"THE FOREIGNER" : Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΝΟΣ ΗΣΥΧΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μερικές φορές κάποια φιλμ από τα οποία δεν περιμένεις τίποτα σε εκπλήσουν ευχάριστα. ῾Ὁ Εκδικητής῾῾(The Foreigner) του Martin Campbell (2017) ας πούμε, με τους Τσάκι Τσαν (απο τους λίγους μη κωμικούς ρόλους του) και τον Πιρς Μπρόσναν, αν μη τι άλλο διαθέτει ένα αρκετά πολύπλοκο σενάριο.
Ένα μικρό, εξτρεμιστικό παρακλάδι του ΙΡΑ πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο με 12 πολίτες νεκρούς, απειλώντας έτσι να τινάξει στον αέρα την κατάπαυση πυρός που ισχύει εδώ και περίπου 20 χρόνια ανάμεσα στον ΙΡΑ και τους βρετανούς. Ανάμεσα στους νεκρούς είναι και η μικρή κόρη ενός 60άρη, ήσυχου κινέζου, που έχει εστιατόριο στο Λονδίνο. Και τότε... ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε...
Ναι, πρόκειται για ταινία δράσης με βία, πυροβολισμούς και εκρήξεις και άλλα τέτοια γνωστά. Ωστόσο δεν είναι καθόλου μονοδιάστατη. Μπορεί ο ῾ἥσυχος῾῾ Τζάκι Τσαν να τα κάνει όλα και να είναι σχεδόν απέθαντος, αλλά ταυτόχρονα το φιλμ ρίχνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ματιά στα εσωτερικά του σύγχρονου ΙΡΑ, στις διαμάχες και τις διαφορετικές απόψεις που σιγοβράζουν, ενώ, όπως είπαμε, η ιστορία είναι αρκετά πολύπλοκη και πολυεπίπεδη (το προσωπικό και το συλλογικό στοιχείο μπλέκουν αξεδιάλυτα) και απαιτεί την προσοχή του θεατή για να την κατανοήσει. Επί πλέον οι χαρακτήρες δεν είναι μόνο καλοί - κακοί. Τόσο αυτός του Μπρόσναν, ως πρώην εξτρεμιστή και νυν ηγέτη του ΙΡΑ που υποστηρίζει την ειρήνη, όσο και του Τσαν με την εμμονή του για εκδίκηση, που μοιάζει να αγγίζει την παράνοια, είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενοι.
Να λοιπόν που μερικές φορές ταινίες δράσης με πολλά μπαμ μπουμ και φόνους μπορεί να διαθέτουν και κάτι παραπάνω.

"BEYOND BORDERS": ΟΤΑΝ ΟΙ ΗΡΩΙΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ...

Το "Beyond Borders" είναι ένα φιλμ του 2003 του μέτριου σκηνοθέτη Martin Campbell, που ως ατού διαθέτει το πρωταγωνιστικό ζεύγος Αντζελίνα Τζολί - Κλάιβ Όουεν και κάμποσα εξωτικά μέρη. Πρόκειται για ρομαντικό επικό δράμα, με πολλή δόση ηρωισμού και αυτοθυσίας.
Δεκαετία του 80. Παντρεμένη με γιο πάμπλουτου βρετανού βιομήχανου η ηρωίδα συναντά σε μια δήθεν και glamorous φιλανθρωπική εκδήλωση της υψηλής κοινωνίας έναν παθιασμένο ακτιβιστή γιατρό, ο οποίος για χρόνια βοηθά με αυτοθυσία στο τραγικο δράμα της Αφρικής (πείνα, ασθένειες, πόλεμοι κλπ.) και στηλιτεύει την υποκρισία των πλουσίων, που θεωρούν ότι με ψίχουλα μπορούν να εξιλεωθούν. Η ζωή της θα αλλάξει μετά τη συνάντηση αυτή. Η ίδια θα ευαισθητοποιηθεί στο δράμα του Τρίτου Κόσμου, θα εγκαταλείψει τη χλιδάτη ζωή και θα πάει στην Αιθιοπία για να βοηθήσει όπως μπορεί. Θα συναντήσει φυσικά και πάλι τον γιατρό, θα τον ερωτευτεί και, από εκεί και πέρα, η ζωή τους θα κυλήσει με σποραδικές συναντήσεις στις πιο δύσκολες και επικίνδυνες γωνιές της γης (Αφρική, Καμπότζη, Τσετσενία) - εκείνη στο μεταξύ θα έχει εξελιχθεί σε πρέσβειρα του ΟΗΕ - συναντήσεις που ακολουθούνται από χρόνια υποχρεωτικών χωρισμών... μέχρι το τέλος, το οποίο βεβαίως δεν θα σας αποκαλύψω.
Η ταινία συνδυάζει μεγάλους, αιώνιους, "πάνω από τη ζωή" έρωτες με τον ηρωικό αγώνα παθιασμένων ανθρώπων, που θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή και το βόλεμα πασχίζοντας να μειώσουν όσο μπορούν τη δυστυχία στις εξαθλιωμένες περιοχές του πλανήτη. Ο ρομαντικός, εκτός ορίων έρωτας φουντώνει πάνω σ' αυτό το φοντο δυστυχίας. Από την άλλη το φιλμ στηλιτεύει την υποκρισία των πλουσίων και τον στρουθοκαμηλισμό των ανεπτυγμένων χωρών μπροστά στο δράμα των φτωχών χωρών της γης, αλλά και την αναποτελεσματικότητα, τελικά, του ΟΗΕ όχι απλώς να λύσει, αλλά και να ανακουφίσει κάπως αυτές τις καταστάσεις.
Καλά όλα αυτά, αλλά ο Campbell, το είπαμε, παραμένει μέτριος σκηνοθέτης και δεν καταφέρνει, νομίζω, ούτε να μας συγκινήσει βαθιά, αλλά ούτε και να κάνει απόλυτα πιστευτή την ξαφνική και τόσο μεγάλη αυταπάρνηση μιας πλούσιας και απόλυτα βολεμένης (ευαίσθητης προφανώς) μεγαλοαστής. Τόση αλλαγή πια... λίγο από το σοκ της επαφής με την πραγματική δυστυχία, λίγο από αθεράπευτο έρωτα... Καλές λοιπόν οι προθέσεις, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για φιλμ που με συγκλόνισε. Ίσως βέβαια αρκετοί από εσάς να συγκινηθούν και να συμπάσχουν με το εφιαλτικό δράμα του Τρίτου Κόσμου και τον μεγάλο έρωτα... αλλά προσωπικά το βρήκα κινηματογραφικά "λίγο".

