ΕΝΑΣ ΠΕΡΑΚΗΣ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ

Το "Art Therapy" (2010) του Νίκου Περάκη δεν μοιάζει με τον Περάκη που ξέρουμε (ή, τέλος πάντων, μοιάζει, αλλά πολύ λίγο). Γιατί ξαφνικά ο άνθρωπος που έχει κάνει μερικές από τις πιο πετυχημένες (εμπορικά τουλάχιστον) κωμωδίες του "νέου ελληνικού σινεμά" βουτά στο ντοκιμαντέρ - ή στο περίπου ντοκιμαντέρ ή στο ψευδοντοκιμαντέρ αν προτιμάτε.
Η ταινία είναι περίεργη σαν φόρμα και για τα διεθνή δεδομένα νομίζω. Από τη μία ο σκηνοθέτης παρακολουθεί την αληθινή καθημερινότητα κάμποσων νέων καλλιτεχνών ή επίδοξων καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους: Ηθοποιούς του Εθνικού, τραγουδιστές σε ροκ γκρουπ, εικαστικούς και γκραφιτάδες, σκηνοθέτες, στιχουργούς κ.ά. Δείχνει τις ασχολίες τους, τον σπιντάτο τρόπο ζωής τους - συνήθως δεν έχουν χρόνο για τίποτα άλλο - τις σπουδές τους ή τις επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές καθημερινές τους ενασχολήσεις. Οι νέοι και νέες παίζουν τον εαυτό τους: Είναι όντως καλλιτέχνες, ο καθένας στο χώρο του και κάμποσες σκηνές είναι αληθινές, από πρόβες ή από στιγμές δημιουργίας έργων. Στην όλη φάση εμπλέκει μερικά αληθινά αθηναϊκά events, όπως το Synch Festival, η κατασκευή ενός φιλμ εντός 48ώρου, οι πρόβες των νέων ηθοποιών του Εθνικού με τον Λιγνάδη κ.ά.
Από την άλλη, όλα αυτά τα σκόρπια στοιχεία - με άξονα πάντα τη νεανική δημιουργικότητα - δένουν ελαφρά με μια υποτυπώδη πλοκή (fiction φυσικά), μερικές μικρές ιστορίες αναδύονται ανάμεσα στα πρόσωπα, κάποιες συναντήσεις, κάποιες παρεξηγήσεις (η μία με μπάτσους και τρομοκρατία) και διάφορα άλλα, που όμως είναι αποσπασματικά, σαν μωσαϊκό ή παζλ. Δεν αποτελούν μια ενιαία ιστορία - εκτός του ότι όλοι μπλέκονται τελικά στο "48ωρο φιλμ".
Η ταινία με άφησε μάλλον αμήχανο. Δέχομαι ότι διαθέτει δροσιά και φρεσκάδα, ότι μοιάζει να πιάνει τον σφυγμό των νέων και κυρίως την αγωνία τους για δημιουργία, για προσωπική έκφραση, για καλλιτεχνική παραγωγή (και διασημότητα, αν θέλετε, σε ορισμένες περιπτώσεις). Τα σχετικά κομάτια είναι γυρισμένα με γρήγορους, κοφτούς ρυθμούς και βέβαια το παιχνίδι γίνεται διασκεδαστικότερο όταν τυχαίνει να ξέρεις πρόσωπα και πράγματα ή αν έχεις παρακολουθήσει τα αληθινά events στα οποία αναφέρεται. Το fiction μέρος πάλι θυμίζει αναπόφευκτα Περάκη, με το χιούμορ, αλλά και την επικαιρικότητα που τον διακρίνει, παραμένει πάντως, εκ των πραγμάτων και λόγω περιορισμένης διάρκειας, λίγο και υποτυπώδες.
Δεν ξέρω τι θα αποκομίσει ένας άσχετος θεατής, που δεν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Προσωπικά το είδα ευχάριστα, διασκέδασα με τις εμφανίσεις κάποιων γνωστών μου, αλλά μέχρις εκεί. Δύσκολα μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο. Πάντως θαυμάζω και σέβομαι την τόλμη του σκηνοθέτη όχι μόνο να σκύψει πάνω από τις προσωπικότητες και τις "φάσεις" τόσο νέων ανθρώπων και να αφουγκραστεί το σφυγμό και τις ανησυχίες τους, αλλά και να κάνει κάτι τόσο τολμηρό, όσο αυτή η ταινία - υβρίδιο, που δεν μοιάζει σχεδόν με τίποτα άλλο.