Σάββατο, Αυγούστου 29, 2015

ΑΠΑΤΗΛΑ BRIGHT LIGHTS, ΣΚΟΤΕΙΝΟ BIG CITY

O James Bridges (1936-1993) έφυγε σχετικά νέος, πρόλαβε όμως να κάνει μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες. Το "Bright Lights, Big City" του 1988, με τον τότε σταρ Τζ. Φοξ, μου αρέσει επειδή αποτελεί μια απόλυτη καταγραφή των 80ς, ή μάλλον ενός πολύ χαρακτηριστικού κομματιού τους¨: των γιάπις.
Ο νεαρός ήρωας είναι κατ' εξοχήν δείγμα τους. Επίδοξος συγραφέας επηρεασμένος από τους γάλλους, βουλιάζει σε δουλειά διορθωτή σε περιοδικό, θέλοντας πάντοτε να ξαναγράψει, δίχως όμως να καταφέρνει ποτέ να ξεκινήσει. Στο μεταξύ, μετά το χωρισμό του από μια σύζυγο που το μόνο που θέλει είναι να γίνει σούπερ μοντέλο έστω και πατώντας επί πτωμάτων, βυθίζεται σε μια γκλάμορους, πλην όμως απίστετα αυτοκαταστροφική γιάπικη ζωή. Τόννοι κοκαϊνης, "διασκέδαση" μέχρι τα ξημερώματα σε "ιν" κλαμπ, περιστασιακές wanabee μοντέλα γκόμενες, όλα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτο overdose και, τελικά, στην κατάρρευση.
Σπάνια το σινεμά έχει πιάσει τόσο το νόημα της απόλυτης παρακμής μέσα σε απόλυτη υποτίθεται γκλαμουριά και high life, που εκατομμύρια ονειρεύονται ή, ελπίζω, ονειρευόντουσαν. Όλη η ψευτιά, το "δήθεν" του γιάπικου "κινήματος" (;;;), η ανούσια επιφανεικότητα του life style, διαγράφονται απόλυτα. Κάτω από την απαστράπτουσα επιφάνεια παραμονεύει η σκληρότητα, η μοναξιά, η αυτοκαταστροφή, η έλλειψη αλληληγγύης (τι είναι αυτό;) Ο ατομικισμός κυριαρχεί, η συλλογικότητα είναι άγνωστη λέξη. Όσο για τα 80ς, ζωντανεύουν μπροστά μας: Ντυσίματα, κομμώσεις, τρόποι διασκέδασης, επιπολαιότητα, όνειρα επιτυχίας... Ο σφυγμός μιας εποχής που δεν γνώριζε τη λέξη κρίση, ωστόσο έκρυβε πολλές σκοτεινές πτυχές. Άλλωστε τότε ακριβώς ευδοκιμεί ο σπόρος του νεοφιλελευθερισμού (ζήτω η αγορά, καθένας για την πάρτη του, όσοι δεν τα καταφέρουν ας ψοφήσουν). Σ' αυτή τη δεκαετία της ευδαιμονίας.
Ίσως η ταινία είναι κατά βάθος μια ιστορία αγάπης - ή αναζήτησης της αγάπης.Ωστόσο εγώ προτίμησα να "διαβάσω" την έντονα κριτική ματιά σε μια ψεύτικη και ρηχή πτυχή μιας εποχής. Και γι' αυτό μου αρέσει.   

Ετικέτες , ,

Κυριακή, Αυγούστου 16, 2015

AFTER THE SUNSET: ΚΛΕΦΤΕΣ ΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ ΕΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ (ΚΑΙ ΠΑΛΙ;)

Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον Brett Ratner. Ούτε, βέβαια, και την ταινία του του 2004 "After the Sunset" (Το Τελευταίο Κόλπο). Γράφω όμως γι' αυτή - με μια δόση χιούμορ - επειδή, με αντεστραμμένο τρόπο, το βασικό μοτίβο είανι το ίδιο με την προηγούμενη ανάρτηση, την" Ένταση". Σε κωμωδία όμως και μάλιστα - το αντιλαμβάνεστε - όχι πολύ καλή.
Ο Πιρς Μπρόσναν (κλασικός ρόλος γι' αυτόν) είναι ο γοητευτικός και ιδιοφής κλέφτης διαμαντιών, που δεν έχει αφήσει διάσημο διαμάντι να μην κλέψει και τα έχει με τη Σάλμα Χαγεκ, η οποία τον βοηθά στις μπίζνες του. Ο Γούνι Χάρελσον είναι ο ντετέκτιβ που μονίμως τον κυνηγά και μονίμως την πατά, διότι ο κλέφτης όχι μόνο διαφεύγει, αλλά γελοιοποιεί με διάφορους τρόπους τον διώκτη του. Μετά την τελευταία πετυχημένη ληστεία, η οποία υποτίθεται ότι είναι η τελευταία, το ζεύγος κλεφτών αποσύρεται σε τροπικό, παραδεισένιο νησί της Καραϊβκής, όπου ζει πολυτελέστατα απολαμβάνοντας τον έρωτά του. Τότε όμως καταφτάνει εκει και ο ντετέκτιβ, αποφασισμένος να συλλάβει επιτέλους τον κλέφτη βάζοντάς του σαν δόλωμα έναν πειρασμό που ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να αντισταθεί.
Η ομοιότητα με την "Ένταση", που λέγαμε και πριν, είναι όι κατά βάθος ο ντετέκτιβ θαυμάζει τον κλέφτη, και μάλλον τον ζηλεύει κιόλας για τη σούπερ ζωή του. Και ο άλλος μάλλον τρέφει φιλικά αισθήματα προς αυτόν, όντας όμως σίγουρος για την ανώτερη ευφυία του. Με λίγα λόγια θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι φίλοι. Και όντως γίνονται σε κάποιες σκηνές του φιλμ.
Κατά τα άλλα όμως η αινία κυλά σαν μια σχετικά ευχάριστη κοσμοπολίτικη, εξωτική και εύπεπτη κωμωδιούλα που διαδραματίζεται σε τροπικές παραλίες και πολυτελή resort,, με ιδιοφυείς υποτίθεται ληστείες που δεν πείθουν κανέναν για το αν μπορούν ποτέ να συμβούν στην πραγματικότηυτα και με αστεία του τύπου ότι μερικές φορές ο περίγυρος νομίζει ότι οι δύο πρωταγωνιστές είναι ζευγάρι γκέι. Το σενάριο είναι βεβαίως πρόχειρο, οι καταστάσεις απίθανες (ιδιαίτερα η τελευταία ληστεία διαμαντιού με κάλυψη μια υποβρύχια βόλτα αναψυχής) και γενικά πρόκειται για φιλμ που στην καλύτερη περίπτωση σε κάνει να περνάς δύο ευχάριστες υποτίθεται ώρες και αμέσως μετά το ξεχνάς.
Αν πλήτετε υπερβολικά και είναι και καλοκα΄ρι και δεν έχετε τι άλλο να κάνετε... Μάλλον αποφύγετέ το όμως. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.   

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Αυγούστου 10, 2015

"HEAΤ": ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ;

Υπάρχουν ταινίες όπου ο διώκτης (αστυνομικός κυρίως) και ο διωκόμενος (ληστής, κλέφτης, απαεώνας κλπ.) κατά βάθος μοιάζουν. βρίσκονται πολύ πιο κοντά  έας στον αλλον, ίσως να υπάρχει και μία, λανθάνουσα μερικές φορές, αλληλοεκτίμηση μεταξύ τους. Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται σε πολλές παραλλαγές, από ανάλαφρες κωμωδίες μέχρι βίαιες ταινίες δράση. Πιστεύω όμως ότι ποτέ δεν δόθηκε αυτό τόσο ανάγλυφα, τόσο άψογα, όσο στο "The Heat" (Ένταση) του Michael Mann του 1995.
Ένας αστυνομικός παθιασμένος με τη δουλειά του κυνηγά έα ληστή, ο οποίος έχει μεν χτυπήσει αι σο παρελθόν, αυτή τη φορά όμως η τέλεα οργαωμένη ληστεία του καταλήγει σε λουτρό αίματο. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο ιδιοφυής εγκέφαλος του σχεδίου δεν φταίει για την αιμαοχυσία - δίχως αυτό να ηαίνει ότι εν είναι αδίσταχτος αν χρειασεί. Ωστόσο, εφόσον υπάρχουν νεκροί, ο αστυνομικός είναι υποχρεωένος να φτάσει ως το τέλος, όσο ι αν του στοιχίσει αυτό. Και βέβαια το πρώτο θύμα είναι οι οικογενειακές του σχέσεις. Τελικά, όσο ανίκανος είναι ο ληστής να έχει μια σταθερή οικογενειακή ή/και ερωτική ζωή, (αν και το χρειάζεται κατά βάθος), άλλο τόσο ανίκανος γι' αυτό είναι ουσιαστικά και ο μπάτσος, λόγω της εμμονής του με τη δουλειά και το καθήκον. Το ανθρωποκυνηγητό θα φτάσει βεβαια μέχρι το αναπόφευκτο τέλος.
Ο Man με εξαιρετική μαεστρία ξεδιπλώνει μεθοδικά τόσο τη δράση καθ' εαυτή(τη ληστεία, τις έρευνες, το ανθρωποκυνηγητό) όσο και το εναργές πορτρέτο των δύο βασικών χαρακτήρων, την ανθρώπινη δηλαδή πλευρά τους. Τελικά το πόσο μοιάζουν μεταξί τους (και πόσο εκτιμά ατά βάθος ο ένας τον άλλον) είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Αν πρέπει να συνοψιστεί σε μια φράση η ομοιότητά τους, αυτή θα ήταν ότι και οι δύο δεν μπορούν να βολευτούν σε μκα άνετη, ρουτινιάρικη καθημερινή ζωή, επαγγελματική ή οικογενειακή. Και σ' αυτό το θέμα όμως η στάση τους είναι διττή. Από τη μία δεν μπορούν κι από την άλλη χρειάζονται απεγνωσμένα αυτή την καθησυχαστική ρουτίνα, η οποία, επιτέλους, θα τους ξεκουράσει και θα ηρεμήσει τις βασανισμένες ψυχές τους.
Ως γνωστόν to Ηεατ είναι η μοναδική ταινία όπου συνυπάρχουν δύο "ιερά τέρατα": ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ίσως αυτό και μόνο θα αρκούσε. Υπάρχει όμως και η πυκνότητα της ταινίας, η καθηλωτική ατμόσφαιρα και το επιδέξιο διαρκές πέρασμα από τη δράση στις προσωπικές ζωές των ηρώων, που κάνουν το φιλμ, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ένα από τα καλύτερα του δημιουργού του, αλλά και των 90ς γενικότρα.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Αυγούστου 05, 2015

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Η "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ"


O Robert Zemeckis στις δεκαετίες των 80 και 90 αποδείχτηκε ένας εξαιρετικά εμπορικός σκηνοθέτης, με επιτυχίες που θύμιζαν αυτές του Σπίλμπεργκ. Το 1985 για παράδειγμα γυρίζει την "Επιστροφή στο Μέλλον" (Back to the Future), η οποία γίνεται μια από τις γνωστότερες ταινίες των 80ς και η οποία ακολουθε'ιται από δύο sequels από τον ίδιο.
Ο νεαρός ήρωας, ατίθασο παιδί των 80ς, στέλνεται κατά λάθος πίσω στο χρόνο, στη δεκαετία του 50 συγκεκριμένα, μετά από ένα πείραμα του φίλου του ηλικιωμένου εφευρέτη Έμμετ Μπράουν. Τι προσπαθεί να κάνει εκεί (εκτός από το να επιστρέψει στην εποχή του); Να... γνωρίσει μεταξύ τους και να βοηθήσει να τα φτιάξουν οι τινέιτζερς ακόμα γονείς του, πράγμα που μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο καθώς είναι εντελώς αταίριαστοι σαν χαρακτήρες, αλλιώς η ίδια του η ύπαρξη τίθεται υπό αμφισβήτηση...
Κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, η ταινία βρίσκει την ευκαιρία να μας δείξει χαρακτηριστικές εικονες και μουσικές τόσο των 80ς όσο και των 50ς, ενώ ο πιτσιρικάς τότε Michael J. Fox έμοιαζε να είναι όχι μόνο ο ηθοποιός - σύμβολο των 80ς, αλλά και μια μελλοντική εγγύηση (πράγμα που διαψεύστηκε). Και δίπλα του, βέβαια, σε ένα ρόλο - παρωδία του κλασικού "κακού επιστήμονα" των ταινιών ΕΦ, ο απολαυστικός Christopher Lloyd. Χιούμορ, ανήλικοι έρωτες, "εύκολη" νεανική επαναστατικότητα και βέβαια ένα ταξίδι στο χρόνο, όλα σε σωστές δόσεις, συνθέτουν την συνταγή της επιτυχίας του φιλμ. Ενός νεανικού φιλμ βεβαίως, που υπόσχεται διασκέδαση και πάλι διασκέδαση.
Φυσικά και μπορεί να εντοπίσει κανείς πλήθος από απιθανότητες. Ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές, όπου για να πετύχει το ταξίδι της επιστροφής χρειάζονται μια σειρά από απίθανες συγκυρίες και τέλειο timing. Ποιος νοιάζεται όμως; Αλοίμονο αν σε τέτοια φιλμ ψάχναμε για αληθοφάνεια. Τελικά, αυτό που διαπίστωσα είναι ότι, μετά τόσα χρόνια, η ταινία παραμένει διασκεδαστική.
Εννοείται ότι δεν μιλάω σε καμιά περίπτωση για μεγάλο φιλμ, για σταθμό ή ό,τι άλλο τέτοιο. Απλώς και μόνο - το ξαναλέω - πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίπτωση διασκεδαστικής ταινίας (και μόνο) που αντέχει στο χρόνο.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Αυγούστου 04, 2015

Ο κ. ΧΟΛΜΣ ΓΕΡΑΣΕ...

Έχουμε δει στην οθόνη πάμπολλους Σέρλοκ Χολμς, και μάλιστα από την εποχή των πρώτων βημάτων του κινηματογράφου. Για πρώτη φορά όμως το 2015 βλέπουμε έναν υπερήλικα Σέρλοκ Χολμς. Στo "Mr. Holmes" (Ο κύριος Χολμς) του Bill Condon ο διασημότερος ντετέκτιβ όλων των εποχών είναι πλέον 93 ετών, έχει αποσυρθεί στην εξοχή και ασχολείται κυρίως με τα μελίσια του. Ζει με την οικονόμο του και τον μικρό γιο της, ο οποίος θαυμάζει τον γέρο, διάσημο ντετέκτιβ.
Το χειρότερο είναι πάντως ότι ο Χολμς πάσχει από άννοια. Τα σημάδια πληθαίνουν καθημερινά, ονόματα και γεγονότα του διαφεύγουν. Ωστοσο, πεισματάρης γαρ, αρνείται να εγκαταλείψει το απομονωμένο σπίτι και να εγκατασταθεί στην πόλη, όπου θα εχει καλύτερη ιατρική επίβλεψη. Στην ηλικία αυτή ο Χολμς πασχίζει να γράψει κάτι για πρώτη φορά (έγινε διάσημος από τις ιστορίες του τις οποίες έγραφε ο Γουότσον): Μια παλιά περιπέτειά του, πρίν κοντά 30 χρόνια, στην οποία πρωταγωνιστούσε μια γυναίκα που τον είχε συγκινησει. Επί πλέον όλα δείχνουν ότι ήταν η πρώτη φορά στην οποία ο δαιμόνιος ερευνητής έκανε λάθος. Πολεμά λοιπόν με τη μνήμη του που σβήνει, υπάρχουν όμως πολλά κενά. Συγχρόνως υπάρχει κι ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, από το οποίο μόλις έχει επιστρέψει.
Η ταινία κινείται μπρος - πίσω στο χρόνο: Άλλοτε στο τώρα, άλλοτε στην Ιαπωνία (όπου ο Χολμς θα συγκλονιστεί από τα αποτελέσματα της πρόσφατης ακόμα πτώσης της βόμβας) κι άλλοτε στην προ τριακονταετίας υπόθεση. Κυρίως όμως ασχολείται με τον άνθρωπο Χολμς. Ο χαρακτήρας του, συχνά αλαζονικός και ελάχιστα συναισθηματικός, καθώς και οι τραγικές συχνά επιπτώσεις αυτής της ψυχρότητας στους άλλους, η συγκινητική πάλη του με την βαθμιαία απώλεια της μνήμης, η σχέση του με την οικονόμο και τον μικρό γιο της, είναι τα αληθινά κύρια σημεία του φιλμ. Καθώς και η σχέση λογοτεχνία και πραγματικότητας, φαντασίας και αλήθειας. Βλέπετε, πολλές από τις πασίγνωστες ιδιότητες και γνωρίσματα του ντετέκτιβ δεν ήταν αληθινά. τα είχε επινοήσει η φαντασία του δόκτορα Γουότσον. Έτσι, παρακολουθούμε και μια αποκάλυψη του αληθινού, υποτίθεται, Χολμς.
Φυσικά η ταινία στηρίζεται εξ ολοκλ'ηρου σχεδόν στην εξαιρετική ηθοποία του Ίαν ΜαΚέλεν. Δίχως αυτόν θα επρόκειτο σίγουρα για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ. Αυτό που βλέπουμε πάντως διαθέτει χιούμορ, κυρίως όμως συγκίνηση. Μοναδική μου αντίρηση το ότι έχω την αίσθηση ότι όλες αυτές οι ιστορίες (η παλιά, η Ιαπωνία και το "τώρα" του 1947) δεν δένουν πολύ καλά μεταξύ τους. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αναλυτικοτερα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήταν κάπως ασύνδετες.
Πέραν αυτού όμως την απόλαυσα. Μην ξεχάσετε πάντως : Πρόκειται περισσότερο για δραματική ταινία παρά για κλασική ταινία μυστηρίου.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Αυγούστου 01, 2015

HONDO : ΚΛΑΣΙΚΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΜΕ ΚΑΟΥΜΠΟΪΔΕΣ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ

Υπάρχουν πάμπολλα γουέστερν με καουμπόιδες και ινδιάνους. Σε πολλά απ' αυτά πρωταγωνιστεί ο Τζον Γουέιν, πάντοτε σχεδον σκληροτράχηλος, αλλά και τίμιος. Ένα απ' αυτά είναι το "Hondo" ("Ο Άνθρωπος της Ερήμου" ο ελληνικός τίτλος), βασισμένο σε μυθιστόρημα του κλασικού στο είδος Louis L'Amour, που γύρισε το 1953 ο John Farrow (1904-1963). Όπου ο προαναφερθείς Τζον Γουέιν είναι ο άνθρωπος που γυρίζοντας από τη έρημο και μεταφέροντας ένα σημαντικό μήνυμα στο στρατό (ότι οι ινδιάνοι της περιοχής ετοιμάζονται για πόλεμο), συναντά απομονωμένο ράντσο όπου ζει μόνη μια γυναίκα με τον μικρό γιο της και φιλοξενείται απ' αυτούς. Και φυσικά την ερωτεύεται και αποφασίζει να κατασταλάξει πλέον εκεί. Αλλά, μετά από άλλες περιπέτειες και υποπλοκές, οι ινδιάνοι όντως θα κατέβουν σε πόλεμο και, σημειωτέον, το ιππικό δεν είναι τόσο ηρωικό όσο ξέρουμε από άλλα γουέστερν και θα αποδεκατιστεί εξ αιτίας της απειρίας του διοικητή του.
Πρόκειται, όπως σας είπα, για κλασικό γουέστερν, τόσο στη δομή και (σχετικά) στη σκηνοθεσία, όσο και στο σενάριο. Χορταστικό, με μάχες, πυροβολισμούς, το τυπικό για τα αμερικάνικα γουέστερν κυνηγητό αμαξών από ινδιάνους και όλα τα σχετικά. Οι φίλοι του είδους θα το απολαύσουν, ενώ όσοι βαριούνται τα γουέστερν πιθανόν θα το θεωρήσουν μία από τα ίδια. 
Ωστόσο, εγώ θα ήθελα να μείνω λίγο στην ανάλυση της ιστορίας. Γενικά γνωρίζουμε και θεωρούμε ότι το τυπικό αμερικάνικο γουέστερν διαθέτει "καλούς" καουμπόιδες και "κακούς" και βάρβαρους ινδιάνους. Εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο μαύρα - άσπρα. Κατ' αρχήν ο ίδιος ο ήρωας, ο Χόντο, είναι μισός λευκός μισός ινδιάνος (εξ ου και το παράξενο όνομα) και έχει ζήσει για χρόνια σε ινδιάνικη φυλή, με ινδιάνα γυναίκα. Οι ινδιάνοι διαθέτουν "κακούς" (τον πολεμοχαρή υπαρχηγό της φυλής), αλλά η ταινία δείχνει απόλυτο σεβασμό στον αρχηγό, τον Βιτόριο, ο οποίος διαθέτει στέρεα τιμιότητα, κρατά πάντα τον λόγο του και δεν διστάζει να τιμωρήσει δικούς του αν αυτοί φερθούν με δόλο. Σε κάμποσα σημεία η ταινία μιλά με θαυμασμό για την ινδιάνικη ηθική. Κάπου δηλώνεται ότι οι ινδιάνοι δεν γνώριζαν το ψέμα κι ότι αυτό το εισήγαγαν οι λευκοί. Δεν διστάζει μάλιστα να πει ότι για τους πολέμους φταίνε σαφώς οι λευκοί, οι οποίοι πήραν τη γη και σκότωσαν τα θηράματά τους, αλλά και τους ίδιους τους ινδιάνους, κι αυτοί ουσιαστικά κατεβαίνουν σε διαρκείς πολέμους αμυνόμενοι. Στο τέλος του φιλμ υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία, καθώς όλοι διαπιστώνουν ότι έρχεται με σιγουριά το τέλος του ινδιάνικου πολιτισμού και τρόπου ζωής. Μάλιστα η τελευταία φράση που προφέρει ο Γουέιν στην ταινία είναι "Ήταν ένας καλός τρόπος ζωής".
Για όλα αυτά βρίσκω μια ιδιαιτερότητα στο φιλμ και, τελικά, πιστεύω ότι οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι οι ινδιάνοι και ένας πολιτισμός που χάνεται για πάντα (ο οποίος, βεβαίως, εμπεριέχει και στοιχεία αγριότητας), καθώς και η κριτική για την εγκληματική συμπεριφορά των λευκών.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker