Σάββατο, Ιουνίου 29, 2019

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ "HOUSE ON HAUNTED HILL"

Βρισκόμαστε στο 1999 και το Χόλιγουντ έχει αρχίσει να κάνει ριμέικ αφειδώς. Οι ταινίες τρόμου υπήρξαν από τα πρώτα θύματα της μάστιγας. Έτσι ο άγνωστος (τηλεοπτικός και με 2-3 ταινίες τρόμου στο ενεργητικό του) William Malone γυρίζει το "Σπίτι στο Στοιχειωμένο Λόφο", ριμέικ παλιάς ταινίας του William Castle με τον Βίνσεντ Πράις  (την οποία δεν έχω δει). Στο καινούριο φιλμ μάλιστα παίζει και ο καλός Τζέφρι Ρας (και η Φάμκε Γιάνσεν, για να μη ξεχνιόμαστε).
Ο ήρωας είναι ένας εκατομυριούχος δημιουργός... θεματικών λούνα παρκ τρόμου. Καλεί λοιπόν κάποιους φίλους για πάρτι σε έναν πύργο στην κορφή ενός λόφου, που παραμένει ακατοίκητος και  θεωρείται στοιχειωμένος επειδή στα 30ς είχαν γίνει εκεί φριχτά πράγματα με έγκλειστους ενός ψυχιατρείου. Στο μεταξύ με την όμορφη γυναίκα του μόνο καλές σχέσεις δεν έχουν... Οι καλεσμένοι ωστόσο δεν είναι ακριβώς αυτοί που θα ήθελαν οι προσωρινοί οικοδεσπότες, αλλά μια ομάδα άσχετων, που προσκλήθηκαν άγνωστο πώς και γιατί. Και ο τρόμος και οι φόνοι αρχίζουν...
Κάπου τα έχετε ξαναδεί όλα αυτά, το ξέρω. Το φιλμ, που εκτός από (συμβατικό και μάλλον προβλέψιμο) τρόμο διαθέτει και πλήθος ανατροπών, προσπαθώντας έτσι να εντυπωσιάσει, βλέπεται μεν (από τους φίλους του είδους και μόνο), δεν προσθέτει όμως τίποτα απολύτως στο είδος αυτό. Αφείστε που διάφορα θα μείνουν μάλλον ανεξήγητα. Σίγουρα δεν είναι τόσο κακό όσο το άθλιο πραγματικά "13 Ghosts" (παρόμοιου στιλ και επίσης ριμέικ), αλλά και πάλι, αν δεν είστε φανατικοί δεν αξίζει και τόσο τον κόπο...

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιουνίου 27, 2019

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ" Ή ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΣΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ

Έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη μεταφορά έργου της Άγκαθα Κρίστι στην οθόνη. Σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα όλων των εποχών. Και, επί πλέον, δράμα; Ναι, αλλά δράμα ξε-δράμα, σε πολλά σημεία είναι πραγματιά ξεκαρδιστικό. Πρόκειται για τον "Μάρτυρα Κατηγορίας" (Witness for the Prosecution) του 1957 του υπέροχου Billy Wilder, ο οποίος, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται νομίζω ο αγαπημένος μου χολιγουντιανός δημιουργός.
Ένας άντρας που κατηγορείται για φόνο καταφεύγει σε διάσημο ηλικιωμένο και ιδιόρυθμο δικηγόρο, ο οποίος, παρά τα προβλήματα υγείας του, αναλαμβάνει την υπόθεση. Όταν ξεκινά η επεισοδιακή δίκη, αντιλαμβανόμαστε σύντομα ότι τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται...
Υπάρχουν κατ' αρχήν οι υπέροχες ηθοποιίες της Μάρλεν Ντίτριχ, του Τάιρον Πάουερ και, κυρίως, του απολαυστικότατου Τσαρλς Λότον, που κλέβει την παράσταση. Υπάρχει ο υποδειγματικός αφηγηματικός ρυθμός, που δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό. Υπάρχουν οι διαρκείς ανατροπές, που συχνά σε αφήνουν έκπληκτο. Υπάρχει το διαρκώς παρόν χιούμορ, που κυρίως πηγάζει από την εκκεντρική περσόνα του Λότον, του δικηγόρου δηλαδή, παρά το ότι το δράμα είναι ζοφερό. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το οποίο προσωπικά λατρεύω: Η διαρκής ανατρεπτικότητα του Wilder. Ο οποίος, όντας βαθιά μέσα στο Χόλιγουντ και χρησιμοποιώντας άψογα όλα τα κλισέ του, αλλά και τις δυνατότητες που αυτό προσέφερε (μεγάλες παραγωγές, σταρς κλπ.) κατάφερνε να ρίχνει πάντοτε μια βιτριολική, ανατρεπτική, συχνά πικρή και απαισιόδοξη ματιά στο σύστημα. Εδώ στόχος του είναι το δικαστικό σύστημα, το οποίο σχεδόν χλευάζει ως ανίκανο να αποδώσει δικαιοσύνη. Δεν μπορώ να πω πολλά για λόγους spoiler, αλλά αν δεν... θα είχαμε μια παντελώς παταγώδη αποτυχία και ένα λάθος ολκής. Μόνο βλέποντας το φιλμ θα καταλάβετε τι εννοώ. Και θα προβληματιστείτε πάνω σε ένα σημείο: Τελικά είναι πάντοτε κάτι καλό η ιδιοφυία ενός λαμπρού δικηγόρου;
Εξαιρετικό φιλμ που δεν θα κάνει κανέναν να βαρεθεί. Εσείς όμως θα βαρεθείτε σίγουρα να με ακούτε να επαναλαμβάνω ότι, βλέποντας αυτές τις ταινίες, αντιλαμβανόμαστε την απίστευτη κενότητα και παρακμή του σύγχρονου ψηφιακού, υπερηρωικού και αδηφάγου Χόλιγουντ (δηλαδή αδηφάγο ήταν και τότε, αλλά μπορούσε να παράγει εξαιρετικές ταινίες).

Ετικέτες ,

Τρίτη, Ιουνίου 25, 2019

"CUBE 2 : HYPERCUBE": ΕΝΑΣ... CUBE ΣΕ ΠΙΟ ΚΑΚΟ

Το 1999 είχε έρθει από το πουθενά το cult "Cube", από τις πλέον πρωτότυπες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Το 2002 (διότι το Χόλιγουντ είχε ήδη μπει από αρκετά πριν στη φάση με τον γενικό τίτλο "Ανέμπνευστο") προέκυψε και το απαραίτητο σίκουελ (μη χάσουμε και δεν γ...μήσουμε κάτι καλό που έγινε). Τίτλος "Cube 2 : Hypercube" από τον διευθυντή φωτογραφίας κυρίως (και λίγο σκηνοθέτη) Andrzej Sekula.
Δεν είναι κάτι πολύ κακό. Απλώς 8 εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, ξυπνούν και βρίσκουν τον εαυτό τους παγιδευμένο σε ένα λευκό, κυβικό δωμάτιο. Υπάρχουν ανοίγματα που οδηγούν σε πανομοιότυπα δωμάτια. Και μετά σε άλλα, σε άλλα... επ' άπειρον. Μόνο που εδώ οι φυσικοί νόμοι δεν ισχύουν. Κάθε πανομοιότυπο εξωτερικά δωμάτιο έχει τους δικούς του νόμους, διαφορετική βαρύτητα... και άλλη ροή του χρόνου. Και μερικά από αυτά κρύβουν θανάσιμες παγίδες...
Σας θυμίζει τίποτα; Φυσικά τον πρώτο "Κύβο". Εδώ μπλέξαμε κβαντική θεωρία, παράλληλα σύμπαντα, συνωμοσίες εταιριών, διαφορετικούς φυσικούς νόμους... και φτιάξαμε κάτι που και μπόλικα σεναριακά κενά διαθέτει έχει και δεν εξηγεί επαρκώς τι ακριβώς συμβαίνει...
Ίσως όσοι δεν έχουν δει το πρώτο να εντυπωσιαστούν με την ιδέα. Οι υπόλοιποι θα πουν κουρασμένα: "Α, μία από τα ίδια". Αλλά σε χειρότερη βερσιόν.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουνίου 23, 2019

ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "DONNIE DARKO"

