ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ... "ΣΟΥΤΙΕΝ"

Ο γερμανός Veit Helmer είναι ένας ιδιόρρυθμος δημιουργός με προσωπικό στιλ: Πάντοτε γλυκός (ή γλυκόπικρος) και ποιητικός, με χιούμορ, επιλέγει "εξωτικές" χώρες στις παρυφές της Ευρώπης για να γυρίσει τα σουρεαλιστικά, σαν παραμύθια, φιλμ του, τα οποία διαθέτουν κάτι απ' την ατμόσφαιρα του Κουστουρίτσα, δίχως τον παροξυσμό όμως του τελευταίου. Είναι πιο χαμηλότονα, πιο ήρεμα και "αφελή" και συχνά θυμίζουν τις γλυκές κωμωδίες του φοβερού τρίο Abel, Gordon και Romy.
Στο ίδιο ακριβώς κλίμα - σήμα κατατεθέν κινείται και το "Σουτιέν" (The Bra) του 2018, γυρισμένο στο Αζερμπαϊτζάν, με τον τακτικό πρωταγωνιστή του Κουστουρίτσα Μίκι Μανόλοβιτς. Ένας μεσήλικας, μοναχικός μηχανοδηγός φορτηγού τρένου κάνει τακτικά και ολομόναχος την ίδια πάντα διαδρομή, περνώντας από τα ξεχασμένα χωριά και τις μικρές πόλεις της χώρας αυτής. Κάποια μέρα θα βρει παρμπριζ ένα γαλάζιο σουτιέν, που προφανώς μπλέχτηκε εκεί αφού το τρένο περνά και μέσα από... μπουγάδες. Μόλις συνταξιοδοτείται (σε λίγες μέρες δηλαδή) αποφασίζει να βρει την ιδιοκτήτρια, χτυπώντας όλες τις πόρτες μπροστά από τις οποίες περνούσε το τρένο στη διαδρομή του.
Έχουμε λοιπόν, όπως αντιλαμβάνεστε, μια σύγχρονη ιστορία Σταχτοπούτας, αλλά με... σουτιέν. Και στην ουσία ένα παραμύθι και ένα σχόλιο για τη μοναξιά και την αναζήτηση έρωτα / συντροφιάς. Όπως πάντα στον Helmer υπάρχουν σουρεαλιστικές στιγμές, χιούμορ, αλλά και αρκετή συγκίνηση. Και, για να γίνει ακόμα πιο παράξενο, το φιλμ στερείται κάθε διαλόγου, είναι βουβό (εκτός βεβαίως από μουσικές και ήχους). Και αρκετά καλογυρισμένο. Αν λοιπόν ψάχνετε για κάτι πρωτότυπο και "γλυκό" ψάξτε το (καθώς και όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Helmer).

ΧΟΥΝΤΑ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ "4 ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ"

Ο βραζιλιάνος Bruno Barreto γυρίζει τις "4 Μέρες του Σεπτέμβρη" το 1997 (με μοναδικό αμερικάνο ηθοποιό τον Άλαν Άρκιν) αποτίοντας φόρο τιμής στην αντίσταση ενάντια στη φασιστική χούντα της Βραζιλίας στις δεκαετίες 70 και 80. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 δύο αριστεροί νεαροί φίλοι εντάσσονται σε τρομοκρατική ομάδα που δρα ενάντια στην αιμοσταγή χούντα. Συλλαμβάνουν την παράτολμη ιδέα να απαγάγουν τον αμερικανό πρέσβη στη χώρα (μη ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ ήταν απόλυτα υπεύθυνες για τις κτηνώδεις δικτατορίες στη Λατινική Αμερική και όχι μόνο). Η επιχείρηση πετυχαίνει και, ως αντάλλαγμα, απαιτούν να απελευθερωθούν 15 πολιτικοί κρατούμενοι. Στο φιλμ παρακολουθούμε την εξέλιξη της επιχείρησης, τις σχέσεις των επαναστατών μεταξύ τους, αλλά και με τον πρέσβη (ο οποίος, αν και τροχός ενός απόλυτα καταπιεστικού μηχανισμού, δεν είναι καθόλου αντιπαθής ο ίδιος) και την τελική κατάληξη της όλης ιστορίας.
Ρεαλιστική ταινία, δίχως ηρωικές - επαναστατικές εξάρσεις, που καταγράφει τα γεγονότα, δημιουργώντας μεν σασπένς, αλλά δίχως να βασίζεται σ' αυτό. Ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για την πολιτική διάσταση και για τις σχέσεις και τους προσωπικούς φόβους των μελών της ομάδας (ξαναλέω, δεν παρουσιάζονται καθόλου ως ατρόμητοι ήρωες, αλλά ως αποφασισμένοι, "πραγματικοί" άνθρωποι που αντιστέκονται - συχνά αυτοθυσιαζόμενοι - στη βαρβαρότητα). Έτσι η ανθρώπινη πλευρά βρίσκεται σε ισορροπία με τα καυτά γεγονότα και την εξέλιξή τους. Αυτός ο ρεαλισμός και η ανθρωπιά είναι που χαρακτηρίζουν το ενδιαφέρον αυτό φιλμ. Αν σας ενδιαφέρουν τέτοιου είδους πολιτικά θέματα, ψάξτε το.

