ΤΟ "ΧΑΡΙΣΜΑ" ΚΑΙ Η (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) ΚΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ

Έχω με χαρά πει ότι τα δύο - τρία τελευταία χρόνια ζούμε κάτι σαν άνθηση του ελληνικού σινεμά. Ή, τέλος πάντων, δεν ισχύει πια αυτό που κάποτε (τι κάποτε δηλαδή, μέχρι αρκετά πρόσφατα) ίσχυε: "Ελληνικό; Άστο καλύτερα..." Τώρα οι ελληνικές ταινίες οφείλουν πλέον να αντιμετωπίζονται όπως όλες οι άλλες: Υπάρχουν καλές και κακές.
Έκανα αυτές τις αισιόδοξες (εν μέσω γενικής μαυρίλας) σκέψεις βλέποντας το "Χάρισμα", πρώτη ταινία της Χριστίνας Ιωακειμίδη. Που είναι μια κλασική κομεντί. Αγόρι, κορίτσι, έρωτας, αισθηματικά σκαμπανεβάσματα... τέτοια πράγματα. Να όμως που εδώ έχουμε να κάνουμε με μια απόλυτα φρέσκια ματιά, απαλλαγμένη εντελώς από το κιτς και ενίοτε χυδαίο τηλεοπτικό στιλ (πόσο κακό έχει κάνει αυτή η τηλεόραση...) Η Ιωακειμίδη επιλέγει σαν ήρωες δύο εντελώς διαφορετικούς και αταίριαστους χαρακτήρες και... προσπαθεί να τους φέρει κοντά. Εκείνος αμπλαούμπλας, πηγαίος - για να είμαστε ακριβείς εντελώς χύμα - εκείνη πιο ιντελέκτουαλ, κομψή, πιο "μοντέρνα" τέλος πάντων. Μπορεί ποτέ αυτοί οι δύο να ερωτευτούν;
Φυσικά δεν είναι το συγκλονιστικό αυτό ερώτημα που κάνει καλή την ταινία. Είναι η φρέσκια ματιά, το έξυπνο χιούμορ, η μοντέρνα γραφή, η κομψότητα της αφήγησης, οι δύο πρωταγωνιστές (όλα τα λεφτά ο άγνωστός σε μένα Μάκης Παπαδημητρίου), οι ευρηματικές καταστάσεις, οι χώροι της σύγχρονης Αθήνας που έχουν επιλεγεί και που είναι καθημερινοί κι όχι φτιαχτοί και ψεύτικοι... Γενικά είναι ένα φιλμ απόλυτα feelgood, ενίοτε ξεκαρδιστικό, δίχως, όπως είπα και πιο πάνω, να καταφεύγει ούτε στιγμή σε χοντράδες. Ε, και λίγος Κουστουρίτσα στην τελευταία (μόνο στην τελευταία, μη βγάλετε λάθος συμπεράσματα) σκηνή δεν βλάπτει.
Μπορεί φυσικά να αναρωτηθεί κανείς: "Μα καλά, είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοιο ζευγάρι;" Ίσως όχι, θα μπορούσα κι εγώ να απαντήσω. Αλλά εδώ δεν πάμε να δούμε ρεαλιστικό σινεμά, "βγαλμένο απ' τη ζωή", αλλά, το είπαμε, μια πολύ ευχάριστη κομεντί. Δείτε το λοιπόν έχοντας πάντοτε αυτό υπ' όψη. Αν το κάνετε, νομίζω ότι θα διασκεδάσετε πραγματικά και θα βγείτε μ' ένα μεγάλο χαμόγελο.
Βλέπετε ότι έγραψα πολύ καλά λογια, μην με παρεξηγήσετε όμως. Δεν το θεωρώ αριστούργημα. Κι είμαι σίγουρος ότι ούτε και η Ιωακειμίδη είχε σα στόχο να κάνει μια ταινία - σταθμό στην 7η Τέχνη. Ήθελε, πιστεύω, να κάνει μια σύγχρονη, ευχάριστη, φρέσκια ταινία. Και το πέτυχε απόλυτα. Και, στο κάτω - κάτω, είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα καλό ελληνικό δείγμα του είδους που λέγεται κομεντί. Μέχρι τώρα, στο είδος αυτό... άστα να πάνε. Α, και κάτι άλλο. Χαίρομαι που τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα αρχίζουν να γυρίζονται ταινίες είδους. Ήταν κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρχε στην μεταπολιτευτική κινηματογραφία μας.