ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΟΗΤΟ "ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ"

Ο Marco Ferreri (1928-1997) είναι ένας αγαπημένος μου δημιουργός. Σαρκαστικός, αναρχικός, συχνά σουρεαλιστής, χαρακτήρισε τις δεκαετίες του 60 και κυρίως του 70. Το 1973 γυρίζει την ταινία που προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή της - κι ακόμα προκαλεί για όσους ανυποψίαστοι αποφασίζουν να τη δουν. "Το Μεγάλο Φαγοπότι" (Le Grande Bouffe) με ένα λαμπρό καστ της εποχής : Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Μισέλ Πικολί, Ούγκο Τονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ και η Αντρέα Φερεόλ - ως ένα είδος μπαλαντέρ.

Μια ομάδα μεγαλοαστών (πιλότος / playboy, δικαστικός, τηλεοπτικός παραγωγός, σεφ) αποσύρονται σε παλιό πύργο που ανήκει σε έναν απ' αυτούς αποφασισμένοι να... αυτοκτονήσουν τρώγοντας σε ένα αδιανόητο πρώτιστα γαστριμαργικό, αλλά και σεξουαλικό, όργιο. μέχρι θανάτου.

Κατάμαυρη κωμωδία ιδιαζόντως τολμηρή και αθυρόστομη, σε πολλά σημεία ηθελημένα αηδιαστική, σατιρίζει με τρόπο άγριο και δίχως τον παραμικρό περιορισμό (ή αυτολογοκρισία) την μεγαλοαστική τάξη και την καταναλωτική κοινωνία γενικότερα. Η πρώτη πεθαίνει από ανία και έχοντας χάσει κάθε νόημα, κάθε ιδανικό, ιδεολογία, σκοπό, παραδίδεται σε μια αδιέξοδη μέχρι θανάτου κραιπάλη. Η δεύτερη, η (δυτική τουλάχιστον) κοινωνία, πεθαίνει από υπερβολική κατανάλωση και όσα αυτή συνεπάγεται για τη ζωή ή για τον πλανήτη. "Μ' ένα σμπάρο δυο τριγόνια κατά την παροιμία.

Ευφυής και δυσβάσταχτη στη θέαση, σαρδόνια, σατανική και προσβλητική, η ταινία παραμένει νομίζω το ίδιο εύστοχη μετά 50τόσα χρόνια από τότε που γυρίστηκε, όταν δηλαδή την ξαναείδα. Και θα ξεσήκωνε τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις με αυτές των αρχών των 70ς. Τι λέω; Σήμερα, εν έτει 2025 που γράφεται αυτό το κείμενο, θα ξεσήκωνε πολύ περισσότερες, ίσως θα κινούσε λογοκρισίες άγνωστες τότε, θα καταδικαζόταν από πολύ περισσότερο "κοινό" απ' όσο τότε. Τελικά καταλήγω ότι, πολύ απλά, σήμερα μια τέτοια ταινία (και μάλιστα με τόσους σούπερ σταρ, καθόλου περιθωριακή δηλαδή, κάθε άλλο παρά έργο κάποιου μοναχικού, ιδιόρρυθμου δημιουργού), πολύ απλά ξαναλέω, θα ήταν αδύνατο να γυριστεί.

Την συνιστώ, αλλά προσοχή : Με δική σας ευθύνη. Αν φύγετε στα μισά να θυμάστε ότι σας είχα προειδοποιήσει. 

ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Υπάρχουν ταινίες που βασικός στόχος τους είναι η "εξερεύνηση" του περιθωρίου, ανθρώπων δηλαδή που ζουν στα έσχατα άκρα της κοινωνίας - σχεδόν εκτός αυτής, θα λέγαμε. Οι "Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας" του Marco Ferreri (1928-1997), που ο σημαντικός αυτός Ιταλός γύρισε το 1981, είναι σίγουρα μια από τις πιο χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ ο Ferreri συναντά έναν από τους διασημότερους "καταραμένους" και περιθωριακούς, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, μεταφέροντας στην οθόνη ιστορίες από το ομώνυμο αυτοβιογραφικό του βιβλίο.
Κοινός άξονας των ηρώων είναι η τάση για αυτοκαταστροφή. Ο πρωταγωνιστής - αντίγραφο του Μπουκόφσκι είναι ταλαντούχος συγγραφέας, πλην όμως αλκοολικός, απόλυτα παρατημένος, παρακμιακός, έρμαιο των παρορμήσεων - ερωτικών και όχι μόνο - της στιγμής. Η δόξα, η καταξίωση και το χρήμα καθόλου δεν τον συγκινούν και προτιμά να κάνει παρέα με κάθε λογής περιθωριακούς (τους οποίους ουσιαστικά θαυμάζει), παρά με "καθώς πρέπει" ανθρώπους - και να πηδά όποια γυναίκα βρίσκει μπροστά του και μπορεί, χωρίς καμιά διάκριση ηλικιακή ή εμφανισιακή. Η πόρνη που ερωτεύεται (υπέροχη η Ορνέλα Μούτι) είναι κι αυτή απόλυτα αφημένη και με έντονες τάσεις αυτοκτονίας. Γύρω από το κάθε άλλο παρά συνηθισμένο αυτό ζευγάρι, κινείται μια τερατώδης πινακοθήκη απίστευτων τύπων, με κοινό γνώρισμα την απόλυτη απόκλιση από αυτό που θα λέγαμε "κανονικό".
Τα κωμικά, διασκεδαστικά επεισόδια εναλλάσονται με τα τραγικά, συγκλονιστικά ενίοτε, που συνηθίζονται σε τέτοιους χώρους. Βλέπετε, στο περιθώριο, η εναλλαγή τραγωδίας και κωμωδίας είναι πολύ πιο έντονη και ακραία απ' όσο στη ζωή που οι περισότεροι από εμάς ζούμε. Ενδιαφέρων είναι και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί το Χόλιγουντ, όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ: Παρακμιακό, άσχημο, γυμνό, δίχως την παραμικρή λάμψη. Υπάρχουν κι εκεί, βλέπετε, φτωχογειτονιές, εκτός από τις βίλες των αστέρων, που, στο κάτω - κάτω, βρίσκονται σε απομακρυσμένα προάστια...
Παρά τα τόσα χρόνια που τη βαραίνουν, η ταινία βλέπεται άνετα σήμερα - αν εξαιρέσει κανείς το ντύσιμο, που προδίδει από μακριά την εποχή που γυρίστηκε - και είναι αρκετά πιο ακραία, στο ερωτικό μέρος τουλάχιστον, από το μεταγενέστερό της "Barfly", που εμπνέεται από ο ίδιο βιβλίο.
Δείτε την ταινία, αλλά να είστε προετοιμασμένοι για μια ολοκληρωτική βουτιά στον πάτο της κοινωνίας μας.