"SUPERBAD": ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Είναι σεξιστικό, διαθέτει χοντρό χιούμορ, σε κάποια σημεία γίνεται περίπου χυδαίο. Και συγχρόνως... πιο ξεκαρδιστικό πεθαίνεις. Μιλώ φυσικά για το "Superbad" του Greg Mottola (2007). Ένα φιλμ που αψηφά την πολιτική ορθότητα, δεν φοβάται να κάνει χοντρές πλάκες και, τελικά, με έξυπνο σενάριο, σε κάνει να κυλιέσαι από τα γέλια.
Δύο τελειόφοιτοι λυκείου και κολλητοί φίλοι αποτελούν τυπικά παραδείγματα νερντς και, φυσικά, το άπιαστο όνειρό τους είναι να πηδήσουν. Κάποια στιγμή ένας τρίτος συμμαθητής (του ίδιου στιλ) θα αποκτήσει παράνομη ταυτότητα που τον παρουσιάζει ως ενήλικο. Έτσι θα σταλούν να βρουν (παράνομα) ποτά για ένα πάρτι που οργανώνει ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια του σχολείου και όπου, βεβαίως, θα βρίσκονται "όλες οι γκόμενες". Θα ακολουθήσει μια σειρά από απίστευτες φάσεις, η παρέα θα χωριστεί και θα γνωρίσει δύο εξ ίσου απίστευτους μπάτσους (οι οποίοι είναι όλα τα λεφτά) και όλα θα καταλήξουν... αλλά βέβαια δεν θα σας πω πού θα καταλήξουν.
Ο γνωστός Seth Rogen ερμηνεύει τον ένα από τους δύο ανεκδιήγητους μπάτσους και είναι συνσεναριογράφος, ο Judd Apatow (που θεωρείται κάτι σαν πατέρας αυτού του στιλ της σύγχρονης "χοντρής" αμερικάνικης κωμωδίας) είναι ανακατωμένος στην παραγωγή και, ενώ η χοντράδα σχεδόν συναντά τον σουρεαλισμό, ομολογώ ότι δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια. Νομίζω ότι τελικά όλη αυτή η νεανική πλήρως απενεχοποιημένη πλάκα, που εστιάζει σε "ιδιαίτερους" (αν και όχι τόσο τελικά) τύπους εφήβων, όταν πετύχει (όπως εδώ κατά τη γνώμη μου) γίνεται πραγματικά διασκεδαστική, ακόμα και ντελιριακή σε ορισμένα σημεία.
ΥΓ: Εκτός του Seth Rogen και των δύο νερντς πρωταγωνιστών Jonah Hill και Michael Cera, δείτε και μια από τις πρώτες εμφανίσεις της Emma Stone.

"Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΙΞΟΝ"... ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

