Ο "ΨΕΥΤΟΤΑΞΙΤΖΗΣ" ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

"El Taxista ful" (Ο ψευτο-ταξιτζής, 2005) είναι ένα ισπανικό ντοκιμαντέρ του Jo Sol. Πιθανόν δεν έχει ιδιαίτερο κινηματογραφικό ενδιαφέρον (εννοώ σαν σκηνοθεσία, παραγωγή κλπ.), είναι όμως πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία που πραγματεύεται:
Ένας 50άρης άνεργος με γυναίκα και 16χρονο γιο, συντηρητικός στις αποψεις του, απελπισμένος από τη φτώχια, αναγκάζεται να καταφύγει σε έναν ιδιαίτερο (δικής του επινόησης, όπως περηφανεύεται) τρόπο για να ζήσει: Τις νύχτες κλέβει ταξί, τα δουλεύει όλονυχτίς και μετά τα παρατά σε εμφανή σημεία της πόλης, αφήνοντας μάλιστα και λίγα λεφτά απ' όσα έβγαλε στον ιδιοκτήτη "για τη βενζίνη και για αποζημίωση". Συνεχίζει αυτή τη "δουλειά" κι όταν χωρίζει και μετακομίζει στη Βαρκελώνη, ενώ η οικογένειά του δεν θέλει ούτε να τον δει, θεωρώντας τον άχρηστο.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην αρχή. Η ταινία ασχολείται κυρίως με το τι γίνεται από τη στιγμή που συλλαμβάνεται και, ελεύθερος προς το παρόν, περιμένει να δικαστεί. Κάπου εκεί ανακαλύπτουν την παράξενη αυτή ιστορία αριστερές και αυτόνομες οργανώσεις, τον γνωρίζουν σε αριστερούς δικηγόρους που δέχονται να τον υπερασπιστούν χωρίς αμοιβή και έτσι, άθελά του, γίνεται κάτι σαν σύμβολο αντίστασης ενάντια στη φτώχια, την ανεργία και τον άγριο καπιταλισμό που δεν δίνει δεκάρα για τις ζωές των "υπηκόων" του. Δίχως πόρους πλέον, αναγκάζεται, παρά τη θέλησή του, να μετακομίσει σε κατάληψη αναρχικής ομάδας, η οποία είναι εναντίον της εργασίας και ζει με τα περισσεύματα που πετά η κοινωνία, όπου του παρέχουν δωμάτιο και τροφή.
Ενδιαφέρον είναι ότι ο συντηρητικός, όπως είπαμε, ήρωας δεν γουστάρει τίποτα απ' όλα αυτά: Είναι εναντίον των καταλήψεων άδειων σπιτιών, δεν του αρέσει να ζει από τα σκουπίδια της κοινωνίας και το μόνο που θέλει, όπως επανειλημμένα δηλώνει, είναι να μην πάει φυλακή και να τα φτιάξει και πάλι με την οικογένειά του. Ήσυχος και μειλίχιος, εκφράζει συχνά την ευγνωμοσύνη του στους αριστερούς δικηγόρους που τον υπερασπίζονται και τις αυτόνομες ομάδες που του παρέχουν τροφή και στέγη (τους βοηθά μάλιστα πρόθυμα στις δουλειές του κοινόβιου), αλλά δεν συμφωνεί ιδεολογικά μαζί τους. Είναι απολαυστικό να τον βλέπεις να παρακολουθεί σε συγκεντρώσεις αγορεύσεις διανοούμενων που μιλάνε ενάντια στη μισθωτή εργασία κι εκείνος να δηλώνει αφοπλιστικά "δεν καταλαβαίνω τι λέει". Παράλληλα παρακολουθούμε τον 16χρονο γιο, που, παρά το ότι έχει να τον δει καιρό, υπερασπίζεται το "παράπτωμα" του πατέρα του.
Η ταινία ξεκίνησε χλιαρά, το ενδιαφέρον όμως ανέβηκε σύντομα. Τελικά κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους αυτή πορεία σταδιακής πολιτικοποίησης ενός ανθρώπου. Καθως έρχεται για πρώτη του φορά σε επαφή με ομάδες και ιδέες των οποίων την ύπαρξη μέχρι τα 50 του αγνοούσε, μοιάζει σιγά - σιγά και παρά τις αντιρήσεις του να έρχεται όλο και πιο κοντά τους (παραμένοντας ωστόσο κατά βάθος συντηρητικός) και στο τέλος δείχνει να κάνει τα πρώτα βήματα μιας συνειδητής πολιτικοποίησης.
Μια παράξενη αληθινή ιστορία που λέει αρκετά και διαφωτιστικά για τη δυτική κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας.