Η ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ "ΚΑΝΤΙΝΑΣ"

Δεν ξέρω πόσο εξοικειωμένοι είσαστε με το σινεμά του Σταύρου Τσιώλη. Σίγουρα είναι ένας ιδιόρυθμος δημιουργός με προσωπικό και αναγνωρίσιμο στιλ, που καταφέρνει πάντοτε να καταγράφει το σουρεαλισμό της ελληνικής πραγματικότητας, ξέρω όμως ότι αρέσει σε λίγους, λόγω κυρίως της λιτότητάς του, του "φτωχού" ύφους του και του πολύ ιδιότυπου χιούμορ του. Για μένα πάντως είναι ένας από τους αγαπημένους έλληνες δημιουργούς.
"Η Καντίνα" βέβαια δεν είναι ταινία του Τσιώλη, αλλά του Σταύρου Καπλανίδη. Βασίζεται όμως σε σενάριο του πρώτου και γι' αυτό φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του έργου του, αφού από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε στον κόσμο του. Απόλυτα λιτή ταινία, διαδραματίζεται όλη σε μια υπαίθρια καντίνα κάπου στο πλάι της εθνικής. Εκεί συμβαίνουν διάφορες ετερόκλητες ιστορίες, άλλοτε πικρές (ή που ξεκινούν σαν πικρές και καταλήγουν... άστα να πάνε) και άλλοτε κωμικές, που πάντοτε όμως ακροβατούν στα όρια της γελοιότητας. Το φιλμ δεν σ' αφήνει να συγκινηθείς ακόμα κι όταν οι στιγμές είναι "σοβαρές", καθώς, όπως είπαμε παραπάνω, το στοιχείο της γελοιότητα καραδοκεί.
Αυτό που καταφέρνει η ταινία - όπως και αυτές του Τσιώλη - είναι να αποτυπώσει την ελληνική καθημερινότητα, με την αντιφατικότητα και το σουρεαλισμό της, και μάλιστα την επαρχιακή καθημερινότητα, στην οποία έχει βεβαίως εντρυφήσει ο σεναριογράφος. Όλο αυτό το κάνει δίχως κριτική, δίχως καταγγελίες και υποδείξεις. Απλώς καταγράφει. Στην σφαιρική αυτή απεικόνιση της επαρχίας, της μιζέριας αλλά και του πηγαίου στοιχείου της ταυτόχρονα, βοηθά το ότι ακριβώς οι ιστορίες, που άλλοτε συμβαίνουν μπροστά μας και άλλοτε τις αφηγούνται οι καντινιέρηδες ή οι πελάτες τους, είναι, όπως είπαμε, ετερόκλητες, άσχετες μεταξύ τους, τόσο που κάνουν συνολικά την ταινία να θυμίζει σπονδυλωτό φιλμ. Καθόλου στρωτό, "στρογγυλεμένο" σενάριο λοιπόν, με κορυφώσεις και άλλα τέτοια. Σ' αυτό ακριβώς όμως το "άγαρμπο" στοιχείο οφείλεται νομίζω πάντοτε η διεισδυτικότητα και το πηγαίο στοιχείο του Τσιώλη και του Καπλανίδη, που σκηνοθετεί τις καθημερινές, οικείες ιστορίες του. Οι χαρακτήρες είναι γνήσια λαϊκοί, χαρακτηριστικοί τύποι που μπορείς να συναντήσεις παντού, αλλά και συχνά "κουφοί", και γι' αυτό αποπνέουν οικειότητα και ζεστασιά.
Ξαναλέω ότι δεν είναι σινεμά που θα εκτιμήσουν πολλοί. Ο Τσιώλης άλλωστε έχει λίγους και φανατικούς "οπαδούς". Προσωπικά πάντως είδα αυτό που περίμενα να δω και ικανοποιήθηκα - και θα χαρώ αν στην κινηματογραφία μας δημιουργηθεί μια "σχολή" Τσιώλη.