"Η Δολοφονία του Ρίτσαρντ Νίξον" γυρίστηκε το 2004 και είναι η μοναδική σκηνοθετική δουλειά του κυρίως τηλεοπτικού σεναριογράφου Niels Mueller. Βασίζεται σε αληθινό γεγονός του 1974 και την παίρνει όλη πάνω του κυριολεκτικά ο πρωταγωνιστής Σον Πεν.
Το φιλμ είναι μια κατάβαση στην κόλαση. Βρισκόμαστε στο 1974, επί προεδρίας Νίξον και επί Βιετνάμ. Ο υπάλληλος-που-θέλει-να-γίνει-επιχειρηματίας ήρωας ξεκινά από χωρισμένος δίχως τη θέλησή του, αποτυχημένος στη δουλειά του (πωλητής επίπλων γραφείου), μοναχικός εν γένει (με ένα μοναδικό φίλο) και με μια έμφυτη τιμιότητα: Αρνείται να λέει ψέματα στη δουλειά (απαράβατο χαρακτηριστικό των πωλητών), προσβάλλεται από τα ψέμματα και την απαράδεκτη στάση του Νίξον και πιστεύει στο αμερικάνικο όνειρο, από το οποίο όμως δεν μπορεί να επωφεληθεί και, αντίθετα, το βλέπει να διαστρεβλώνεται καθημερινά. Έτσι αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να αντιδράσει βίαια, ενώ η μοναχικότητα, η κατάπτωση και, εντέλει, η ψυχοπάθειά του αυξάνονται καθημερινά.
Η ιστορία θυμίζει σε πολύ γενικές γραμμές αυτή του "Ταξιτζή". Μόνο που εδώ ο ήρωας είναι απόλυτα τίμιος, καλοκάγαθος και θέλει να ζει ήσυχα και συμβατικά. Αυτή όμως η απόλυτα συνηθισμένη, ρουτινιάρικη καθημερινότητα είναι ακριβώς αυτό που του ξεφεύγει, αυτό που δεν μπορεί να κατακτήσει. Και, βεβαίως, ο μύθος του περίφημου αμερικάνικου όνειρου αποδεικνύεται καθημερινά ψευδής και μη πραγματοποιήσιμος γι' αυτόν (ή μάλλον αποδεικνύεται ότι το ίδιο το αμερικάνικο όνειρο, για να επιτευχθεί, πρέπει να στηριχτεί στο ψέμμα).
Ο Πεν είναι εκπληκτικός στο ρόλο του σπαρακτικού ήρωα που διολισθαίνει προς την τρέλλα από ένα απάνθρωπο, τελικά, σύστημα. Το φιλμ είναι, παρ' όλα αυτά, μάλλον χαμηλότονο, καθώς παρακολουθεί την καθημερινή παρακμή ενός συνηθισμένου (απλώς τίμιου) ανθρώπου, που δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί την κοινωνία όπως έχει, αλλά ούτε και να αντιδράσει αποτελεσματικά στις αντιξόοτητες της ζωής. Τελικά βρήκα την ταινία πολύ δυνατή.

"ORDINARY MADNESS"... ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ

Ιδού και μια παντελώς "κουφή" ταινία που, όλως τυχαίως, έτυχε να δω: "Ordinary Madness", το μοναδικό φιλμ που γύρισε το 2001 ο παντελώς άγνωστος Bernardo Gigliotti (μη μπερδευεστε: παρά το όνομα το φιλμ είναι αμερικάνικο), με μάλλον άγνωστους ηθοποιούς. Δεν είναι κουφή σεναριακά ή ακαταλαβίστικη ή κάτι τέτοιο. Απλώς δεν ξέρεις πού να την κατατάξεις.
Ένας νεαρός κιθαρίστας που προσφάτως αποφυλακίστηκε φτάνει σε μια αμερικάνικη πόλη όπου εγκαθίσταται για να αρχίσει μια νέα ζωή. Βρίσκει δουλειά σαν μουσικός σε κλαμπ, ερωτεύεται την μπαργούμαν και κόρη του ιδιοκτήτη, αλλά τον διεκδικεί και η μεσόκοπη σπιτονοικοκυρά του, της οποίας ο σύζυγος είναι ανάπηρος και ζει στον επάνω όροφο του σπιτιού. Καθώς προχωράμε όμως μυστικά θα αποκαλυφτούν και ανατροπές θα συμβούν.
Το περίεργο με το φιλμ είναι ότι μάλλον δεν αποφασίζει τι είναι. Ξεκινά με τρόπο που θυμίζει αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογράφο και, μετά τα μισά, γυρίζει αιφνιδίως σε θρίλερ και έχει και ένα κρυμμένο μυστικό, όπως λέγαμε. Μάλλον δεν κολλάνε όλα αυτά. Στο μεταξύ, στο πρώτο μισό (και παραπάνω), βλέπουμε το μικρόκοσμο της πόλης και όσους τριγυρίζουν στο κλαμπ,   οπότε παρελαύνουν διάφοροι χαρακτηριστικοί τύποι (η σπιτονοικοκυρά που λέγαμε, ο σύζυγος, ο ιδιοκτήτης του κλαμπ και κυρίως οι ανεκδιήγητοι Funk Brothers, που θεωρούν ότι είναι προχωρημένοι μουσικοί και γι' αυτό δεν τους κατανοεί ο κόσμος - και ζητάνε απεγνωσμένα να εντυπωσιάσουν τον ιδιοκτήτη για να παίξουν στο μαγαζί του)... Τώρα πώς ακριβώς όλο αυτό εξελίσσεται σε θρίλερ (διχως ιδιαιτερο σασπένς, ομολογώ)... τι να σας πω. Άγνωστες οι βουλές. Πάντως μερικοί ίσως βρουν και κάποια cult στοιχεία στο φιλμ αυτό.

