"ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙΣ" ΓΙΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤ' ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ;

Εκείνη ήταν κάποτε (στη δεκαετία του 60) πετυχημένη συγγραφέας βιογραφιών. Τώρα, δεκαετία 90, είναι αλκοολική, με  οικονομικά προβλήματα, ζει ολομόναχη (με τη γάτα της) σε μικρό διαμέρισμα (και χρωστά και νοίκια) και είναι κακότροπη, καυγατζού και ατσούμπαλη. Και φυσικά δεν βρίσκει εκδότη για μια ακόμα βιογραφία. Τότε, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτει το ταλέντο της να δημιουργεί πλαστές επιστολές (νεκρών βεβαίως) διασημοτήτων, να πείθει τους πάντες ότι είναι αυθεντικές και να τις πουλά σε συλλέκτες για σεβαστά ποσά. Συνεργάτης της ένας ύποπτος άγγλος, τυχαία γνωριμία, με εμφάνιση τζέντλεμαν, εξ ίσου πότης, με αμφίβολες "μπίζνες", γκέι και κατά περιόδους άστεγος...
Αυτά συμβαίνουν στο βασισμένο σε πραγματική ιστορία "Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις;" (2018) της ανεξάρτητης Marielle Heller, με τη Μελίσα Μακάρθι και τον Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ σε δύο απολαυστικούς ρόλους. Και ομολογώ ότι το φιλμ μου άρεσε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Σωστή αναλογία χιούμορ - δράματος, σχόλιο για τη μοναχικότητα κάποιων ανθρώπων, ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη πλοκή, συμπάθεια για απόκληρους, δηκτική ειρωνεία και κατάδειξη της υποκρισίας κάποιων κοινωνικών κύκλων, και, μαζί μ' όλα αυτά, τροφή για σκέψη πάνω στο θέμα της τέχνης, την ουσιαστική και την εμπορική αξία της, την έννοια του ταλέντου (το να μπορείς να μιμείσαι τέλεια το στιλ κάποιου και να πείθεις τους πάντες ειναι ταλέντο; κι αν όχι γιατί;), το συλλεκτικό ψώνιο, τη σπατάλη χρημάτων για ένα κομμάτι χαρτί κλπ. κλπ.
Ναι, οσκαρικός αμερικάνικος κινηματογράφος, αλλά, νομίζω, στα πολύ καλά του.