Στην ιστορία του κινηματογράφου (και όλων των τεχνών) υπάρχουν δημιουργοί που έφτιαξαν μία εκπληκτική ταινία και μετά... ας μην αναφέρουμε το "καμία σχέση" και το μετά. Ο Richard Kelly είναι έnα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: Το 2001 θα κάνει το υπέροχο cult "Donnie Darko", μετά, ως το 2009, 2 αδιάφορες ταινίες (η αλήθεια είναι ότι δεν τις έχω δει, αλλά οι μαρτυρίες λένε ότι είναι αδιάφορες) και μετά τίποτα.
Ένας έφηβος που μεγαλώνει σε μια πόλη των ΗΠΑ σώζεται από την πτώση ενός κινητήρα αεροπλάνου από το πουθενά, αφού δεν βρίσκεται στο δωμάτιό του επειδή υπνοβατεί. Ο νέος έχει ψυχικά προβλήματα (πιθανή σχιζοφρένεια), επισκέπτεται ψυχίατρο, παίρνει φάρμακα, αλλά δεν παύει να βλέπει οράματα: Το συνηθέστερο απ' αυτά είναι ένας γιγάντιος λαγός, που εμφανίζεται μόνο σ' αυτόν και του μιλά λέγοντάς του τι πρέπει να κάνει. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι πολύπλοκα και εμπλέκουν το θέμα του ταξιδιού στο χρόνο.
Τι είναι το "Donnie Darko"; Ένα φιλμ με ταξίδι στο χρόνο;  Ένα φιλμ με τα οράματα ενός ψυχοπαθούς; Ένας μάλλον ακατανόητος λαβύρινθος γεγονότων, στο κλίμα του Ντέιβιντ Λιντς; Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ταινία που βλέπεται απνευστί, που δημιουργεί μια υνωτιστική, παράδοξη ατμόσφαιρα, που κάνει πλήθος αναφορές (ο Λιντς, η ποπ κουλτούρα, το θαυμάσιο φιλμ "Harvey" του 1950, από το οποίο ο Kelly φαίνεται ότι πήρε την ιδέα) και ταυτόχρονα ασκεί δριμεία κριτική στην αμερικάνικη κοινωνία, την παράνοια και τον συντηρητισμό της ταυτόχρονα (η νεαρή καθηγήτρια που δεν γίνεται δεκτή λόγω των καινοτόμων ιδεών της, η άλλη νευρωτική, συντηρητική καθηγήτρια, το όλο κλίμα του σχολείου, τα σχόλια του πατέρα για τον υποψήφιο Μάικλ Δουκάκη, που "θα μας πάρει τα λεφτά" - η ταινία διαδραματίζεται το 1988, ο απατεώνας σούπερ σταρ των βίντεο "για να ξεπεράσουμε το φόβο", η εν γένει περιρέουσα μουχλιασμένη "χριστιανικότητα" κλπ.), ενώ είναι πλημμυρισμένη από γνωστά, θαυμάσια 80ς τραγούδια. Όσο για το καστ... θα συναντήσουμε τους νεαρότατους Τζέικ και Μάγκι Γκίλενχααλ, τη Ντρου Μπάριμορ, την παλιά Κάθριν Ρος... και έναν νεαρότατο, άγνωστο τότε Σεθ Ρόγκαν μεταξύ άλλων.
Φυσικά υπάρχουν κενά, πολλά δεν εξηγούνται ακριβώς και πολλοί θα μείνουν με την απορία του "τι συνέβη τελικά;" Άλλωστε κυκλοφορούν πάμπολλες "εξηγήσεις" στο διαδίκτυο (οπως ακριβώς με τα φιλμ του Λιντς). Αυτό όμως δεν αναιρεί την αναμφισβήτητη γοητεία της ταινίας και την παράδοξη, ονειρική ατμόσφαιρα που τη διαπερνά. Δικαίως θεωρείται ένα cult classic.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουνίου 17, 2019

ΝΑΖΙ, ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΗ "ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ"

