ΑΝΗΣΥΧΑ ΕΦΗΒΙΚΗ "ΔΑΓΚΩΜΑΤΙΑ"

 Η γαλλική "Δαγκωματιά" (La Morsure, 2023) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Romain de Saint-Blanquat και την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα. 

Το 1967 μια 17χρονη το σκάει με την καλύτερη φίλη της από το αυστηρό καθολικό σχολείο θηλέων όπου είναι έγκλειστες για να πάνε σε ένα ολονύκτιο μασκέ πάρτι σε απομονωμένη εγκαταλειμμένη βίλα - εκεί που θα βρίσκονται και τα αγόρια που μαζεύονται τις μέρες γύρω από το σχολείο... Πολλά θα συμβούν τη σημαντική αυτή νύχτα, που η ηρωίδα νομίζει από πριν ότι θα είναι η τελευταία της...

Παραισθητικό φιλμ που διαρκώς κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, δίχως να υπάρχουν ξεκάθαρα όρια ανάμεσά τους. Ουσιαστικά αυτό που καταγράφεται εδώ με πολύ καλό τρόπο (νομίζω) είναι τα εφηβικά άγχη της ηρωίδας (και κάθε έφηβου βεβαίως): Η αμφίθυμη προσδοκία της πρώτης σεξουαλικής επαφής ή/και του πρώτου έρωτα - ένα μείγμα επιθυμίας και φόβου, οι φόβοι και τα άγχη για το μέλλον και την αβέβαιη και άγνωστη ενήλικη ζωή στην οποία θα εισέλθουν οσονούπω, η καταπίεση των επιθυμιών της εφηβείας, που εδώ συμβολίζεται με το αυστηρό σχολείο με καλόγριες - δασκάλες, η έλξη προς μεγαλύτερους κλπ. 

Όλα αυτά δίνονται με μια φόρμα που παραπέμπει σε ταινία τρόμου, αλλά ουσιαστικά ασχολείται με κάτι πολύ ευρύτερο, που βιώνουμε όλοι/ες κάποια στιγμή στη ζωή τους. Και, θυμηθείτε, μέσα στην παρακμιακή και ενίοτε τρομακτική ατμόσφαιρα ελλοχεύει η ευαισθησία...

"VARIETY" ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ

 Το 1983 η Bette Gordon γυρίζει το "Variety", μια μάλλον περίεργη ταινία (cult; λίγο πειραματική; δεν ξέρω). Πάντως πρέπει να ανήκει σε γνωστούς κύκλους παρεών της underground πρωτοπορίας,  αφού μουσική έγραψε ο John Lurie και στο καστ συμμετέχει σε δεύτερο, αλά σημαντικό ρόλο η Nan Goldin.

Μια κοπέλα αναγκάζεται λόγω οικονομικών δυσκολιών να δουλέψει στο ταμείο ενός πορνοσινεμά, όπου παρατηρεί τους θαμώνες και κάποιες φορές βλέπει και μέρος των ταινιών. Σιγά - σιγά μπαίνει όλο και περισσότερο στο κλίμα αυτό, στον κόσμο της πορνογραφίας (όχι αυτής καθεαυτής, αλλά στον κόσμο των καταναλωτών πορνογραφίας). Και κυρίως αποκτά εμμονή με έναν κοστουμαρισμένο μεσήλικα που συχνάζει εκεί και μάλλον κάνει περίεργες δουλειές...

Το φιλμ μάλλον με απογοήτευσε. Περιγράφει με ενδιαφέροντα τρόπο το σταδιακό "ρούφηγμα" της ηρωίδας από έναν άγνωστο μέχρι πριν λίγο, παράδοξο και περιθωριακό κόσμο, διαθέτει "βρώμικη" εικόνα με κόκκο, απόλυτο ρεαλισμό, εικόνες της παλιάς, βρώμικης Νέας Υόρκης, αλλά μάλλον συνειδητά χρησιμοποιεί ένα προσχηματικό σενάριο όπου όλα μένουν ανοιχτά, τα όποια ερωτήματα αναπάντητα, οι σχέσεις μετέωρες... Με κούρασε κάπως, αλλά σε κάποιους άρεσε. Είναι αλήθεια ότι δίνει πολύ καλά το κλίμα μιας εποχής και ενός χώρου, αλλά...   

ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ "ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ"

 Το 2018 η Susanne Bier, η γνωστή δανέζα σκηνοθέτιδα δυνατών δραμάτων κάνει απότομη στροφή (προφανώς πήγε στο Χόλιγουντ) και φτιάχνει ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας και μάλιστα με τις Σάντρα Μπούλοκ και τον Τζον Μάλκοβιτς μεταξύ άλλων. "Ανθρώπινη" επιστημονική φαντασία βεβαίως, δίχως τερατώδη εφέ κλπ. κλπ. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Josh Malerman και λέγεται "Bird Box" ("Με τα Μάτια Κλειστά" στην Ελλάδα).

Ο κόσμος καταστρέφεται από την έλευση μυστηριωδών πλασμάτων (σας προειδοποιώ ότι δεν θα τα δούμε ποτέ) που, ενώ δεν κάνουν κάτι εμφανές, οδηγούν όποιον τα αντικρίσει σε άμεση αυτοκτονία. Οι ελάχιστοι επιζώντες ζουν σε σπίτια με καλυμμένα παράθυρα και αναγκάζονται στις ελάχιστες, απολύτως απαραίτητες εξόδους τους να έχουν κλειστά μάτια. Μια γυναίκα με δύο μικρά παιδιά είναι υποχρεωμένη να διαπλεύσει με μια μικρή βάρκα ένα ποτάμι (και οι τρεις "στα τυφλά") για να βρει επιζώντες...

Δεν είναι κακή ταινία και νομίζω ότι βλέπεται με αρκετό ενδιαφέρον. Διαθέτει πρωτότυπη ιδέα για να χτίσει ένα μετακαταστροφικό κόσμο και (σχετικά) πειστικές καταστάσεις. Και, αν αναρωτιέστε γι' αυτό, το πολύ καλό "A Quiet Place" είναι επίσης του 2018, οπότε, εφόσον το βιβλίο προϋπήρχε, μάλλον αυτό "έκλεψε" την παρόμοια ιδέα (η "απαγόρευση όρασης" έχει αντικατασταθεί από "απαγόρευση ακοής"). Οι φίλοι της ΕΦ ας το δουν λοιπόν. Ίσως δεν θα συγκλονιστούν, αλλά είναι ευπρόσωπο φιλμ. 

ΥΓ: Ίσως να με έχετε δει να επιμένω ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε ταινίες με τα βιβλία από τα οποία προέρχονται. Διαφορετική τέχνη, διαφορετικά εργαλεία και περιορισμοί ή ελευθερίες κλπ. Ωστόσο έτυχε να έχω διαβάσει το βιβλίο (κυκλοφορεί από το Οξύ) μόλις ένα μήνα πριν, οπότε τα πάντα ήταν πολύ νωπά για να αποφύγω αυτό με το οποίο ο εγώ ίδιος διαφωνώ: Τις συγκρίσεις. Λοιπόν, τονίζοντας ότι δεν θα το σκεφτόμουν καν δίχως αυτή τη συγκυρία, οι χολιγουντιανές "στρογγυλεύσεις" και "διορθώσεις" ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Το σαφώς πιο βρώμικο και ζοφερό κείμενο έχει "καθαριστεί" και λειανθεί με απόλυτη επιμέλεια και συνείδηση. Προφανώς έτσι θα γινόταν πιο εύπεπτο άρα πιο πολλά εισιτήρια. Μάλιστα.

