ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ "ΜΗ Μ' ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ"

Το "Μη μ' αφήσεις ποτέ" (Never let me go, 2010) του Mark Romanek βασίζεται σε βιβλίο του ιαπωνικής καταγωγής βρετανού Καζούο Ισιγκούρα και είναι μια συγκινητική και απόλυτα μελαγχολική ταινία επιστημονιής φαντασίας. Όχι, μη νομίζετε ότι έχει εξωγήινους και διαστημόπλοια, καμία σχέση. Αλλά επιστημονική φαντασία μπορεί να είναι και μια ιστορία εναλλακτικού παρελθόντος, όπως αυτή εδώ.
Το μελαγχολικό στοιχείο διαπερνά απ' ακρη σ' άκρη το φιλμ. Τρία παιδιά, δυο κορίτσια και ένα αγόρι, μεγαλώνουν εσώκλειστα σε ένα σχολείο κάπου στην εξοχή. Κάποια στιγμή, στις αρχές της εφηβείας τους, θα μάθουν την φοβερή αλήθεια: Το γιατί ακριβώς βρίσκονται εκεί και ποιος είναι ο αληθινός προορισμός τους. Τι γίνεται τότε; Τίποτα. Απλώς μαθαίνουν να ζουν μ' αυτό. Να ζουν σ' έναν κόσμο με ελάχιστο μέλλον.
Η ταινία είναι χαμηλότονη, δίχως δραματικές εξάρσεις (σίγουρα από σκηνοθετική άποψη). Δομείται σαν ερωτική ιστορία, σαν ένα ερωτικό τρίγωνο δηλαδή, όπου το ένα από τα τρία σκέλη είναι καταδικασμένο να ζήσει στη μοναξιά. Όμως πίσω από την ερωτική ιστορία διαγράφεται σκοτεινό το φοβερό φόντο που λέγαμε. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι οι ήρωες δεν εξεγείρονται όταν μαθαίνουν την αλήθεια. Όπως είπαμε, απλώς μαθαίνουν να ζουν μ' αυτή. Η στωικότητα αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως ανημποριά, αδυναμία να πράξουν οτιδήποτε (μάλλον δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς) ή ως φιλοσοφική άποψη (καλβινική; βουδιστική; δεν ξέρω), που ζητά από τους ανθρώπους να παίρνουν τη ζωή όπως είναι, αγόγγυστα. Από τη άλλη όμως μπορεί να ερμηνευτεί και σαν ένα είδος αλληγορίας της πραγματικής ζωής, όπου ουσιαστικά συμβαίνει ό,τι ακριβώς στην ταινία, σε άλλη κλίμακα όμως: Ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι η ζωή μας είναι πεπερασμένη, θα έχει σίγουρα ένα τέλος, ωστόσο συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, να αγωνιούμε, να ερωτευόμαστε και να απογοητευόμαστε, λες και όλα αυτά θα κρατήσουν για πάντα. Δεν ξέρω τι απ' όλα θέλει να μας πει το φιλμ. Διαλέγετε και παίρνετε. Ή επινοείτε άλλες, διαφορετικές ερμηνείες.
Πέραν αυτών όμως προσωπικά τη βρήκα καλή ταινία και σε πολλά σημεία κατάφερε να με συγκινήσει πραγματικά. Αυτή η τρυφερότητα και η συγκίνηση είναι άλλωστε που κυριαρχούν παρά το εφιαλτικό θέμα (ενώ, ας πούμε, σε μια εξ ίσου απελπισμένη πρόσφατη ταινία όπως "Ο Δρόμος" κυριαρχεί αυτή ακριβώς η ζοφερότητα και το απόλυτο αδιέξοδο, δίχως ίχνος διαφυγής). Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι παρά την δεδομένη του ζοφερότητα και παρά το ότι απ' την αρχή είναι σαφές ότι δεν υπάρχει σωτηρία, μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει ακόμα και αισιόδοξη. Αν τη δει δηλαδή κάτω από μια άλλη σκοπιά (όπως καταλάβατε μπορεί να ειδωθεί από πολλές και εντελώς διαφορετικές γωνίες): Αυτή που λέει "απόλαυσε όσο μπορείς ακόμα και τα ελάχιστα που έχεις. Ακόμα και γι' αυτά τα ελάχιστα ή ακόμα κι αν η ίδια είναι ελάχιστη, η ζωή αξίζει".