Μετά το 2000 και το μέτριο "Hollow Man" ο Paul Verhoeven επιστρέφει στην πατρίδα του, την Ολλανδία, και γυρίζει πλέον φιλμ στην Ευρώπη. Έτσι το 2006 κάνει τη "Μαύρη Λίστα" (Zwartboek ή Black Book στα αγγλικά), μια δραματική περιπέτεια που διαδραματίζεται στον καιρό του πολέμου.
Μια όμορφη εβραία που κρύβεται κάπου στην Ολλανδία δραπετεύει με άλλους εβαραίους με τη βοήθεια ενός ντόπιου μπάτσου για το Βέλγιο. Στο δρόμο όμως πέφτουν σε ναζιστική ενέδρα και σφαγιάζονται. Ανάμεσα στα θύματα και η οικογένειά της. Εκείνη είναι η μονη που θα διασωθεί. Στη συνέχεια θα μπει στην αντίσταση, θα τα φτιάξει με έναν υψηλόβαθμο ναζί προκειμένου να του αποσπά μυστικά και ένα πλήθος από περιπέτειες, ίντριγκες και προδοσίες (με πάμπολλα θύματα) θα ξεκινήσει.
Το φιλμ κρατά βεβαίως το ενδιαφέρον με τη δράση, το (σχετικό) σασπένς και τις πολλαπλές ανατροπές που διαθέτει στις σχεδόν δυόμιση ώρες που διαρκεί. Ωστόσο η ηρωίδα είναι κυριολεκτικά εφτάψυχη, πολλά από τα τεκταινόμενα γίνονται πολύ εύκολα και γενικά η ταινία διαθέτει ένα πλήθος από κλισέ παρόμοιων περιπετειών με κακούς ναζί και προδοσίες. Ο Βερχόφεν προσθέτει κάποιες βίαιες ή απωθητικές σκηνές, σκοτώνει πολλούς από τους "καλούς", ωστόσο, όπως είπαμε, τα κλισέ δεν τα αποφεύγει. Ενδιαφέρον πάντως έχει η εντελώς τελευταία σκηνή, η οποία έξυπνα ανατρέπει τον "παράδεισο" της πρώτης, υπογραμμίζοντας πικρά ότι "τίποτα δεν τελείωσε".
Καλό για χάζεμα, οχι όμως σημαντική ταινία κατά τη γνώμη μου.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουνίου 16, 2019

"Η ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ" Ή Η ΦΡΙΧΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ

"Η Πρώτη Νύχτα" (La Primera Noche) του Luis Alberto Restrepo είναι μια κολομβιανή ταινία του 2003 και, νομίζω, μια καλή ταινία. Ασχολείται με την εφιαλτική πραγματικότητα της χώρας (των αρχών του 2000 τουλάχιστον). Δεν αφορά όμως τον πόλεμο για τα ναρκωτικά, που όλοι ξέρουμε, αλλά τον ουσιαστικά εμφύλιο ανάμεσα στους αντάρτες (αθέατους στην ταινία) και στο στρατό της χώρας.
Σε ένα φτωχό ορεινό χωριό ένας νεαρός, που ζει με τη μητέρα και τον αδελφό του, ερωτεύεται μια πολύ νεαρή κοπέλα. Ωστόσο την κοπέλα κατακτά ο άλλος αδελφός, ο οποίος την παντρεύεται, κάνει δυο παιδιά και την εγκαταλείπει για να φύγει στο βουνό με το θείο του. Ο πάντοτε ερωτευμένος αδελφός που μένει θα καταταγεί στο στρατό της χώρας σε μια προσπάθεια να πάρει το απαραίτητο απολυτήριο για να προκόψει στη ζωή του. Ωστόσο εμείς τον βλέπουμε με την κοπέλα, η οποία τον περιφρονεί, και τα δύο μικρά μωρά να φτάνουν στην πρωτεύουσα, τη Μπογκοτά, για πρώτη φρά στη ζωή τους και να περνούν μια σκληρή νύχτα στο δρόμο δίχως καθόλου λεφτά. Τι έχει συμβεί στο μεταξύ;
Το φιλμ πάει μπρος πίσω στο χρόνο. Μας αφηγείται εναλλάξ τον εφιάλτη της πρώτης άστεγης νύχτας στη μεγαλούπολη και το τι έχει συμβεί πίσω, στο μικρό, χαμένο στα βουνά χωριό, το οποίο βεβαίως έχει την ατυχία να βρίσκεται στην εμπόλεμη ζώνη ανάμεσα στο στρατό και τους αντάρτες. Ο καθόλου αθώος στρατός βεβαίως βλέπει τους χωρικούς με μισό μάτι, ως εν δυνάμει αντάρτες. Δυνατή ταινία, που δεν χαρίζεται σε εύκολες λύσεις και χάπι εντ, παρουσιάζει ανάγλυφα το τραγικό αδιέξοδο της χώρας (και άλλων παρόμοιων βεβαίως). Από τη μια η φρίκη του πολέμου, που σοβεί μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές, από την άλλη η φρίκη (για κάποιους που δεν έχουν τίποτα απολύτως) της μεγάλης πόλης. Δυνατό, επαναλαμβάνω. Αν το βρείτε κάπου δείτε το,
ΥΓ: Είναι απίστευτο, αλλά χωρικοί μιας χώρας όπως η Κολομβία (η οποία δεν είναι καν Αφρική) εν έτει 2000 περίπου, όχι μόνο δεν έχουν πάει ποτέ σε μεγάλη πόλη, όχι μόνο δεν διαθέτουν καμία τεχνολογία, αλλά αγνοούν πώς να χειριστούν το... τηλέφωνο (όχι φυσικά το κινητό που δεν υπάρχει ακόμα, αλλά αυτό ενός θαλάμου).
ΥΓ2: Με το παραπάνω μη νομίσετε ότι η ταινία δείχνει το πρωτόγονο φολκλόρ της χώρας. καμία σχέση. Απλώς τα βλέπουμε αυτά στην πλοκή.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιουνίου 13, 2019

