ΜΙΑ ΧΑΖΗ (;) ΞΑΝΘΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΣΤΟ "LEGALLY BLONDE"

Καιρός να σας αποκαλύψω μια ακόμα προσωπική "ένοχη απόλαυση" (μπορείτε να βρίσετε ελεύθερα το φιλμ, δεν θα εκπλαγώ): Το  "Legally Blonde" (Η Εκδίκηση της Ξανθιάς) του Robert Luketic του 2001, με τη Ρις Γουίδερσπουν στο βασικό ρόλο. Μια εκ πρώτης όψεως ηλίθια, κατ' εξοχήν αμερικάνικη κωμωδία, η οποία όμως μου προκαλεί αβίαστο γέλιο, με διασκεδάζει και, κατά βάθος ("κατά πολύ βάθος" θα πουν πολλοί) νομίζω ότι είναι έξυπνη και ευρηματική.
Όπου η ηρωίδα είναι μια αρχετυπική, σαν καρικατούρα, χαζή ξανθιά Μπάρμπι, όπως και όλες της οι φίλες (και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον), που ασχολείται μανιακά και αποκλειστικά με τη μόδα, το μανικιούρ - πεντικιούρ, τα ηλίθια θεματικά πάρτι, τα γυναικεία περιοδικά και όλον αυτό τον κόσμο της ασύλληπτης μπούρδας. Όταν όμως ο καλής οικογενείας, αρρενωπός γκόμενος τη παρατάει για να σπουδάσει νομική στο Χάρβαρντ, όπως απαιτείται από το χάι κοινωνικό του περιβάλλον, εκείνη θα αποφασίσει να τον πάρει πίσω με τον μόνο τρόπο που μπορεί (;): Πηγαίνοντας κι εκείνη... να σπουδάσει νομικά στο Χάρβαρντ (σα να λέμε μια γκόμενα που από το πρωί ως το βράδυ ξημεροβραδιάζεται με τη ζωή και το έργο του Ρουβά, να αποφασίζει από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει πυρηνικός φυσικός!). Το τι θα ακολουθήσει εκεί δεν θα σας το πω. Ξαναλέω όμως ότι το βρίσκω διασκεδαστικότατο.
Εννοείται ότι δεν πρέπει ποτέ να πάρετε στα σοβαρά το φιλμ. Ούτε κι εκείνο άλλωστε παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Το σενάριο ανήκει στην κατηγορία αυτών που, πολύ απλά, δεν γίνονται με τίποτα. Ωστόσο και αστείο το βρίσκω και ευφάνταστος μου φαίνεται ο τρόπος που λύνει δύσκολα νομικά προβλήματα λόγω των αστείρευτων γνώσεών της σε απόλυτα κατινίστικα και ηλίθια θέματα (πώς, π.χ., ρίχνεις φως σε ένα έγκλημα επειδή γνωρίζεις τα πάντα για τις ετήσιες κολεξιόν τακουνιών της Prada;) Ταυτόχρονα νομίζω ότι υπάρχει και κάποιο "μήνυμα": τα πράγματα δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνονται, αλλά μπορεί άλλα να κρύβονται στο βάθος. Και, πιστεύω επίσης, ότι ασκείται και κριτική τόσο στο ξενέρωτο, άκαμπτο, "ξύλινο" νομικό σύστημα όσο και στην υποκρισία της "αριστοκρατίας" (αν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι την πλούσια τάξη των ΗΠΑ) και στα διάφορα Χάρβαρντ, τα οποία στην ουσία, δεν είναι όπως θέλουν να περηφανεύονται, "ναοί της υψηλής γνώσης", παρά κλειστά κλαμπ για πλούσιους. Αν δεν ανήκεις σ' αυτούς, δεν...
Τέλος πάντων, μη μείνετε στα μηνύματα ή "μηνύματα". Απλώς αφεθείτε να διασκεδάσετε. Κι αν δεν τα καταφέρετε μπορείτε ελεύθερα να βρίσετε εμένα. Για το συγκεκριμένο φιλμ θα το δεχτώ.