"MULHOLLAND FALLS" Ή Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΠΑΝΤΟΥ

Ο Lee Tamahori είναι νεοζηλανδός και έχει κάνει μερικές συμπαθητικές ταινίες (όχι όλες του πάντως). Μια απ' αυτές, κατά τη γνώμη μου, είναι η 2ή του, το "Mulholland Falls" ("Εντολή εν Λευκώ" στην Ελλάδα) του 1996, που διαθέτει και πολύ δυνατό καστ: Νικ Νόλτε, Τσαζ Παλμιντιέρι, Μέλανι Γκρίφιθ, Τζένιφερ Κόνελι, Τζον Μάλκοβιτς, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν κ.ά.
Στη δεκαετία του 40 ένα ειδικό σώμα, που αποτελείται από 4 σκληροτράχηλους (και ογκώδεις, λέξη ελαφρώς ηπιότερη του "κτηνώδεις") μπάτσους έχει ειδικές εντολές να "καθαρίζει" το έγκλημα χρησιμοποιώντας ακόμα και...χμμμ... όχι πολύ νόμιμες μεθόδους. Κάποια στιγμή θα ασχοληθούν με τη δολοφονία μιας νεαρής, σέξι κοπέλας. Δολοφονία με πολλές προεκτάσεις και πολλά συγκαλυμμένα μυστικά, αφού το θύμα είχε σχέσεις με πολλούς πανίσχυρους άντρες... αλλά και με τον επικεφαλής της ομάδας (ο οποίος, σημειωτέον, είναι και παντρεμένος).
Σκληρό και βίαιο αστυνομικό φιλμ, με στοιχεία νουάρ, παρουσιάζει, όπως και άλλα του είδους, μια κοινωνία (ή, τουλάχιστον, μια αμερικάνικη κοινωνία) απόλυτα διεφθαρμένη σε όλα τα επίπεδα (έγκλημα, διαπλοκή, στρατιωτικά μυστικά και επιχειρήσεις υπεράνω όλων, παρανομία κάθε είδους) και, φυσικά, διεφθαρμένη αστυνομία. Είναι αυτό που λέμε "απ' όπου και να το πιάσει βρωμάει". Και, βέβαια, η γενική διαφθορά μπλέκεται αξεδιάλυτα με τα προσωπικά πάθη ή/και συμφέροντα (το σεξ, η εξουσία κλπ.). Και κάτι άλλο, που συνάδει με τα προηγούμενα: Όλοι οι ήρωες είναι "κακοί" ή, τέλος πάντων, κάπου έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.
Καλό κατά τη γνώμη μου φιλμ του είδους, το οποίο, ναι μεν δεν προσθέτει κάτι σε αρκετά παρόμοια (από την εποχή των νουάρ ήδη), αλλά νομίζω ότι βλέπεται με ενδιαφέρον.

ΤΑ "NEXT" 2 ΛΕΠΤΑ.

Ο Φίλιπ Ντικ έχει βεβαίως πάμπολλες φορές τροφοδοτήσει το σινεμά επιστημονικής φαντασίας με τις συχνά απίστευτες ιδέες του. Ωστόσο ελάχιστα από αυτά τα φιλμ βγήκαν καλά. Υπάρχει, φαίνεται, κάτι στα κείμενά του που "δεν μεταφέρεται" στο σινεμά (ή, όντας η αρχική ιδέα πιασάρικη, πέφτουν σαν κοράκια οι παραγωγοί και λοιποί διασκευαστές και της αλλάζουν τα φώτα για να πουλήσει). Το "Next" που γύρισε ο Lee Tamahori το 2007 δεν αποτελεί εξαίρεση. Εντάξει, βλέπεται σχετικά ευχάριστα, αλλά μέχρις εκεί. Και υπάρχει και ο πρωταγωνιστής Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος, για πολλούς τουλάχιστον, δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα.
Ο ήρωας λοιπόν έχει ένα παράξενο χάρισμα: Μπορεί να βλέπει τι θα συμβεί τα δύο (μόλις) επόμενα λεπτά. Αυτό βεβαίως μπορεί νε είναι καλό για να κλέβει πού και πού στο καζίνο, από εκεί και πέρα όμως μόνο προβλήματα μπορεί να του δημιουργήσει. Η μεγαλύτερη αγωνία του όμως είναι μήπως ανακαλύψουν την ιδιότητά του, διότι τότε... μάλλον ο στρατός τον πάει για πειράματα. Γι' αυτό και την κρύβει με κάθε τρόπο. Ωστόσο θα έλθει η ώρα που το FBI θα τον ανακαλύψει, επειδή τον χρειάζεται: Τρομοκράτες απειλούν να τινάξουν στον αέρα το Λος Άντζελες με μια πυρηνική βόμβα που έχουν κρυφά μεταφέρει εκεί. Συγχρόνως υπάρχει και μια κοπέλα που ο ήρωάς μας ονειρεύεται πριν καν τη συναντήσει, η οποία φαίνεται ότι τον κάνει να (προ)βλέπει κάποια πράγματα σε πιο απομακρυσμένο χρονικό ορίζοντα...
Όπως συχνά συμβαίνει σε φιλμ του είδους, η αρχική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ σύντομα όμως διαπιστώνουμε ότι η σκηνοθετική πρόθεση είναι να φτιαχτεί μία ακόμα ταινία δράσης. Κυνηγητά, πυροβολισμοί, σασπένς με τη βόμβα, ένας Κάειτζ να... πολλαπλασιάζεται σε πολλούς εαυτούς για να ακολουθήσει διαφορετικά μονοπάτια γεγονότων για να επιλέξει το σωστό... και άλλα τέτοια. Όσο για το σενάριο, δεν νομίζω ότι είναι και πολύ πιστευτό με όλα αυτά που επιτυγχάνει ο ήρωάς μας με τόσο μικρή χρονική πρόβλεψη... και γενικά νομίζω ότι υπάρχουν κάμποσες σεναριακές τρύπες σε σχέση με την ικανότητα του πρωταγωνιστή και το πώς αυτή λειτουργεί. Όσο για τη θαυματουργή επίδραση της κοπέλας... ε, να μην υπάρχει και το απαραίτητο ρομαντικό στοιχείο; (το οποίο, σε κάποιο σημείο του φιλμ γίνεται μια - σύντομη ευτυχώς- επανάληψη της "Μέρας της Μαρμότας").
Γενικά, σας είπα στην αρχή: Η ώρα περνάει μάλλον ευχάριστα, αν όμως έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε τότε να το κάνετε!