"ΣΥΝΟΡΑ": ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ... ΤΙ;

Μια εξαιρετικά άσχημη, στα όρια της παραμόρφωσης, γυναίκα έχει την ανεξήγητη ικανότητα να μυρίζει τα συναισθήματα των ανθρώπων. Έτσι δουλεύει με επιτυχία σε αεροδρόμιο και με τη βοήθειά της συλλαμβάνονται άτομα που κουβαλούν οτιδήποτε παράνομο, ακόμα και ένα στικάκι με παιδική πορνογραφία. Φυσικά η μοναξιά συνοδεύει ένα τέτοιο πλάσμα. Ώσπου μια μέρα τα σύνορα περνά ένας άντρας που διαθέτει παρόμοια ακριβώς δυσμορφία με την ίδια. Σύντομα μια ιδιαίτερη έλξη θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους... και μυστικά που βρίσκονται έξω από τη σφαίρα του ανθρώπινου αρχίζουν να αποκαλύπτονται...
Όλα αυτά συμβαίνουν στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και δύσκολη στην παρακολούθησή της) σουηδική ταινία "Σύνορα" (Grans) του 2018 του ιρανού (που ζει όμως στη Σουηδία) Ali Abbasi. Το "δύσκολα" που ανέφερα παραπάνω δεν αφορά την πλοκή, αλλά τις συχνά απωθητικές εικόνες που διαθέτει το φιλμ. Το οποίο, όπως σύντομα αντιλαμβανόμαστε, παρά την απόλυτα ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση, κινείται απόλυτα στο χώρο του φανταστικού. Έτσι το αποτέλεσμα φαίνεται διπλά ενδιαφέρον.
Ταυτόχρονα, όπως δηλώνει και ο τίτλος, μιλά για τα σύνορα που χωρίζουν με κάθε λογής διαχωριστικές γραμμές τους ανθρώπους, για το φόβο του διαφορετικού, για τη μοναξιά... Και, τελικά, προβληματίζεται για το πώς μπορεί ή πρέπει να αντιδράσει ο διαφορετικός, ο αποκλεισμένος, απέναντι σε μια κοινωνία από την οποία πρέπει διαρκώς να κρύβεται. Βία, εκδίκηση ή... τι; Όπως επίσης αντιλαμβάνεστε βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη χολιγουντιανή οπτική του "ασχημόπαπου" του στιλ "είναι διαφορετικό, αλλά πρέπει να το αγαπάμε, γιατί ποιος ξέρει πόσες αρετές κρύβει μέσα του". Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά, βρώμικα, απωθητικά σε κάποια σημεία. Προσωπικά, παρά τις "δύσκολες" εικόνες, με εξέπληξε ευχάριστα και, αν μη τι άλλο θα συμφωνήσετε σ' αυτή την αντικειμενική παρατήρηση, το βρήκα πρωτότυπο: Ένα σκληρό παραμύθι "χωμένο" σε μια βρώμικη, κοινή καθημερινότητα.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2019

