Η "ΑΓΡΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ" ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Το 1969 ο Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει την κλασική "Άγρια Συμμορία", που μερικοί την θεωρούν την καλύτερη ταινία του και που κατά τη γνώμη μου παραμένει ένα από τα καλύτερα γουέστερν όλων των εποχών, και μάλιστα σε μια εποχή που το είδος έφθινε.
Μια συμμορία, της οποίας τα δύο βασικά μέλη είναι πλέον μεσήλικες, οργανώνουν ένα τελευταίο κόλπο πριν αποσυρθούν. Όταν αυτό αποτυγχάνει και καταλήγει σε λουτρό αίματος λόγω των κυνηγών επικηρυγμένων που ακολουθούν τη συμμορία, τα μέλη θα πάνε στο Μεξικό - συζητώντας πάντα για οριστική απόσυρση - θα εμπλακούν στην μεξικάνικη επανάσταση και, σε μια κυριολεκτικά αποστολή αυτοκτονίας, θα αποφασίσουν να ελευθερώσουν έναν σύντροφό τους, που έχει αιχμαλωτιστεί από έναν σκληρό μεξικάνο στρατηγό. Ταυτόχρονα ένα παλιό μέλος της συμμορίας έχει (με βαριά καρδιά) αναλάβει το ρόλο του διώκτη τους από τη μεριά του νόμου.
Ελεγειακό γουέστερν, σκληρό, βίαιο και αιματοβαμένο, μιλά για πολλά πράγματα. Για το τέλος μιας εποχής πρώτα - πρώτα και μάλιστα σε δύο επίπεδα: Σε προσωπικό επίπεδο τα βασικά μέλη αρχίζουν να γερνάνε και δεν αντέχουν πια αυτή τη ζωή, που, ωστόσο, τους έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές στο παρελθόν. Αυτό που τώρα κυριαρχεί είναι κούραση... Σε κοινωνικό επίπεδο είναι ο κόσμος γύρω τους που αλλάζει, οι παλιοί κώδικες που χάνονται, η τεχνολογία που μπαίνει στις ζωές τους (μας). Μιλά επίσης για συγκεκριμένους κώδικες τιμής, που κρατούνται μέχρι τέλους με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμα κι αν αυτό είναι ο θάνατος. Μιλά για την αντρική φιλία, που μοιάζει να είναι πάνω απ' όλα.Και ίσως και για άλλα, που εσείς μπορεί να νανακαλύψετε. Με όλα αυτά το παλιό Φαρ Ουέστ μυθοποιείται εδώ, και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που αργοπεθαίνει, που χάνεται. Οι παράνομοι είναι πιο ανθρώπινοι, έχουν περισότερη "μπέσα". Ο νόμος- ή μάλλον αυτοί με το μέρος των οποίων είναι ο νόμος - είναι άπληστοι, σκληροί και χυδαίοι. Όπως και να το κάνουμε πάντως λιγότερο συμπαθείς από τους ήρωες του φιλμ.
Φυσικά, όπως συνήθως στα φιλμ του Peckinpa, το αίμα ρέει άφθονο, οι σκηνές βίας σε slow motion διαδέχονται η μία την άλλη (μια τόσο συνηθισμένη σήμερα τεχνική, που αυτός χρησιμοποίησε πρώτος), και η δράση δεν κορυφώνεται μία μόνο φορά... Συγχρόνως όμως με αυτά η έντονη μελαγχολική ατμόσφαιρα, αυτή που υπογραμμίζει το "τέλος εποχής" σε κάθε επίπεδο, που λέγαμε και πριν, είναι πανταχού παρούσα. Στο τέλος, το ξέσπασμα, η λύτρωση θαρρείς μέσω του θανάτου, αυτό το φοβερά απλό και τόσο δυνατό "Γιατί όχι;" που ακούγεται, κάνει το βίαιο φιλμ ακόμα και συγκινητικό. Βλέπετε, κάποιοι δεν μπορούν να χωρέσουν στη νέα εποχή. Κι αν το δεις πολιτικά, τελικά οι μόνοι κερδισμένοι απ' όλο αυτό το μακελειό είναι οι φτωχοί χωρικοί, τα μόνιμα θύματα που καταπιέζονται από παντού.
Νομίζω ότι η ταινία παραμένει μεγάλη όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν βέβαια αποδεχτούμε την έντονη βία σε όλο το έργο του  Peckinpa.