ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΜΝΗ

Ο Στράτος Στασινός έχει κάνει αξιόλογα ντοκιμαντέρ και τη μοναδική (νομίζω) ελληνική ταινία animation με κούκλες: "Του κολυμπητή" πίσω στα 80ς. Το "Πέρα από τη Λίμνη" είναι η πρώτη του μυθοπλαστική μεγάλου μήκους και μπορούμε αμέσως να δούμε ότι μένει πιστός στα θέματά του: Ελληνική επαρχία, θρύλοι και παραμύθια.
Επιχειρεί λοιπόν να μεταφέρει στη σύγχρονη πραγματικότητα των ελληνικών χωριών ένα γνωστό θρύλο ή, αν θέλετε, την έννοια του "νεραϊδοπαρμένου", τουτέστιν αυτού που συναντά μια νεράιδα, μαγεύεται και από κει και πέρα έχει μυαλό μονάχα γι' αυτή - ή καλύτερα χάνει το μυαλό του για οτιδήποτε άλλο και καταντά ο παρίας του χωριού. Ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως η μεταφορά στην οθόνη γίνεται άνευρα, επίπεδα, δίχως ψυχή. Απλώς καλλιγραφικά. Οι κόσμοι είναι χωρισμένοι στον πραγματικό και τον φανταστικό, πλην όμως ο τελευταίος δεν μπόρεσε να μου προκαλέσει το απαιτούμενο δέος, την ανατριχίλα του "άλλου". Επίσης, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε, λείπει το πάθος, απαραίτητο για μια τέτοια ιστορία, που ουσιαστικά είναι μια ιστορία τρελλού έρωτα.
Υπάρχει,όπως σε κάθε παραμύθι άλλωστε, το αλληγορικό στοιχείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τον άνθρωπο που ασφυκτιά μέσα στη μονότονη καθημερινότητα και αναζητά το διαφορετικό, το φευγάτο, το άλλο (είναι χαρακτηριστικό ότι η αραβωνιαστικιά του ήρωα και η νεράιδα ερμηνεύονται από την ίδια ηθοποιό). Αλλά και πάλι κι αυτό το στοιχείο δίνεται εξώφθαλμα και, συγχρόνως, κάπως ρηχά.
Μένουν μερικές όμορφες εικόνες, λίγες καλές σκηνές... και μια γενική υποτονικότητα. Καθώς και η αίσθηση των καλών προθέσεων και μιας χαμένης ευκαιρίας.