"MIDNIGHT RIDE": B-MOVIE ΚΑΙ CULT ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα έχετε αναρωτηθεί τι απέγινε ο Mark Hamill μετά την πρώτη θρυλική τριλογία των Star Wars. Ε, λοιπόν για κάποια χρόνια περιέφερε τον εαυτό του σε b-movies που μάλλον κανείς δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να θυμάται. Ένα απ' αυτά είναι και το "Midnight Ride" (1990) του άγνωστου πρώην κασκαντέρ Bob Bralver. Ένα θρίλερ, στο οποίο ο Hamill ερμηνεύει έναν ψυχοπαθή σίριαλ κίλερ. Με πρωταγωνιστή έναν άλλο αλήστου μνήμης "σταρ" (;;;), τον Μάικλ Ντάντικοφ (τον θυμάστε;). Ωστόσο οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, καθώς στις τελευταίες σκηνές κάνει την εμφάνισή του και ο Ρόμπερτ Μίτσαμ!
Την ιδέα την έχουμε συναντήσει πάμπολλες φορές: Όμορφη γυναίκα οδηγεί μέσα στη νύχτα προσπαθώντας να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται από τον σύζυγό της, με τον οποίο τα έχουν χαλάσει και παίρνει ωτοστοπατζή, ο οποίος φυσικά αποδεικνύεται ψυχοπαθής δολοφόνος (όπως το 83,8% περίπου όσων κάνουν ωτοστόπ  στα αμερικάνικα φιλμ). Στο μεταξύ ο σύζυγος κυνηγά το αυτοκίνητο της γυναίκας του και... ε, οι νεκροί συσσωρεύονται, τα αμάξια ανατινάζονται σωρηδόν και κοντεύουν ολόκληρες πόλεις να καταστραφούν. Καταλαβαίνετε...
Φυσικά δεν μπορούμε να το πάρουμε στα σοβαρά. Ο χαμός καταντά σχεδόν αστείος (άθελά του), ενώ οι ηθοποιίες του βασικού ζεύγους ακόμα περισσότερο. Μόνο αν κυριολεκτικά θέλετε να σκοτώσετε τον χρόνο σας.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Ιουνίου 08, 2019

"BLUE CAR", ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Το "Blue Car" είναι ένα δραματικό φιλμ του 2002 της Karen Moncrieff (που αργότερα έκανε το ζοφερό "Dead Girl").
Ένας δάσκαλος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενισχύσει μια μαθήτριά του, η οποία δείχνει να έχει εξαιρετικό ταλέντο στην ποίηση. Ωστόσο έχει και μεγάλα οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα, ζώντας με τη χωρισμένη μητέρα της και τη μικρή αδελφή της, της οποίας η ψυχική υγεία δεν δείχνει να βρίσκεται σε άριστη κατάσταση... Από ένα σημείο και μετά οι σχέσεις δάσκαλου - μαθήτριας θα πάρουν διαφορετική τροπή.
Καλό φιλμ, με καλές ηθοποιίες, που εξετάζει εφηβικά προβλήματα, δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, αλλά και τη σχέση ταλέντου (και ανάδειξής του) με το οικονομικό επίπεδο του ταλαντούχου (μη γελιόμαστε, πολλές φορές καθαρά οικονομικοί / κοινωνικοί παράγοντες εξαφάνισαν πιθανές ιδιοφυίες). Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται βεβαίως στους χαρακτήρες, κυρίως της έφηβης και του δάσκαλου. Και υπάρχει και μια τελική ανατροπή (που αφορά και πάλι τον χαρακτήρα κάποιου από τους ήρωες). Εντέλει αυτό που ξεκινά ως ένα τυπικό φιλμ σχέσης δάσκαλου - μαθητή (ο φωτισμένος πρώτος που θα βοηθήσει τον φτωχό / άτολμο / καταπιεμένο δεύτερο) θα εξελιχτεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ενδιαφέρουσα ταινία, κυρίως αν σας αρέσουν τα κοινωνικά, ρεαλιστικά δράματα αυτού του είδους.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Ιουνίου 07, 2019

"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΕΝΤΡΙΞ" ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

Να και μια ευχάριστη έκπληξη που μας έρχεται από την Κύπρο. Η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Μάριου Πιπερίδη "Αναζητώντας τον Χέντριξ" του 2018 και απολαυστική είναι και "δύσκολα" σχόλια κάνει.
Ένας κύπριος loser, μουσικός (σχεδόν πρώην μουσικός όμως), ετοιμάζεται να φύγει για πάντα από το νησί, όταν, λίγες μέρες πριν, χάνει τον αγαπημένο του σκύλο Χέντριξ, ο οποίος μπαίνει απαρατήρητος, διασχίζοντας την Πράσινη Γραμμή που διχοτομεί τη Λευκωσία, στην τουρκοκυπριακή ζώνη. Ο ήρωάς μας πάει κι αυτός εκεί αναζητώντας τον, καταφέρνει να τον βρει... και παγιδεύεται εκεί, αφού αυτός μεν είναι ελεύθερος να επιστρέψει, ο σκύλος όμως δεν περνάει, διότι απαγορεύεται η είσοδος ζώων στην Ευρωπαϊκή Ένωση από χώρες εκτός αυτής (ο τουρκοκυπριακός τομέας δεν ανήκει στην ΕΕ). Αρχίζει έτσι ένας αγχωτικός αγώνας για την παράνομη εισαγωγή του ζώου, με απρόβλεπτες συνέπειες...
Το μεγάλο ατού του φιλμ είναι ότι καταφέρνει μια δύσκολη ισορροπία: Και feelgood να είναι, με μπόλικο χιούμορ, και - συγχρόνως - να "ξύνει" πληγές: Να μιλά για την απαράδεκτη διχοτόμηση της Κύπρου (βλέποντας ταυτόχρονα και την παράλογη / γελοία πλευρά του πράγματος), να προκαλεί  συγκίνηση όταν συνειδητοποιεί κανείς τα αποτελέσματα της κατάστασης αυτής τόσες δεκαετίες μετά, αλλά και ψύχραιμα να αντιμετωπίζει και τις δύο πλευρές και τις απόψεις τους (αλήθεια, οι απόγονοι των τούρκων έποικων που μεταφέρθηκαν εκεί μετά το 74, οι οποίοι σήμερα είναι 40ρηδες, γεννήθηκαν εκεί, δεν έχουν πάει ποτέ τους στην Τουρκία και το μόνο που γνωρίζουν στη ζωή τους είναι η (μισή) Κύπρος, τι φταίνε;) Πάντως, επαναλαμβάνω, αυτή ακριβώς η ισορροπία - του να καταφέρνεις να κάνεις ένα ουσιαστικό σχόλιο για ένα καυτό και πολύπλοκο θέμα και συγχρόνως να παραμένεις ευχάριστος και απολαυστικός, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γι' αυτό μου άρεσε το φιλμ (προσθέστε, αν θέλετε, και τις πολύ φυσικές ηθοποιίες).

Ετικέτες ,

Τρίτη, Ιουνίου 04, 2019

ΚΟΥΙΖ: ΠΟΣΟΥς ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΦΙΛΜ Ο "JOHN WICK";

Το πρώτο φιλμ του "John Wick" "προσγειώθηκε" από το πουθενά το 2014, με δράστη τον πρώην κασκαντέρ και δάσκαλο πολεμικών τεχνών Chad Stahelski. Ήταν ένα παράτολμο project, κατάφερε να βρει χρηματοδότηση και τελικά έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία που ακολούθησαν άλλες δύο, εξαιρετικά πετυχημένες συνέχειες. Όσο για τον Κιάνου Ριβς, πρόσθεσε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία στο ενεργητικό του.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ο φοβερός και τρομερός, αλάνθαστος πληρωμένος δολοφόνος, που έχει αποσυρθεί, ερωτευτεί και παντρευτεί. Τώρα όμως είναι τσακισμένος από τον θάνατο της γυναίκας του από ασθένεια. Όλη του η αγάπη έχει διοχετευτεί σε ένα γλυκό κουτάβι, τελευταίο της δώρο. Όταν όμως ο γιος του μεγάλου ρώσου αρχηγού πανίσχυρης και πολυμελούς συμμορίας (για την οποία δούλευε ο Γουίκ) σκοτώσει το σκυλάκι και κλέψει το αυτοκίνητο του ήρωά μας... ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε...
Αν δεν το ξέρετε, ολόκληρο το φιλμ είναι ένα αδιάκοπο, non stop σερί πυροβολισμών. Ο απέθαντος Γουίκ μπουκάρει ολομόναχος οπουδήποτε μπορείτε να φανταστείτε και καθαρίζει ό,τι κινείται. Αυτό. Δεν έχουμε πολύ ξύλο, το μεγαλύτερο μέρος των φόνων διαπράττεται με πυροβολισμούς, πολλαπλούς μάλιστα για να είμαστε σίγουροι ότι ο εχθρός πέθανε για τα καλά. Η εκδίκηση πάνω απ' όλα, δίχως ίχνος δεύτερης σκέψης. Ένας ήρωας - μηχανή φόνων. Φυσικά οι δεκάδες νεκροί είναι πάντα κακοί του χειρίστου είδους, οπότε... να μην έχουμε και τύψεις...
Όπως αντιλαμβάνεστε δεν υπάρχουν πολλές πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις. Απλώς η ταινία είναι πολύ καλογυρισμένη, η δράση σε παρασύρει επειδή και ασταμάτητη είναι και εξαιρετικά χορογραφημένη και, γενικά, βρισκόμαστε στο κλίμα των πρώτων κινέζικων φιλμ του John Woo (από τον οποίο φαντάζομαι ότι επηρεάστηκε ο Stahelski). Αν γουστάρετε τόση αδρεναλίνη ορμήστε!

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουνίου 02, 2019

ΠΟΛY ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

Το "Άρωμα Γυναίκας" ήταν ένα ιταλικό φιλμ του Dino Risi. Το 1992 ο Martin Brest υπογράφει το ριμέικ, το αμερικάνικο φυσικά "Scent of a Woman" με τον πρωταγωνιστή Αλ Πατσίνο να κερδίζει το Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου.
Ένας τελειόφοιτος καλού σχολείου από φτωχή οικογένεια κινδυνεύει να χάσει τα πάντα (την υποτροφία και το μέλλον του) επειδή αρνείται να καταδώσει στο διευθυντή τα ονόματα πλούσιων συμμαθητών του, που του είχαν κάνει (του διευθυντή) χοντρή πλάκα. Στην αργία των Ευχαριστιών, για να βγάλει κάποια χρήματα, αναλαμβάνει να περιποιείται απόστρατο αξιωματικό, ο οποίος έχει τυφλωθεί και οι δικοί του (η οικογένεια της αδελφής του δηλαδή) θα λείπουν. Ο τυφλός αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά στριφνός και ευερέθιστος τύπος, ο οποίος θα παρασύρει το νεαρό σ' ένα "ταξίδι ζωής" στη Νέα Υόρκη, ενώ οι σχέσεις τους, κακές αρχικά, θα γίνονται όλο και θερμότερες.
Φυσικά η ταινία ενθουσίασε. Ήταν η ηθοποιία του Πατσίνο, ήταν η εξέλιξη που κράταγε τον θεατή, ήταν το όλο μήνυμα του στιλ "Ό,τι και να σου συμβεί η ζωή συνεχίζεται. Απόλαυσέ την όσο μπορείς"... Όλα συνέβαλλαν και η κλασική συνταγή (αυτή των δύο αταίριαστων χαρακτήρων που σιγά - σιγά έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον) λειτούργησε άψογα. Γενικά είναι ένα φιλμ που βλέπεται ευχάριστα. Ωστόσο οι προσωπικές μου αντιρρήσεις είναι πολλές. Επισημαίνω τις δύο βασικότερες: Ο χαρακτήρας του Πατσίνο μου είναι απόλυτα απεχθής. Δεν είναι (μόνο) ο άνθρωπος που τυφλώθηκε και έχει απελπιστεί από τη ζωή. Πρόκειται γενικά (πριν τυφλωθεί προφανώς) για ένα στρατόκαυλο κάθαρμα, που το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα πηδήξει και, κερασάκι στην τούρτα, τυφλώθηκε ακριβώς από δική του μαλακία, που έχει σχέση με τα παραπάνω. Έτσι η σταδιακή "επιστροφή" του στη ζωή δεν μου προκαλούσε την αναμενόμενη συμπάθεια. Δεύτερο, θεωρώ το τέλος με το "δικαστήριο" το άκρον άωτον της αμερικανιάς. Δεν θα σας πω πολλά για λόγους spoiler, αλλά αν ποτέ γίνει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Συνολικά, για μένα τουλάχιστον, ναι, καλογυρισμένο φιλμ με συνταγή που λειτουργεί, αλλά ιδεολογικά... άστα να πάνε. Εντάξει, υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα (η ζωή αξίζει πάντα, η δικαιοσύνη θριαμβεύει), αλλά όλα αυτά είναι τόσο κλισέ...

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker