Η ΠΙΚΡΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΛΙΟ

Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τον Judd Apatow ως "τον άνθρωπο που αναβάθμισε την αμερικάνικη κωμωδία", έναν από τους σημαντικότερους κωμικούς σκηνοθέτες και άλλα τέτοια. Δεν θα συμφωνήσω, τουλάχιστον ως προς το ποσοτικό μέρος των χαρακτηρισμών αυτών. Τον βρίσκω κι εγώ συμπαθή και πιστεύω ότι έχει φέρει ένα είδος ρεαλισμού στην κωμωδία, θεωρώ όμως τους παραπάνω χαρακτηρισμούς υπερβολικούς.
Το "Funny People" (Όλοι έσκασαν στα γέλια) του 2009 ας πούμε είναι μια κωμωδία που βρήκα συμπαθητική, αλλά και με αρκετά μειονεκτήματα. Εδώ ο Apatow ερευνά την σκοτεινή, την αθέατη πλευρά των κωμικών, διαπιστώνοντας τη μελαγχολία, την μοναξιά που κρύβονται ενίοτε πίσω ακόμα και από εξαιρετικά αστείους ανθρώπους. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στη διασημότητα και το γέλιο που απλόχερα μπορεί να σκορπά κάποιος και την όχι και τόσο ευτυχισμένη προσωπική ζωή του είναι το θέμα της. Ο ήρωας, διάσημος κωμικός όχι και τόσο καλόγουστων ταινιών, θεωρείται από τους πιο αστείους ανθρώπους της Αμερικής, παρά τον πλούτο του όμως παραμένει μόνος. Πιάνεται έτσι από τη φιλία ενός άσημου κωμικού, τον βοηθά στην καριέρα του, αυτό όμως που απεγνωσμένα αναζητά είναι η βαθύτερη ανθρώπινη επαφή και η φιλία, ενώ κατά βάθος νοσταλγεί πάντα τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, με την οποία έχουν προ πολλού χωρίσει.
Δεν είναι κακό, ωστόσο βρήκα πραγματικά άνευ λόγου τις δυόμιση ώρες που κρατά το φιλμ, με αποτέλεσμα να με κάνει να βαρεθώ κάπως. Και το δεύτερο, αισθηματικό μέρος, είναι νομίζω πιο αδύνατο και αδιάφορο από το πρώτο. Είναι πάντως ενδιαφέρουσα η εξερεύνηση των παρασκηνίων της αμερικάνικης κωμωδίας (κυρίως της stand up comedy) και η κατάδειξη των συμβιβασμών ου αναγκάζονται (;) να κάνουν ακόμα και ταλαντούχοι κωμικοί για ένα ελάχιστο μερίδιο διασημότητας αμφίβολου γούστου.
Όσο για την περίφημη stand up comedy, έμεινα πραγματικά κατάπληκτος για το πόσο σεξοκεντρική (και ιδιαίτερα πουτσοκεντρική) είναι. Πολλά από τα αστεία που ακούγονται και έξυπνα είναι και γέλιο βγάζουν και δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση για σεξοκενρικά (και δη πουτσοκεντρικά, όπως προανέφερα) αστεία και θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα είχε διανοηθεί να λογοκρίνει με οποιονδήποτε τρόπο κάτι τέτοιο (μακριά από μένα κάθε λογής λογοκρισίες, που σιχαινομαι σαν το διάβολο το λιβάνι). Αυτό που με ενοχλεί πραγματικά είναι ότι η stand up comedy, η αμερικάνικη τουλάχιστον (αλλά πρόκειται για κυρίως αμερικάνικο είδος ούτως ή άλλως) μοιάζει να είναι ΜΟΝΟ σεξοκεντρική, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο με το οποίο μπορεί κανείς να γελάσει, άσχετα αν το χιούμορ είναι καλό ή κακό. Διάβολε, αν μη τι άλλο το όλο πράγμα φανερώνει έλλειψη φαντασίας. (Όπως καταλάβατε όλη αυτή η παραπάνω κριτική δεν αφορά την ταινία, η οποία καταγράφει απλώς αυτό που υπάρχει και καλά κάνει, αλλά την ίδια την stand up comedy).
Ίσως λοιπόν για μένα η ταινία να έχει κάποιες καλές πλευρές, αλλά συνολικά μου άφησε χλιαρά συναισθήματα. Κύριε Apatow, σας συμπαθώ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είμαι τρελός φαν σας.

ΠΕΡΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗΣ (;) ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ

Διότι περί αυτού ακριβώς μιλά το "Με την πρώτη" (Knocked up) του Judd Apatow (2007): Νεαρός ατσούμπαλος και φανατικό μέλος αντροπαρέας που δεν διακρίνεται για την κομψότητά της, τίγκα στις διάφορες "ουσίες" μάλιστα, κάνει σχεδόν κατά λάθος σεξ για μια βραδιά με ωραία γκόμενα εντελώς διαφορετικής κουλτούρας και ευαισθησιών και, εξ ίσου κατά λάθος, την αφήνει έγκυο. Κι από εκεί και πέρα...
Ακούγεται και μοιάζει σε πρώτη ματιά με μια ακόμα χαζή αμερικάνικη κωμωδία, απ' αυτές που βλέπεις αποκλειστικά σε dvd όταν πλήτεις αφόρητα . Ωστόσο δεν είναι ακριβώς. Αυτή εδώ διαθέτει αρετές και τόλμη που είναι ανύπαρκτες στο είδος που προαναφέραμε. Ας πάρουμε αρχικά την αυστηρώς ακατάλληλη αθυροστομία της, τόσο κυριολεκτικά, στα όσα λέγονται και με τον τρόπο που λέγονται, όσο και σε όσα δείχνονται, κυρίως σε ό,τι αφορά την κατανάλωση διαφόρων ουσιών - με πρώτο και κύριο βέβαια το χασίς. Κι έπειτα είναι και η καταγραφή των σχέσεων του κατά λάθος ζεύγους, που περνά από πλείστες φάσεις και (καλές και κακές) στιγμές. Ο τρόμος της δέσμευσης που μοιάζει να ενυπάρχει σε κάθε άντρα, η αθεράπευτη ανάγκη του για παιδικότητα και "μαλακίες", ο αντίθετος (συνήθως) χαρακτήρας των γυναικών με την "σοβαρότητα" και την πιο προσγειωμένη οπτική τους, όλα υπάρχουν εδώ. Όπως και ο τελματωμένος γάμος της αδελφής της κοπέλας, με αναπαραγωγή των παραπάνω σε πιο ακραία και καρικατουρίστικη μορφή. Τελικά, μετά από κάμποσα γέλια, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν πρόκειται στην ουσία για κωμωδία ή ρεαλιστικό δράμα.
Από την άλλη, ο αντίλογος μπορεί να υπάρξει και να βασίζεται ακριβώς σε όσα είπαμε παραπάνω: Η ταινία μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθεί για αναπαραγωγή όλων αυτών των κλισέ - σταθερή, μονογαμικη γυναίκα που ολοκληρώνεται με την εγκυμοσύνη, τσαπατσούλης, αιώνιο παιδί άντρας που φοβάται τη δέσμευση. Και για συντηρητισμό επίσης, αφού όλα στο τέλος θυσιάζονται μπροστά στο "υπέρτατο γεγονός": Την έλευση του παιδιού. Και, διάβολε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δύο τόσο πανάσχετοι χαρακτήρες (μιλάμε για κυριολεκτικά διαφορετικούς κόσμους), που αρχικά σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, μπορούν να τα βρουν με οποιονδήποτε τρόπο και να ερωτευτούν "για χάρη του παιδιού" και της υπέρτατης αξίας: της οικογένειας. Πολύ αμερικάνικο μου ακούγεται.
Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν. Στο μεταξύ όμως, όλα τα λεφτά είναι τα όσα απίστευτα συμβαίνουν στους κόλπους της ανεκδιήγητης αντροπαρέας. Η καταγραφή της κάθε λογής καφρίλας και χοντράδας - απόλυτα αληθινής ωστόσο - είναι κάτι παραπάνω από διασκεδαστική (ίσως μάλιστα πρώτη φορά να την έχω δει τόσο καλά δοσμένη στο σινεμά).