ΕΙΤΕ "ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ" ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΒΑΡΙΕΜΑΙ

Έχω ξαναγράψει για το ότι ποτέ δεν υπήρξα φαν των ταινιών με τον Τζέιμς Μποντ. Τις βλέπω συνήθως για να "σκοτώσω" ένα δίωρο, αλλά μετά, πιστέψτε με, αμέσως μετά, τις ξεχνώ παντελώς. Νομίζω ότι οι τελευταίες με τον Ντάνιελ Κρεγκ είναι καλύτερες, δεν αρκούν όμως για να με κάνουν φαν της ατελείωτης σειράς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύ βαρετού για μένα Τζέιμς Μποντ, εποχής Πιρς Μπρόσναν, είναι το "Die Another Day", που γύρισε το 2002 ο Lee Tamahori (ναι, είναι αυτό με την Χάλι Μπέρι να αναδύεται από τη θάλασσα με το χαρακτηριστικό λευκό μπικίνι, αποτίοντας φόρο τιμής στην πασίγνωστη παλιά αντίστοιχη σκηνή με την Ούρσουλα Άντρες).
Μια που οι ρώσοι κομουνιστές μας τελείωσαν, εδώ οι απόλυτα κακοί είναι πλέον οι βορειοκορεάτες, σχεδόν οι τελευταίοι εναπομείναντες κομουνιστές (;;;) στη γη (ως χώρα εννοώ). Από εκεί ξεκινά μια παντελώς αναληθοφανής ιστορία με έναν πολύ, μα πολύ κακό διεθνή τρομοκράτη, που συνεργάζεται με έναν βρώμικο μεγιστάνα των διαμαντιών και μαζί προσπαθούν να στρέψουν ένα πανίσχυρο διαστημικό όπλο ενάντια στον ίδιο τον πλανήτη και να εξαφανίσουν ολόκληρες "αθώες" καπιταλιστικές χώρες από τον χάρτη. Και ακολουθεί πλήρες μπάχαλο με πλήθος νεκρών, με άφθονες εκρήξεις, με ένα εντυπωσιακό παλάτι από πάγο κάπου στους πόλους, το οποίο (δεν αντέχω, θα σας το αποκαλύψω) καταστρέφεται θεαματικά και διάφοροι κακοί αλλάζουν πρόσωπο με υπερσύγχρονες πλαστικές επεμβάσεις και άλλα τέτοια.
Και φυσικά, εν μέσω πλήρους χαμού, ο Μποντ περιφέρεται απόλυτα απέθαντος και πηδά όποια βρει μπροστά του (καλή ή κακή). Α, σημειωτέον, μένει αιχμάλωτος των κακών κορεατών για κάμποσους μήνες (!) βασανιζόμενος διαρκώς, αλλά ξαναβρίσκει τη φόρμα του όταν ελευθερώνεται και πίνει και ένα από τα γνωστά μαρτίνι κυριολεκτικά σε χρόνο dt, και επανέρχεται ως σίφουνας σα να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως.
Νομίζω οτι το φιλμ σπάει κάθε ρεκόρ αναληθοφάνειας σε όλα τα επίπεδα (ας μη μιλήσουμε για χαρακτήρες). Γενικά όμως, με το διαρκές μπαμ μπουμ και την απίστευτη δράση, με έκανε να πλήξω πολύ, καθώς μάλιστα το εξ ίσου αναληθοφανές σενάριο με τις τελικές "ανατροπές" έμοιαζε να μη με έλκει καθόλου. Είπαμε, δεν είμαι φαν της σειράς, αλλά έχω δει και αρκετά καλύτερους Τζέιμς Μποντ.