ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΩΝ "VIRGIN SUICIDES"

 

Το 1999 η Sofia Coppola (κόρη βεβαίως του μεγάλου σκηνοθἐτη) γυρίζει την πρώτη και μία από τις καλύτερές της ταινίες, το "The Virgin Suicides", βασισμένο στο βιβλίο του Jeffrey Eugenides. Με Καθλιν Τέρνερ, Τζέιμς Γουντ και Κίρστεν Ντανστ μεταξύ άλλων.

Μια παρέα αντρών, σαραντάρηδες πλέον, στοιχειώνονται ακόμα από τη μνήμη όσων συνέβησαν στην πόλη τους όταν ήταν έφηβοι, το 1974. Όλα στρέφονται γύρω από 5 αδελφές, μεταξύ 13 και 17 χρονών. Μεγαλώνουν σχεδόν έγκλειστες, κάτω από την άγρυπνη φροντίδα μιας καταπιεστικής, θρήσκας μητέρας και ενός παθητικού, άβουλου πατέρα, που είναι καθηγητής στο σχολείο τους. Η εφηβική αντίδραση θα είναι απρόσμενη και το τέλος τραγικό. 

Εξαιρετική ατμόσφαιρα, τρυφερή, υπνωτική, γλυκειά και τραγική ταυτόχρονα, νοσταλγία για ένα όνειροπου χάθηκε για πάντα (αυτό που ενσαρκωνόταν με την αιθέρια ύπαρξη των 5 αδελφών), αλλά και για την εξ ίσου χαμένη νιότη ίσως. Σπάνια έχει ειπωθεί με τόσο γλυκό, ευαίσθητο, όμορφο τρόπο μια τόσο τραγική ιστορία. Οι σημερινοί άντρες προσπαθούν να συγκολλήσουν τα κομμάτια του παζλ, να ανακαλύψουν τι και γιατί συνέβει, να γυρίσουν πίσω σε μια νοσταλγική εφηβεία που χάθηκε, αλλά, όπως είπαμε, θα τους στοιχειώνει για πάντα. Με τρόπο φριχτό και γλυκό ταυτόχρονα. Η υπέροχη, υπνωτική μουσική των Air συμβάλλει ουσιαστικά στη δημιουργία της ιδιαίτερης αυτής ατμόσφαιρας.

Υπάρχει βέβαια η καταγγελία της γονεϊκής, με θρησκευτικές μάλλον ρίζες, καταπίεσης, της έντονης φοβίας για τη σεξουαλικότητα, του όλου διάχυτου συντηρητισμού της οικογένειας, που ερμηνεύει το βουβό, χαμηλότονο και εφιαλτικό ταυτόχρονα ξέσπασμα των κοριτσιών. Αλλά, το είπα, το σημαντικό είναι η ατμόσφαιρα, που υτπερβαίνει τα όρια ενός φιλμ εφηβικής αντίδρασης στην καταπίεση. 

Ιδιόρυθμη ταινία που συνιστώ. Πιστεύω ότι εκπέμπει ένα είδος μαγείας που παραμένει πολύ μετά το τέλος...