ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛΙΚΟ ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΤΟΝ ῾῾ΣΚΕΛΕΤΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΟΡΑΛΕΣ῾῾

 

Ο Rogelio A. Gonzalez (1920-1984) είναι ένας μεξικανός σκηνοθέτης (τον οποίο αγνοούσα) που, ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γυρίσει 72 ταινίες σε 33 χρόνια (1951-1983)!!! Δεν ξέρω πόσο καλή είναι η πληθώρα των ταινιών αυτών. Το 1960 όμως γυρίζει τον ασπρόμαυρο "Σκελετό της κυρίας Μοράλες῾῾ (El Esqueleto de la senora Morales), το οποίο θεώρησα αληθινό διαμάντι κατάμαυρου χιούμορ, στα χνάρια βεβαίως του μεγάλου Μπουνουέλ.

Ο ήρωας είναι ένας μεσήλικας που έχει την... ατυχία να εξασκεί το επάγγελμα του ταριχευτή ζώων. Όλοι τον θεωρούν σκληρό, σκοτεινό, ίσως και κάπως τρομαχτικό τύπο, ενώ τη γυναίκα του θεωρείται σχεδόν αγία, η οποία υπομένει τη σκληρότητα του συζύγου της. Πολύ σύντομα θα αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, με τον γλυκύτατο σύζυγο να ζει καθημερινά στα 20 χρόνια γάμου τους αφόορητα ψυχολογικά βασανίιστήρια από τη φανατικά θεούσα και απόλυτα κακόψυχη κυρία Μοράλες, δίχως να είναι δυνατόν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ώσπου κάποια στιγμή, μην αντέχοντας άλλο, αποφασίζει να κάνει κάτι δραστικό...

Είπαμε: Το μαύρο χιούμορ κυριαρχεί στο φιλμ και το ανατρεπτικό πνεύμα του Μπουνουέλ είναι πανταχού παρόν. Ταυτόχρονα ολόκληρη η ταινία είναι μια ανελέητη κριτική σε μια κοινωνία που αν κάτι τη χαρακτηρίζει είναι η υποκρισία. Ο κλήρος και η καταπιεστική θρησκεία έχουν βεβαίως τη μερίδα του λέοντος. Παπάδες, θεούσες κυρίες, στομφώδεις και απίστευτα μπουρδολόγοι κύριοι, ψευτοδιανοούμενοι, ῾῾καθώς πρέπει῾῾ κάθε είδους, δημιουργούν ένα απίόλυτα ασφυκτικό κλοιό γύρω από έναν άνθρωπο που το μόνο που θέλει είναι να ζήσει απλά και στοιχειωδώς ευχάριστα τη ζωή του, δίχως να πιστεύει σε θεούς, διαβόλους και φριχτά αμαρτήματα. Η εξέλιξη του φιλμ είναι απολαυστικότατη.

Από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις του τελευταίου καιρού, συνιστώ ανεπιφύλακτα την ταινία (αν βεβαίως αν δεν είστε θεούσοι/ες).