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ "ΤΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ"

 

Το 2023 ο Woody Allen είναι πλέον 88 χρονών και persona non grata στη χώρα του. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να γυρίζει, όπως πάντα, μια ταινία κάθε χρόνο. Κι αν δεν τον αφήνουν στην Αμερική πάει και τη γυρίζει στη Γαλλία. Αυτό ακριβώς έγινε με τα "Γυρίσματα της Τύχης" (Coup de Chance).

Νεαρό ζεύγος, ευκατάστατο και με καλούς, επίσης ευκατάστατους φίλους, ζει στο Παρίσι και μοιάζει ευτυχισμένο. Μέχρι που η κοπέλα συναντά τυχαία παλιό της συμμαθητή, ο οποίος κάποτε ήταν ερωτευμένος μαζί της και τώρα είναι συγγραφέας και κατά τύχη και πάλι έχει επιστέψει στο Παρίσι... και όλα ανατρέπονται. Πώς θα αντιδράσει ο σύζυγος όταν θα αρχίσει να υποψιάζεται κάτι;

Το φιλμ θυμίζει το εξαιρετικό "Match Point", δίχως βέβαια να το φτάνει. Διαθέτει ένα είδος αστυνομικής - θριλεροειδούς πλοκής, αλλά όλα εδώ γίνονται πολύ πιο ανάλαφρα, ίσως και με κάποιο (λίγο) χιούμορ, όχι στις ατάκες όπως μας έχει συνηθίσει ο Allen, αλλά στο όλο σεναριακό πνεύμα με απροσδόκητους "ντετέκτιβ" και σαφώς επίτηδες "από μηχανής θεούς". Γενικά όλα γίνονται κάπως εύκολα, κάπως στημένα, κάπως αναμενόμενα. Πάντως η κεντρική ιδέα είναι μια από τις πιο εμμονικές του δημιουργού: Ο καθοριστικότατος ρόλος της τύχης στις ανθρώπινες ζωές. Πράγμα που, στο τέλος τουλάχιστον, υποστηρίζεται κάπως άγαρμπα, αλλά νομίζω ότι κι αυτό γίνεται εν γνώσει του. 

Τέλος πάντων, ενώ το βρήκα συμπαθητικό όπως όλα σχεδόν τα φιλμ του δημιουργού, δεν είναι κάτι σπουδαίο κατά τη γνώμη μου. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι στα 88 του; Είναι αξιοθαύμαστο και μόνο το ότι καταφέρνει να κάνει ταινίες σ' αυτή την ηλικία. Τελικά δεν είναι πολύ καλός Woody Allen, αλλά, διάβολε, είναι Woody Allen! (η τελευταία πρόταση απευθύνεται αποκλειστικά στους φανς).

 

"Η Θεωρία του Σύμπαντος" (Die Theorie von Allen, 2023) του Timm Kroger είναι ένα ασπρόμαυρο γερμανικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας.

Το 1962 στις Άλπεις, σε απομονωμένο ξενοδοχείο, διοργανώνεται επιστημονικό συνέδριο φυσικής με μερικά από τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης. Ένας νεαρός φοιτητής, πιθανή ιδιοφυία που πιστεύει ότι έχει βρει τη "θεωρία για τα πάντα" που όλοι οι φυσικοί και μαθηματικοί ψάχνουν, θα παρευρεθεί με τον ηλικιωμένο, αυστηρό καθηγητή του. Εκεί θα γνωρίσει έναν άλλο καθηγητή, παλιό συμφοιτητή του δικού του, με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα: Αλκοολικό, κεφάτο, σαρκαστικό... αλλά και μια μυστηριώδη πιανίστα. Από εκεί και πέρα τα πάντα μπερδεύονται.