"SILK": ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΣΜΟΣ

Προσθήκη λεζάντας

Ο Francois Girard (παλιότερα είχε κάνει το "Κόκκινο Βιολί") είναι γαλλόφωνος καναδός, ωστόσο το "Silk" του 2007 είναι αγγλόφωνο φιλμ, με τον Μάικλ Πιτ και την Κίρα Νάιτλι στους βασικούς ρόλους.
Είναι μια ιστορία του 19ου αιώνα. Σε μια γαλική πόλη ένας έξυπνος επιχειρηματίας φτιάχνει ένα εργοστάσιο κατασκευής μεταξιού. Στέλνει ένα φίλο του, ερωτευμένο (και στη συνέχεια παντρεμένο) με μια όμορφη συμπατριώτισά του στην Ιαπωνία για να φέρει αυγά μεταξοσκώληκα. Εκεί αυτός θα ερωτευτεί την πανέμορφη γιαπωνέζα παλακίδα του ανθρώπου που του πουλά τα αυγά. Θα κάνει κι άλλα ταξίδια εκεί, κάθε φορά με δυσκολότερες συνθήκες, και, παρά το ότι παραμένει ερωτευμένος με τη γυναίκα του, ο άλλος, ο ανομολόγητος έρωτάς του, τον τραβά διαρκώς στην Ανατολή.
Ρομαντικό, τρυφερό, ευαίσθητο και σχετικά χαμηλότονο φιλμ, μιλά περισσότερο για συναισθήματα παρά για δράση. Καλογυρισμένο, με όμορφη φωτογραφία και εικόνες και, προφανώς, με κάμποσο εξωτισμό, καταφέρνει να γίνει αρκετά συγκινητικό, ως ιστορία υπόγειων συναισθημάτων που σιγοβράζουν και, ίσως, να μην εκδηλωθούν ποτέ...
Νομίζω ότι θα αρέσει στους φίλους των ρομαντικών ταινιών - και μάλιστα εποχής.

"RETURN OF THE LIVING DEAD II": ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΙΚΟΥΕΛ

Το 1ο "Return of the Living Dead" (με τον ευρηματικό ελληνικό τίτλο "Τα Ζόμπι δε είναι Χορτοφάγα) ήταν μια απολαυστική κωμωδία τρόμου, που "πάντρευε" τα ζόμπι με το χιούμορ. Δυστυχώς το 1988 ήρθε το αναπόφευκτο (;) νο 2, του εξαφανισμένου ευτυχώς Ken Wiederhorn και έγινε, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα χειρότερα σίκουελ (ούτως ή άλλως έτσι είναι σχεδόν πάντα τα σίκουελ, αλλά τι να κάνουμε;)
Περίεργα παιδιά ξεθάβουν βαρέλι που είχε πέσει από στρατιωτικό φορτηγό (και είναι απόρρητο στρατιωτικό μυστικό) κι αυτό εκλύει αέριο που μετατρέπει τους νεκρούς σε ζόμπι, τα οποία, όπως και στην πρώτη ταινία, τρέφονται με... εγκέφαλους ζωντανών. Από εκεί και πέρα αρχίζουν ανόητα κυνηγητά και σπλατεριές και ένα πιτσιρίκι 10 χρονών αποδεικνύεται εξυπνότερο και ικανότερο απ' όλους και βγάζει το φίδι από την τρύπα...
Σπλάτερ κωμωδία υποτίθεται, αλλά προσωπικά ούτε καν χαμογέλασα. Τα ζόμπι επαναλαμβάνουν διαρκώς το μότο του πρώτου φίλμ ("Brains! Brains!"), το σενάριο είναι γραμμένο στο πόδι, τα εφέ τα έχουμε ξαναδεί (ακόμη και πριν το '88) πολλές φορές, τα αστεία είναι κρύα και χοντρά και... τέλος πάντων, ούτε καν διασκέδασα. Ίσως εσείς να διασκεδάσετε. Εγώ, ξαναλέω, βαρέθηκα.
ΥΓ: Το κακό είναι ότι υπήρξε και νο 3! Αυτό, ευτυχώς υποθέτω, δεν το έχω δει.

"ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΕΣΥ" Ή ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (;)

Το "Two Times You" (Dos Veces Tu) του 2018 είναι η 2η ταινία του μεξικανού (εβραϊκής καταγωγής) Salomon Askenazi. Πρόκειται για ένα φιλμ που παίζει με την έννοια της πραγματικότητας (ή των πολλών εναλλακτικών πραγματικότήτων).
Δύο εύπορες κολλητές σε όλη τους τη ζωή φίλες και εξαδέλφες, που μένουν μάλιστα στην ίδια πολυκατοικία, πάνω στο μεθύσι και την ευφορία ενός πάρτυ, αποφασίζουν να ανταλλάξουν για λίγο συζύγους. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι ερωτικό, ένα παιχνίδι μόνο, που θα συνεχιστεί όταν τα αλλαγμένα ζεύγη θα μπουν στα αυτοκίνητά τους για να επιστρέψουν σπίτι. Τότε - φυσικό ήταν - θα συμβεί ένα θανατηφόρο ατύχημα με θύματα το ένα ζεύγος (δηλ. τη μία κοπέλα με το σύζυγο της άλλης). Από εκεί και πέρα ακολουθεί μια διαρκής εναλλαγή διαφορετικών εκδοχών του τραγικού συμβάντος και του τι συμβαίνει μετά.
Το φιλμ, καλογυρισμένο, με "αστραφτερή" φωτογραφία, είναι ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα σε εναλλακτικές πραγματικότητες. Τι θα συνέβαινε αν σκοτωνόταν το άλλο "ζεύγος"; Πώς θα αντιμετώπιζε τη ζωή η κάθε κοπέλα; (ανάλογα με το ποια θα επιζούσε κάθε φορά). Δε νομίζω ότι υπάρχει απάντηση στο ποια ακριβώς είναι η "πραγματική πραγματικότητα", ούτε πρόθεση να απαντηθεί κάτι τέτοιο. Απλώς βλέπουμε τις εναλλακτικές εκδοχές ενός τραγικού γεγονότος και τις πιθανές επιπτώσεις του. Ταυτόχρονα, με βάση τις αντιδράσεις της κάθε μιας σε κάθε εκδοχή, αναλύεται ο διαφορετικός χαρακτήρας των δύο γυναικών, οι πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις όσο ζούσαν αμφότερες - όχι τόσο ρόδινες όσο φαίνονται στην αρχή - και οι διαφορετικές επιπτώσεις του συμβάντος σε κάθε μία.
Το είπα: Μη ψάχνετε για απαντήσεις ή για το "τι συνέβει πραγματικά". Απλώς αφεθείτε σε ένα σχεδόν παραληρηματικό παιχνίδι διαφορετικών εκδοχών ενός συμβάντος, με διαρκείς και απότομες αλλαγές πραγματικοτήτων. Έτσι το φιλμ έχει το ενδιαφέρον του.

"KILL BEN LYK": ΧΑΒΑΛΕΣ, ΟΛΙΓΟΣ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΣ ΡΙΤΣΙ

Ο Erwin Marinopoulos είναι προφανώς ελληνικής καταγωγής και ζει στη Βρετανία. Βρετανική είναι και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το "Kill Ben Lyk" του 2018. Και, βεβαίως, οι επιρροές από Guy Ritchie με λίγο Ταραντίνο δεν κρύβονται (το λέει και ο ίδιος άλλωστε).
Η ιδέα είναι αρκετά πρωτότυπη: Ένας vlogger (για τους ελάχιστους που το αγνοούν, σύγχρονο φρούτο που σημαίνει σταρ του Youtube) ονόματι Ben Lyk, με μάλλον χαμηλό IQ, εγωκεντρικός και φιλόδοξος, αντιλαμβάνεται έντρομος ότι κάποιος, για άγνωστο λόγο, δολοφονεί όλους τους... Ben Lyk του Λονδίνου. Μετά από 2-3 φόνους το παίρνει είδηση και η αστυνομία, μαζεύει όλους τους Ben Lyk της πόλης (8 στον αριθμό, ανάμεσά τους και μια κοπέλα!), και τους απομονώνει σε εξοχικό πύργο για να τους προστατεύσει. Εκεί όμως τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, αφού θα γίνει σφαγή...
Σπιντάτη ταινία, πολύ χιούμορ, το περισσότερο μαύρο, διαρκείς ανατροπές, ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά (αλλά δεν μας ενδιαφέρει, αφού προφανώς το ζητούμενο είναι ο χαβαλές του πράγματος) και αρκετή διασκέδαση. Φανταστείτε, όπως είπαμε, κάτι σαν Guy Ritchi, αλλά σε πιο κωμικό. Αν αγνοήσετε τις εντελώς απίθανες σεναριακές καταστάσεις και το όλο εξωπραγματικό της όλης ιστορίας, νομίζω ότι θα διασκεδάσετε. Και κάνει πλάκα και με όλη αυτή την κατά 90% ηλίθια φυλή των vloggers, που πασχίζουν για διασημότητα κάνοντας και λέγοντας οποιαδήποτε μαλακία τους κατέβει.

ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟ "LAST SUNRISE"

Κινέζικη επιστημονική φαντασία! Και όμως. Το "Last Sunrise" είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του μικρομηκά Wen Ren, γυρίστηκε το 2019 και είναι καλή!
Στο μέλλον, μετά την εξάντληση του πετρελαίου και κάθε άλλης πηγής ενέργειας, η ανθρωπότητα έχει στραφεί αποκλειστικά στην ηλιακή ενέργεια και ολόκληρος ο πολιτισμός βασίζεται σ' αυτήν. Όταν ξαφνικά ο ήλιο εξαφανίζεται (ρουφηγμένος από μια μαύρη τρύπα). Τα αποτελέσματα είναι άμεσα: Διαρκής νύχτα, εξαφάνιση ηλεκτρικού ρεύματος και, καθώς ο πλανήτης ταξιδεύει ανεξέλεγκτος στο σύμπαν, διαρκής πτώση της θερμοκρασίας. Ο ήρωας είναι ένας μοναχικός ερασιτέχνης αστρολόγος, ο οποίος έχει προβλέψει την καταστροφή λίγο πριν αυτή συμβεί. Με την τυχαία συντροφιά μιας γειτόνισάς του εγκαταλείπουν την πόλη στο χάος της βίας και των λεηλασιών και προσπαθούν να ταξιδέψουν προς την 4η Περιφέρεια, όπου αόριστες πληροφορίες λένε ότι υπάρχει ενέργεια. Φυσικά πάνω απ' όλα πασχίζουν όπως - όπως να επιβιώσουν.
Τυπικό φιλμ "τέλους του κόσμου" και επιβίωσης σε ένα ξαφνικά εχθρικό περιβάλλον, επικεντρώνεται όχι τόσο στα εξωτερικά γεγονότα, αλλά στις διαφορετικές προσωπικότητες και τις σχέσεις ανάμεσα στους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές. Εκείνος ψυχρός, εγωκεντρικός, σχεδόν ανθρωποφοβικός, απόλυτα λογικός, εκείνη συναισθηματική, ζεστή, παρορμητική και εύθυμη, θα αναγκαστούν κάτω από μύρια δεινά να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον, να κάνουν αμοιβαίες παραχωρήσεις και τελικά... Δεν θα σας πω βέβαια το "τελικά" για λόγους σασπένς.
Πολύ καλό φιλμ, τρυφερό, ευαίσθητο και ρομαντικό παρά το θέμα του, δίχως όμως ποτέ να γίνεται μελό, με πανέμορφες (νυχτερινές φυσικά) εικόνες, και ταυτόχρονα με αρκετό σασπένς που κρατά τον θεατή, αυτή η μετακαταστροφική ταινία δρόμου από την Κίνα υπήρξε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη από το πουθενά.

"ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ" 'Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΦΟΝΟΙ

Το "Blood and Wine", που στην Ελλάδα έγινε "Διαμάντια και Αίμα", είναι ένα φιλμ του 1996 του Bob Rafelson, με εντυπωσιακό καστ αποτελούμενο από τους Τζακ Νίκολσον, Μάικλ Κέιν, Τζένιφερ Λόπεζ, Τζούντι Ντέιβις και Στίβεν Ντορφ.
Ένας αποτυχημένος σύζυγος - κάθαρμα για να είμαστε ακριβείς - κάνει μια ληστεία με έναν (εξ ίσου κάθαρμα) συνεργάτη του. Τα πράγματα όμως θα περιπλακούν όταν άθελά της θα εμπλακεί στην ιστορία η σύζυγός του (και μόνιμο θύμα του), ο γιος της από προηγούμενο γάμο και μια σέξι κουβανή οικιακή βοηθός. Η όλη ιστορία θα καταλήξει σε ένα αιματοβαμμένο δράμα.
Σκοτεινή και βίαιη αστυνομική ταινία, κυρίως όμως ταινία χαρακτήρων και πολύπλοκων σχέσεων, με χαρακτηριστικό το ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας απόλυτα "καλός" ήρωας. Η ιστορία θα γίνεται όσο προχωρά το φιλμ όλο και πιο βίαιη και οι σχέσεις (αλλά και τα αισθήματα ανάμεσα στους ήρωες) θα αλλάζουν διαρκώς. Έρωτας, απληστία, εκδίκηση ή... τι;
Μεγάλη αποτυχία στην εποχή της, ίσως λόγω ακριβώς της σκοτεινιάς της, έχει για μένα το ενδιαφέρον της, κυρίως λόγω των πολυεπίπεδων σχέσεων των χαρακτήρων, δίχως όμως να είναι κάτι εξαιρετικό.

ΕΝΑΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ "ΓΑΛΑΞΙΑΣ"

Το 1969 ο αιρετικός και σουρεαλιστής Luis Bunuel (1900-1983) γυρίζει τον "Γαλαξία" (La Voie Lactee), μια από τις αντιθρησκευτικές / αντικληρικαλιστικές ταινίες του (όπως το "Nazaren"ή η "Βιριδιάνα").
Δύο ζητιάνοι - προσκυνητές προσπαθούν να πάνε με τα πόδια στην θαυματουργή Κομποστέλα της Ισπανίας (κάτι σαν τη δική μας Παναγία της Τήνου). Στο δρόμο συζητάνε για θρησκευτικά θέματα, γνωρίζουν διάφορους ανθρώπους και περιπέτειες και μεταφέρονται αυθαίρετα στο χρόνο, από το Μεσαίωνα και τον 18ο αιώνα μέχρι τη σύγχρονη εποχή, συναντώντας στο παράδοξο αυτό οδοιπορικό από το μαρκήσιο Ντε Σαντ έως τον ίδιο τον Ιησού και την Παναγία.
Φυσικά ο σουρεαλισμός συναντάται με το υποχθόνιο χιούμορ. Οι θρησκευτικές συζητήσεις, που γίνονται σε απίθανα μέρη και από απίθανους ανθρώπους, ξετυλίγουν όλο το φάσμα των πολλών χριστιανικών αιρέσεων (όλες είναι βασισμένες σε πραγματικές θεωρίες διαφόρων αιρέσεων κυρίως περί της φύσης του Ιησού) και διάφορα θαύματα συμβαίνουν, τα οποία στην επόμενη σκηνή μπορεί κάλλιστα να ανατραπούν. Έτσι η σαρδόνια φύση του δημιουργού συναντά εδώ την βλάσφημη διάστασή του (οι καλοί χριστιανοί, οι καθολικοί κυρίως, θα ανατρίχιαζαν πραγματικά). Όσο για τους υπόλοιπους θεατές, πιστεύω ότι θα βρουν αστείο να συνομιλούν, για παράδειγμα, βαθυστόχαστα ο μετρ ενός εστιατορίου με τα γκαρσόνια, ενώ στρώνουν τα τραπέζια, και μετά με τους πρώτους πελάτες περί της θεϊκής ή ανθρώπινης ή και τα δύο φύσης του Ιησού... και άλλα τέτοια.
Απολαυστική, αλλά αποκλειστικά στοχευμένη στα χριστιανικά δόγματα ταινία, η οποία νομίζω πάντως ότι δεν διαθέτει το εύρος της ανατρεπτικής ματιάς του δημιουργού σε ποικίλα κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως, ας πούμε, στα λίγο μεταγενέστερα "Κρυφή Γοητεια της Μπουρζουαζίας" και "Το Φάντασμα της Ελευθερίας".