ΖΕΥΓΑΡΙ ΨΑΧΝΕΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ "PICADERO" ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ...

Ο Ben Sharrock είναι βρετανός, η πρώτη ωστόσο μεγάλου μήκους ταινία του, το "Picadero" του 2015, είναι... βάσκικη. Εκεί είναι γυρισμένη, εκεί διαδραματίζεται, βάσκοι είναι οι ηθοποιοί και βάσκικα μιλά. Και είναι απ' αυτές που θα αρέσουν μάλλον σε λίγους.
Το πρωταγωνιστικό νεαρό ζεύγος είναι άνεργο. Εκείνος κάνει την πρακτική του σε εργοστάσιο (δίχως βέβαια να πληρώνεται), εκείνη έχει σπουδάσει ιστορία τέχνης και... σιγά μη βρει δουλειά στο χώρο. Αυτός ελπίζει να προσληφθεί μόνιμα στο εργοστάσιο, αυτή μαθαίνει αγγλικά για να φύγει στη Σκωτία. Φυσικά αμφότεροι μένουν με τους γονείς τους. Όταν λοιπόν τα φτιάχνουν, αφού είναι άφραγκοι και οι δύο και αφού δεν διαθέτουν αυτοκίνητο... απλούστατα δεν βρίσκουν μέρος να κάνουν έρωτα. Ψάχνουν λοιπόν για "πικαδέρο", που στη βάσκικη αργκό σημαίνει δημόσιο μέρος (πάρκινγκ, εγκαταλειμένα κτίρια κλπ.) όπου συνηθίζουν να καταφεύγουν ζευγάρια για να πηδηχτούν. Κι αυτό όμως θα αποδειχτεί αρκετά δύσκολο...
Ας έρθουμε πρώτα στο στιλ. Ο Sharrock βρίσκεται πολύ κοντά στο κλίμα του Καουρισμάκι, ίσως και του Τζάρμους. Ακίνητη κάμερα (με ελάχιστες κινήσεις τέλος πάντων), λιτοί, συνηθισμένοι χώροι, λιγοστοί και κοφτοί διάλογοι, μινιμαλιστική δράση κια επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Καθώς η μουντή, άσχημη καθημερινότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, πιθανότατα πολλοί θεατές θα πλήξουν. Γι' αυτό είπα στην αρχή ότι θα αρέσει μάλλον σε λίγους.
Ωστόσο όλη αυτή η μιζέρια καταφέρνει νομίζω να πετύχει το στόχο του σκηνοθέτη: Να καταγράψει το αδιεξοδο μιας νέας γενιάς δίχως ιδιαίτερα προσόντα, αδιέξοδο που κύρια αιτία του είναι η οικονομική κρίση και η συνεπαγόμενη ανεργία. Το αποτέλεσμα είναι οι νέοι αυτοί άνθρωποι να μην περιμένουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και με ενδιαφέροντα, αλλά απλώς να επιβιώσουν. Από την άλλη, σε προσωπικό επίπεδο, ο με ελάχιστα ενδιαφέροντα ήρωας διχάζεται ανάμεσα στην προοπτική του έρωτα αφ' ενός, ο οποίος όμως δεν παρέχει την παραμικρή ασφάλεια για το μέλλον, και του βολέματος (και ταυτόχρονα βαλτώματος) σε έναν ασφαλή, γκρίζο και μίζερο κομφορμισμό. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...
Φυσικά το φιλμ διαθέτει χιούμορ, ιδιότυπο χιούμορ που βρίσκεται κοντά σ' αυτό του Καουρισμάκι, και δεν δίνει δεκάρα για εντυπωσιασμούς. Είπαμε, η λιτότητα και ο μινιμαλισμός, τόσο σεναριακά όσο και εικαστικά, κυριαρχούν. Αν σας αρέσει αυτό το ιδιόρυθμο και προσωπικό είδος σινεμά δείτε το. Προσωπικά το βρήκα γοητευτικό στην αστεία μιζέρια του και στη συμπάθεια με την οποία κοιτάζει τους ήρωές του, αλλά και στην ξεκάθαρη, αν και χαμηλότονη, κοινωνική καταγγελία του. Αν όμως περιμένετε ξεκαρδιστικές καταστάσεις, πολλά γεγονότα και δράση, φοβάμαι ότι θα βαρεθείτε.