Η ταινία παίζει με την ιδέα των παράλληλων συμπάντων. Η μεγάλη της αρετή είναι σίγουρα η ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία και η δημιουργία από το σκηνοθέτη ιδιαίτερης υποβλητικής ατμόσφαιρας. Πέραν της ατμοσφαιρικότητας όμως, φοβάμαι ότι το σενάριο είναι αρκετά χαώδες, δίχως ξεκάθαρες εξηγήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει (ίσως όλα αυτά επίτηδες βέβαια), με συνεχή μέσα-έξω σε δύο διαφορετικά σύμπαντα που μπερδεύονται, με τους ίδιους ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς κάθε φορά ως χαρακτήρες... Θα ξαναπώ ότι ο δημιουργός ίσως επεδίωκε συνειδητά όλο αυτό το μπέρδεμα και τα ερωτηματικά που διαρκώς αναφύονται, αλλά προσωπικά μάλλον βαρέθηκα. Κρατάω μόνο την ωραία και μυστηριώδη ατμόσφαιρα και το πικρό τέλος. 

ΓΛΥΚΕΣ "ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ"

 

Οι "Περασμένες ζωές" (Past Lives) του 2023 είναι η πρώτη ταινία της κορεάτισας Celine Song, η οποία ζει στη Νέα Υόρκη (δουλεύει στο θέατρο), ενώ είχε μετακομίσει από 12 ετών στον Καναδά. Να λοιπόν ένα πρώτος αυτοβιογραφικός πυρήνας για το υλικό του φιλμ.

Δύο 12χρονοι συμμαθητές είναι οι καλύτεροι φίλοι στο σχολείο στην Κορέα. Το αγόρι είναι ουσιαστικά ερωτευμένο με το κορίτσι με τον τρόπο που εμφανίζονται οι πρώτοι έρωτες. Ξαφνικά όμως εκείνη (με την οικογένειά της προφανώς) πρέπει να μετακομίσουν στον Καναδά και το αγόρι μένει συντετριμμένο. Από εκεί και πέρα οι δυο τους θα ξαναβρίσκονται κάθε 12 χρόνια είτε ιντερνετικά είτε ζωντανά, όταν εκείνος θα επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη όπου ζει τώρα η κοπέλα. 

Γλυκό, τρυφερό, ρομαντικό, με τρόπους που καμία σχέση δεν έχουν με τα mainstream αμερικάνικα ή αισθηματικά φιλμ ή τις κομεντί, συγκίνησε πολλούς θεατές (κι εμένα) και συγχρόνως μίλησε χαμηλότονα για διάφορα πράγματα : Για την φύση της τύχης στις ζωές μας (όχι τον ρόλο που παίζει η τύχη, αλλά για το τι είναι τύχη), για διαφορετικούς κόσμους που είναι αδύνατο να σμίξουν (γεωγραφικούς, πολιτισμικούς, επαγγελματικούς κλπ.), για τον έρωτα που βιώνεται διαφορετικά από κάθε άνθρωπο και το ρόλο που παίζει στη ζωή του και άλλα που ίσως ανακαλύψετε. Αλλά κυρίως, όπως και στην "Ερωτική Επιθυμία" του Won Kar-Wai, για τις επιθυμίες που μένουν ανεκπλήρωτες λόγω των συνθηκών της ζωής, δηλαδή της πραγματικότητας.

Καλή ταινία που συνίσταται σε ευαίσθητους/ες.

"ΛΥΚΟΦΩΣ", ΟΜΙΧΛΗ ΚΑΙ ΘΟΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

 

Ο Gyorgy Feher (1939-2002) ήταν ένας ούγγρος σκηνοθέτης με πολύ ιδιαίτερο κλίμα στις ταινίες του. Παραδόξως (για το ύφος του) υπήρξε τηλεοπτικός σκηνοθέτης από τις αρχές των 70ς, γύρισε μόνο δύο κινηματογραφικές ταινίες και πιθανόν επηρέασε (λέω πιθανόν επειδή δεν ξέρω το τηλεοπτικό του έργο) τον γνωστό Bela Tarr. Πάντως το "Λυκόφως" (Szürkület) του 1990 κινείται σε παρόμοιο με του Tarr ύφος.

Σε ένα ορεινό χωριό της Ουγγαρίας, σε κάποια περασμένη δεκαετία, ένας αστυνομικός ερευνά το φόνο ενός μικρού κοριτσιού στο δάσος. Όσο η έρευνα δεν φέρνει αποτελέσματα τόσο εκείνος παθιάζεται και γίνεται εμμονικός με την υπόθεση. 

Το ασπρόμαυρο φιλμ διαθέτει θαμπή - σαν να βρισκόμαστε διαρκώς σε ομίχλη - φωτογραφία, παράδοξα, λοξά καδραρίσματα και εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, ενώ η ιστορία μένει συνειδητά ανοιχτή και επιδέχεται πολλές ερμηνείες - ή απόπειρες ερμηνείας. Ίσως να είναι μια αλληγορία για την παντοδυναμία ή για την αδυναμία εξάλειψης του κακού. Πάντως, όπως λέει και ο τίτλος, βρισκόμαστε όντως σε έναν κόσμο δίχως φως, σε ένα συνεχές θαρρείς λυκόφως, σε μια διαρκώς ζοφερή, μουντή πραγματικότητα. 

Η ταινία είναι πράγματι μοναδική και πιθανόν να μη μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχετε δει. Ωστόσο προσωπικά με κούρασε φοβερά, σε βαθμό ύπνου. Καθόλου παράξενο βέβαια γιατί όλη η κινηματογράφηση, το ύφος, οι ρυθμοί, μόνο ως υπνωτικοί μπορούν να χαρακτηριστούν. Από πολλούς θεωρείται αριστούργημα. Όχι από μένα. Μοναδικό ναι, το είπα. Αλλά πολύ δύσκολα άντεξα κάτι τόσο βαρύ και κουραστικό.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ "ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ"

 Το "Σημείο Επαναφοράς" (Bod Obnovy) είναι μια τσέχικη ταινία επιστημονικής φαντασίας που γύρισε ο Robert Hloz το 2023. Είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους.

Σε μια μελλοντική (κοντινή χρονικά) κοινωνία η αστική βία έχει αυξηθεί αφάνταστα. Μια πρωτοποριακή τεχνολογία επιτρέπει στους ανθρώπους να επανέλθουν στη ζωή αλλά, προσοχή, μόνο αν έχει κάποιος πεθάνει από βίαιο θάνατο και όχι από φυσικά αίτια, αρκεί να έχει ένα είδος back up του εαυτού του του τελευταίου 48ωρου, πράγμα που γίνεται πανεύκολα, μέσα σε ένα λεπτό. Οι πάντες το κουβαλάν μαζί τους σε μικροσκοπική συσκευή. Η τεχνολογία αυτή έχει γίνει συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολίτη και προσφέρεται δωρεάν. Όταν ένα εύπορο ζευγάρι βρίσκεται δολοφονημένο και δίχως αυτό το back up (οπότε δεν μπορούν να "επανέλθουν") , μία αστυνομικός καλείται να λύσει το μυστήριο, που γίνεται όλο και πιο "μεγάλο" και πολύπλοκο.

Πολύ καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας, εξαιρετικά καλογυρισμένη, που συνδυάζει το φανταστικό με το αστυνομικό στοιχείο, με σασπένς και ανατροπές (συνεπείς ανατροπές, όχι αυθαίρετες) και με στοιχεία πολιτικής κριτικής μιας σύγχρονης κατάστασης που όλοι ζούμε (δεν σας λέω άλλα γι' αυτό). Το εντυπωσιακό είναι ότι το γύρισμα, τα (λίγα) εφέ, ο ρυθμός, είναι όλα άψογα και, σε τεχνικό επίπεδο, απόλυτα εφάμιλλα ενός σχετικού αμερικάνικου φιλμ (οι αμερικάνοι, παρά τις συχνότατες μπούρδες που παράγουν, έχουν αναμφισβήτητα κατακτήσει την κινηματογραφική τεχνική, οπότε συχνά στο Χόλιγουντ μιλάμε για "καλογυρισμένες μπούρδες"). Το συγκεκριμένο φιλμ είναι λοιπόν καλογυρισμένο, αλλά, κατά τη γνώμη μου, όχι μπούρδα. Όπως σωστά γράφτηκε στο προγραμματάκι των Νυχτών Πρεμιέρας, ο σκηνοθέτης καλά θα κάνει να ετοιμάζει τις βαλίτσες του για Χόλιγουντ. Τεχνικά τουλάχιστον
είναι έτοιμος.

"LAST VOYAGE OF THE DEMETER": ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ "ΔΡΑΚΟΥΛΑ"

 

Το 2023 ο νορβηγός Andre Ovredal (τον θυμόμαστε από το έξυπνο ψευδοντοκιμαντέρ "Κυνηγός Τρολ" του 2010) γυρίζει το "The Last Voyage of Demeter" ("Demeter : Η Αφύπνιση του Κακού" στην Ελλάδα).

Η ιστορία βασίζεται σε ένα πολύ μικρό μέρος του κλασικού μυθιστορήματος του Μπραμ Στόουκερ "Δράκουλας" (από εκεί ξεκίνησαν όλα). Ξέρετε το βιβλίο ή τις αναρίθμητες κινηματογραφικές μεταφορές του; Κάποια στιγμή λοιπόν ο εφιαλτικός κόμης αποφασίζει να φύγει από τον πύργο του και να εγκατασταθεί στο Λονδίνο για να βρίσκεται κοντά στη Μίνα που έχει ερωτευτεί. Ναυλώνει λοιπόν ένα καράβι για να τον μεταφέρει, με το αμπάρι γεμάτο με κιβώτια με χώμα από την πατρίδα του - μόνο που σε ένα από αυτά κοιμάται ο ίδιος τις ώρες της μέρας. Φυσικά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού πρέπει να τραφεί. Το καράβι θα φτάσει στις ακτές της Βρετανίας δίχως κανέναν επιβάτη, ως πλοίο φάντασμα...

Δεν σας κάνω σπόιλερ. Η πρώτη - πρώτη σκηνή του φιλμ δείχνει το ακυβέρνητο πλοίο να συγκρούεται στα βράχια.Τι ακριβώς συνέβη όμως κατά τη διάρκεια του καταραμένου αυτού ταξιδιού; Αυτό μας δείχνει το φιλμ. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ναυτικοί του πληρώματος, άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι αναλύονται αρκετά. Το ίδιο το "κακό" εμφανίζεται πολύ λίγο. 

Βρήκα την ταινία καλογυρισμένη, ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και με πολύ καλό κλίμα εποχής. Δεν θα τρομάξει κανέναν (δεν το ενδιαφέρουν τα ξαφνικά "μπου" που σε κάνουν να πηδάς από το κάθισμά σου), αλλά βασίζεται στη δημιουργία ενός διαρκούς κλίματος ανησυχίας και φόβου, πράγμα που κατά τη γνώμη μου καταφέρνει. Οπότε νομίζω ότι, δίχως να είναι αριστούργημα, είναι ένα αξιοπρεπέστατο φιλμ τρόμου.

ΥΓ: Οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι επινοημένοι για το φιλμ. Στο κλασικό βιβλίο δεν δίνεται ιδιαίτερο βάρος στο ταξίδι.

