"ENDER'S GAME" Ή ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Gavin Hood, νοτιοαφρικάνος που δουλεύει στις ΗΠΑ, έχει κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες ταινίες. Το "Ender's Game" (στην Ελλάδα "Η Εκδίκηση του Έντερ", άγνωστο γιατί) του 2013, με τους Χάρισον Φορντ και Μπεν Κίνγκσλει σε χαρακτηριστικούς ρόλους, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Orson Scott Card και, απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον, παραμένει αρκετά πιστό στο βιβλίο.
Στο μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα είχε δεχτεί επίθεση μιας εξωγήινης φυλής εντομοειδών πλασμάτων και, παρά το ότι είχε μεγάλες απώλειες, είχε καταφέρει τελικά να νικήσει. Χρόνια μετά, παρατηρώντας νέες μεγάλες συγκεντρώσεις σκαφών των πλασμάτων στο κοντινό διάστημα, οι άνθρωποι αποφασίζουν να επιτεθούν πρώτοι για να τελειώνουν μια για πάντα μαζί τους. Για το σκοπό αυτό εκπαιδεύουν ειδικά επιλεγμένα παιδιά, τα οποία περνάν από πολύ σκληρές δοκιμασίες και εικονικά παιχνίδια πολέμου, με την ελπίδα ότι ανάμεσά τους θα βρεθεί ο μελλοντικός ηγέτης που θα φέρει τη νίκη. Ο Έντερ από την αρχή δείχνει ότι ίσως είναι προορισμένος γι' αυτό...
Εντυπωσιακό φιλμ από θεαματική άποψη, με καλά εφέ και ευφάνταστα "περιβάλλοντα", προχωρά ένα βήμα πέρα από το θέαμα: Δίνει μεγάλο βάρος (προσπαθεί τουλάχιστον) στην ψυχολογία των ηρώων, επικεντρώνεται σε ιδιαίτερα εγκεφαλικά παιχνίδια στρατηγικής και περιλαμβάνει και μια σημαντική ανατροπή. Στην αρχή με ενοχλούσε όλο αυτό το αβάσταχτα μιλιταριστικό πνεύμα, η ατσάλινη πειθαρχία, η μετατροπή των εκπαιδευόμενων σε μηχανές "για το καλό της ανθρωπότητας" ή για την άμυνα απέναντι στο "υπέρτατο κακό", ωστόσο από ένα σημείο και μετά αντιλήφθηκα προς τα πού πήγαινε και... ηρέμησα.
Οπότε το θεωρώ ενδιαφέρουσα ταινία και από τα σχετικά σπάνια φιλμ επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων που κάτι έχουν να πουν (πέρα από τα εφέ και τη δράση εννοώ).

O TSOTSI ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ

Η νοτιοαφρικάνικη ταινία Tsotsi του Gavin Hood, πέρα από την ιστορία ενός ανήλικου εγκληματία και του σταδιακού εξανθρωπισμού του χάρη σ' ένα βρέφος που βρίσκει, αφηγείται πριν απ' όλα την εφιαλτική ζωή στις παραγκουπόλεις - γκέτο στην ουσία - του Γιοχάνεσμουργκ. Αυτές είναι και ο αληθινός πρωταγωνιστής της. Η εικόνα της μεγαλούπολης με τους γυαλιστερούς ουρανοξύστες, η γυμνή no man's land που μεσολαβεί και στη συνέχεια η κόλαση των χαμόσπιτων από λαμαρίνες, δίχως ηλεκτρικό και νερό που ακολουθεί, είναι πραγματικά συγκλονιστική. 'Οπως συγκλονιστικά είναι και τα αβίαστα συμπεράσματα που βγαίνουν. Απο εναν τέτοιο ακραίο διαχωρισμό, μόνο εγκληματικότητα, βία και δυστυχία μπορούν να γεννηθούν. Μεταφέρετε τώρα την εικόνα αυτή σε παγκόσμια κλίμακα, όπου τον ρόλο των εξαθλιωμένων παραγκουπόλεων παίζει ο τρίτος κόσμος και της μεγάλης πόλης η δύση, και θα έχετε μια πρώτη απάντηση για όσα συμβαίνουν σήμερα -και θα συμβούν πολύ εντονότερα στο μέλλον.
Κατά τα άλλα, η ταινία είναι συμπαθητική, αρκετά καλά γυρισμένη, με ένα παράξενο, κοκκινωπό χρώμα να κυριαρχεί, αλλά με κάπως αδύναμο στόρι. Πιστεύω όμως ότι αξίζει κανείς να τη δει και μόνο για τη ντοκιμαντερίστικη δύναμή της. Η μουσική, ένας πολύ ιδιαίτερος αφρικάνικος χιπχοποειδής ήχος, είναι ένας άλλος πρωταγωνιστής - αποκάλυψη.
Όπως καταλάβατε, το όλο κλίμα θυμίζει αρκετά τη θαυμάσια "Πόλη του θεού", χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να την φτάνει. Σκεφτείτε όμως - μιλώντας και πάλι κοινωνικά - πόσο πολύ μοιάζουν τα πράγματα σε δύο τόσο διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, τη Νότια Αφρική και τη Βραζιλία, και θα καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος.