Η ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ

Η "Stella" (Με λένε Στέλλα) της Sylvie Verheyde είναι μια γαλλική ταινία που μιλά για την ενηλικίωση, τις δυσκολίες και τις χαρές της. Είναι από τις ταινίες που χαρακτηρίζουμε σαν «φέτα ζωής», ένα ατόφιο κομμάτι ζωής δηλαδή δίχως πολύπλοκη πλοκή, κορυφώσεις, ανατροπές. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Η ιδιαιτερότητά της είναι ότι τοποθετεί την εφηβεία της 11χρονης Στέλλας στα μέσα της δεκαετίας του 70 (1977 συγκεκριμένα), δίνοντας έτσι πολύ πετυχημένα την ατμόσφαιρα της εποχής και προσθέτοντας νοσταλγικούς τόνους σε όσους ενηλικιώθηκαν στα 70ς. Όντως τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, το ντεκόρ και κυρίως η μουσική ζωγραφίζουν πειστικότατα την εποχή. Το άλλο χαρακτηριστικό του φιλμ είναι ότι, ενώ μιλά για μια κάπως ιδιαίτερη εφηβεία, αφού η Στέλλα μεγαλώνει μέσα στο καφέ – ξενοδοχείο των γονιών της, συναναστρέφεται πάντα με μεγάλους, τους παρακολουθεί να φλερτάρουν, να καυγαδίζουν, να πίνουν, παίζει η ίδια χαρτιά μαζί τους, και ενώ σκιαγραφεί σαφώς την σχετική της απομόνωση στο σχολείο – λόγω «παράξενης» οικογενειακής κατάστασης – ωστόσο δεν ενδιαφέρεται να καταγγείλει, να στηλιτεύσει όλα αυτά. Αντίθετα υιοθετεί μια μάλλον αισιόδοξη οπτική, κάτι σαν «that’a life”, έτσι συμβαίνουν τα πράγματα… Και βρίσκει και χρόνο να σκιτσάρει και την επαρχιακή μιζέρια, αφού η Στέλλα περνά τα καλοκαίρια με τη γιαγιά της σε γαλλικό χωριό.
Η μικρή ηρωίδα δεν εξεγείρεται ούτε και παίρνει τον «κακό δρόμο». Είναι ένα συνηθισμένο παιδί, μάλλον κακή μαθήτρια, που περνά απαρατήρητη. Η αλλαγή αρχίζει όταν επιτέλους συνδέεται με βαθιά φιλία με μια συμμαθήτριά της, μεσαίας τάξης αυτή. Από εκεί θα μάθει για τη λογοτεχνία και τις χαρές της και θα ξεκινήσει η αργή, μετρημένη προσωπική της ανάπτυξη. Όχι συγκλονιστικά πράγματα και «παιδιά θαύματα» τίποτα τέτοιο. Απλά θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Η ταινία είναι αυτοβιογραφική και, όπως δήλωσε η σκηνοθέτης, «βασική ιδέα είναι ότι σε μια σκληρή κοινωνία διακρίσεων και περιορισμένων ευκαιριών η κουλτούρα ανοίγει περισσότερες πόρτες απ’ ό,τι το χρήμα ή μια δουλειά».
Οι φίλοι του «σινεμά – φέτα ζωής» θα απολαύσουν μια από τις καλές ταινίες του είδους (στα συν και πολύ καλή ερμηνεία της μικρής πρωταγωνίστριας). Όσοι ψάχνουν για περισσότερη πλοκή και κλιμακώσεις μάλλον θα πλήξουν από ένα φιλμ όπου, ουσιαστικά, ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν. Απλώς καταγράφεται η γλυκόπικρη εφηβεία όπως είναι.