DEATH RACE ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ (ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ)

Πριν το ανεκδιήγητο "Canonball" του 1976 υπήρξε το εξ ίσου ανεκδιήγητο "Death Race 2000". Και οι δύο ταινίες γυρίστηκαν από τον μέτριο (επιεικώς) Paul Bartel (1938-2000), ενώ η τελευταία ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και έγινε το 1975.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιδέα δεν είναι κακή, όπως και η σάτιρα που επιχειρείται. Η εκτέλεση όμως... Η Αμερική του 2000 (που τότε ήταν ακόμα μέλλον) είναι φασιστική και η βία αποτελεί τη βάση του αμερικάνικου πολιτισμού. Κάθε χρόνο γίνεται ένα ράλι αυτοκινήτων που διαδραματίζεται σε μεγάλο μέρος της χώρας. Ποιο είναι όμως το "κλου"; Ότι στο ράλι αυτό δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Οι αντίπαλοι είναι ελεύθεροι να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον. Το καλύτερο όμως είναι ότι ο στόχος είναι να σκοτώσουν και όσο πιο πολλούς άσχετους πολίτες μπορούν, οι οποίοι, ανάλογα με το "είδος" τους, δίνουν διαφορετικά μπόνους! Έτσι μητέρα με παιδί, ηλικιωμένοι, νεαροί κλπ. έχουν διαφορετικοί "αξία". Όλα αυτά γίνονται υπό την αιγίδα ενός δικτάτορα προέδρου της χώρας και καλύπτονται λεπτό προς λεπτό από γκλάμορους τηλεπαρουσιαστές. Ταυτόχρονα όμως δρουν και επαναστάτες... Συνήθως πάντως, εκτός του νικητή, ελάχιστοι άλλοι από τους διαγωνιζόμενους επιζούν.
Όλα αυτά τα βρήκα έξυπνες ιδέες και το σατιρικό concept επίσης. Πλην όμως το φιλμ (που είναι ένα καθαρό b-movie) νομίζω ότι δεν βλέπεται. Δεν θα πω μόνο για τις όντως άθλιες ηθοποιίες, που πραγματικά προκαλούν ασταμάτητα γέλια. Το ίδιο το σενάριο είναι κυριολεκτικά γραμμένο στο γόνατο. Το τι συμβαίνει δεν περιγράφεται: Αυτοκίνητο κάνει όπισθεν στην έρημο και πατά έτσι τη μοναδική νάρκη που έχουν τοποθετήσει εκεί οι επαναστάτες (!) Ένας από τους βασικούς ήρωες [spoiler! spoiler!] δηλώνει ότι θέλει τόσο πολύ να κερδίσει μόνο και μόνο για να σκοτώσει τον πρόεδρο, αφού μόνο ο νικητής κάνει χειραψία μαζί του, ενώ ο ίδιος ήρωας στα προηγούμενα χρόνια έχει ήδη νικήσει τρεις φορές, αλλά, άγνωστο γιατί, δεν έχει κάνει τίποτα (!!) [τέλος spoiler]. Κάποιος σκοτώνεται όταν οι επναστάτες τοποθετούν μπροστά του... ζωγραφισμένη ψεύτικη είσοδο τούνελ (!!!)... για να θυμηθώ μόνο μερικά απο τα απίστευτα που συμβαίνουν. Και extra bonus σε όλα αυτά (εκτός από τα bonus των πατημένων γυναικόπαιδων που προαναφέραμε) ένας άθλιος πραγματικά Stallone, άγνωστος τότε ακόμα, να κάνει τον κακό με ηθοποιία που νομίζω ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και στις χειρότερες μεταγενέστερες ταινίες του...
Είναι νομίζω από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου οι καλές, σαφώς σατιρικές και καυστικές για το "αμερικάνικο όνειρο" προθέσεις εκτελούνται με τόσο κακό τρόπο. Σας είπα, αν θέλετε να γελάσετε με το πόσο κακή μπορεί να είναι μια ταινία, δοκιμάστε το. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα αντέξετε μέχρι τέλου;ς...

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΣΤΟ "CANNONBALL"

Είχα ακούσει για το "Cannonball" του 1976, αλλά δεν είχα δει την ταινία. Το έκανα τώρα και απογοητεύτηκα οικτρά. Το φιλμ γύρισε ο Paul Bartel (1938-2000), ένας ούτως ή άλλως μέτριος σκηνοθέτης, ο Ντέιβιντ Καραντάιν πρωταγωνιστεί και έχουμε να κάνουμε με ένα σαφώς κακό b-movie (σαφώς για μένα τουλάχιστον).
Η ταινία παρακολουθεί ένα παράνομο ράλι που γίνεται κάθε χρόνο από τη μια άκρη των ΗΠΑ στην άλλη. Η αμοιβή του νικητή είναι υψηλή, τα (παράνομα πάντοτε) στοιχήματα δίνουν και παίρνουν, οι μπάτσοι μάταια προσπαθούν να σταματήσουν τον "θεσμό", τα αυτοκίνητα και οι επιβάτες τους είναι πέρα για πέρα ετερόκλητοι (από ένα βαν με κοπέλες έως έναν κάντρι τραγουδιστή με τη μάνα του (!!!)... και ο αγώνας, με "χτυπήματα κάτω από τη μέση" και τη χρήση κάθε λογής αθέμιτων μέσων συνεχίζεται όσο διαρκεί το φιλμ.
Υποτίθεται ότι πρόκειται για ταινία δράσης με χιούμορ. Ούτε την παραμικρή αγωνία ένοιωσα όμως (το ποιος θα είναι τελικά ο νικητής μου φαινόταν παντελώς αδιάφορα) ούτε κατάφερα να (χαμο)γελάσω κάπου. Φταίει η έλλειψη ρυθμού, οι κάκιστες ηθοποιίες, οι αντιπαθείς φάτσες (πού διάολο τους βρήκανε όλους αυτούς;), το χοντροειδέστατο χιούμορ, το κακό, αφελέστατο και αναληθοφανές σενάριο με την απόλυτη έλλειψη πειστικόητας... ή όλα αυτά μαζί και πιθανόν άλλα τόσα που θα ανακαλύψετε... Και σα να μην έφταναν όλα, τα αυτοκίνητα εκρήγνυνται με το παραμικρό, και μάλιστα με θεαματικό και παντελώς ψεύτικο τρόπο, λες και όποιο αυτοκίνητο στουκάρει στοιχειωδώς γίνεται σε χρόνο dt παρανάλωμα του πυρός σα να είναι φορτωμένο δυναμίτες. Όσο για την καραμπόλα προς το τέλος, μου φάνηκε τόσο γελοία και άνευ λόγου μέρα μεσημερι, που σχεδόν δεν πίστευα στα μάτια μου.
Υπάρχουν εξαιρετικά b-movies, που πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Το "Cannonball!", με την κλωτσοπατινάδα, τα ψεύτικα αυτοκινητοκυνηγητά και το κρύο χιούμορ, δεν νομίζω ότι συγκαταλλέγεται σε καμία περίπτωση σ΄αυτά. Εκτός πια κι αν είστε τρελός φαν των αμερικάνικων αυτοκινήτων των 70ς και το δείτε με το μάτι εξπέρ γκαραζιέρη, οπότε ίσως θαυμάσετε το "φοβερό μοντέλο τάδε", που "έπιανε τόσα χιλιόμετρα" και "έβγαινε σ' αυτό το φοβερό χρώμα". Αλλά τότε είστε απόλυτα έτοιμος για δουλειά σε συνεργείο αυτοκινήτων και χάνετε το χρόνο σας βλέποντας σινεμά.