Ο "OPPENHEIMER" ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

 Ο πάντα μεγαλεπήβολος Christopher Nolan γυρίζει το 2023 το τρίωρο βιογραφικό φιλμ "Oppenheimer", τη μεταφορά δηλαδή στην οθόνη της ζωής του γνωστού επιστήμονα, που θεωρείται ο πατέρας της ατομικής βόμβας. Στο βασικό ρόλο ο Κίλιαν Μέρφυ και γύρω του πλειάδα γνωστών ηθοποιών: Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι τζ., Κένεθ Μπράνα, Ράμι Μάλεκ, Κέισι Άφλεκ, Γκάρι Όλντμαν, Φλόρενς Πιου κ.ά.

Παρακολουθούμε την πορεία του Οπενχάιμερ από φοιτητή έως τα μέσα των 50ς. Ουσιαστικά όμως το φιλμ εστιάζει σε τρεις σημαντικές φάσεις της ζωής του: Στην κατασκευή της ατομικής βόμβας (το περίφημο Σχέδιο Μανχάταν κάποθ στην έρημο της Νεβάδας) και, μεταπολεμικά πλέον, σε δύο "εξεταστικές επιτροπές" (διώξεις ουσιαστικά) του μεγάλου επιστήμονα: Τη μία την εποχή του μακαρθισμού (ο Οπενχάιμερ είχε αριστερό παρελθόν) και μετά σε εξεταστική επιτροπή όπου θα αποκαλυφτούν πολλά για τις σχέσεις του με έναν γερουσιαστή (δεν εννοώ σεξουαλικές σχέσεις). Παράλληλα παρακολουθούμε φάσεις της προσωπικής του ζωής.

ΟΚ. Το είπαμε. Η ταινία είναι μεγαλεπήβολη, καλογυρισμένη, με λαμπρό καστ. Είναι δομημένη με πισωγυρίσματα στο χρόνο, καθώς πηγαινοερχόμαστε από τη μία εποχή στην άλλη (η μία από τις 3 βασικές ιστορίες είναι ασπρόμαυρη). Ναι, μας δίνει την εσωτερική σύγκρουση του βασικού χαρακτήρα - αγάπη για την επιστήμη του και πάθος για τη δημιουργία της περίφημης βόμβας και μετά, όταν βλέπει τα αποτελέσματα, τύψεις, αμφιβολίες και προσπάθειες να περιορίσει τη συνέχεια του κακού (απόπειρες εξιλέωσης μάλλον). Επίσης στα θετικά τοποθετώ και την σαφέστατη κατάδειξη της αμερικάνικης αντικομμουνιστικής υστερίας στα 50ς κυρίως (και μέχρι σήμερα βέβαια), του ασφυκτικού κλίματος και τις διάφορες εξεταστικές επιτροπές - παρωδίες. 

Το φιλμ στο πρώτο μισό ομολογώ ότι με κούρασε. Στο δεύτερο μέρος - για μένα τουλάχιστον -τα πράγματα βελτιώθηκαν, καθώς μπαίνει το στοιχείο του (ψυχολογικού) σασπένς, όταν αποκαλύπτονται διάφορα μυστικά και σκιαγραφούνται καθαρότερα κάποιοι χαρακτήρες και το γιατί δρουν όπως δρουν. 

Το γενικό προσωπικό συμπέρασμα; Καλή ταινία, αλλά όχι "μεγάλη" ταινία. Μου άρεσε που την είδα, αλλά δεν τη θεωρώ κάτι σαν "τομή στην ιστορία του σινεμά" ή κάτι τέτοιο. Α, και κάτι ακόμα: Το έχω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω: Δεν είμαι ιδιαίτερα φανατικός οπαδός του "τεράστιου" για πολλούς Nolan. Τον παρακολουθώ, αρκετές φορές μου αρέσει, αλλά μέχρις εκεί. Ούτε μέγιστος ούτε κάτι παρόμοιο. Τα διαρκώς μεγαλεπήβολα οράματά του μάλλον με κουράζουν, καθώς θεωρώ ότι συχνά βρίσκονται στα όρια της φλυαρίας.