CASINO ROYALE: Ο ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ ΜΠΟΝΤ

Ας δηλώσω από την αρχή ότι δεν είμαι πολύ φανατικός του Τζέιμς Μποντ. Αφείστε που πάντα παθαίνω κάτι και σε πολύ λίγο καιρό δεν θυμάμαι τι έγινε πού, ξεχνώ το στόρι, τους κακούς ή τις γκόμενες σε χρόνο dt, αγνοώ σε ποια ταινία έπαιζε ο/η τάδε ή συνέβει το δείνα.
Τώρα που εξομολογήθηκα την αμαρτία μου, μπορώ να σας πω ότι ο τελευταίος Μποντ, το Casino Royale του Martin Campbell, διαφέρει αρκετά (έως και πολύ) από τις συνήθεις ταινίες της σειράς και, νομίζω, ότι για πρώτη φορά θα τη θυμάμαι και θα μπορώ να την ξεχωρίσω από τις άλλες. Για πρώτη φορά ο υπερπράκτορας δείχνεται τόσο ωμά, είναι τόσο στυγνός και, θα λέγαμε, αδίστακτος - και ίσως, κάπου, και αντιπαθής. Για πρώτη φορά η υπεράνω πάσης κριτικής περσόνα του αμφισβητείται, υπάρχουν κάποιοι που, επιτέλους, του λένε ότι είναι δολοφόνος, τον ρωτάνε πώς είναι να σκοτώνεις ανθρώπους. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, λείπει και το πατροπαράδοτο χιούμορ της σειράς. Εδώ όλα είναι σκληρά αδυσώπητα. Ο Μποντ είναι πιο πραγματικός, πιο γήινος. Τα γκάτζετ του είναι κι αυτά λιγότερα. Κι όταν ερωτεύεται, τα πράγματα είναι σοβαρά, πιο σοβαρά τουλάχιστον από άλλες φορές. Και βέβαια, οποισδήποτε δει την ταινία θα αναρωτηθεί αν εχουμε να κάνουμε με έναν "καλό πράκτορα" ή έναν ψυχάκια (ή, τέλος πάντων, στα όρια). Όπως δηλαδή θα ήταν στην πραγματικότητα κάποιος που κάνει (και παθαίνει) όλα αυτά που βλέπουμε. Σε όλα αυτά βέβαια συντελεί και η "περίεργη" φάτσα του νέου πρωταγωνιστή Ντάνιελ Κρεγκ, που κάλλιστα θα μπορούσε να ερμηνεύει έναν απ' τους κακούς.
Από εκεί και πέρα βεβαίως, πέραν του ψυχολογικού δηλαδή, όλα συμβαίνουν όπως σε όλες τις ταινίες της πιο μακρόβιας σειράς στην ιστορία του σινεμά: Ο Τζέιμς ως υπεράνθρωπος κάνει τα πάντα, σκοτώνει τους πάντες, ρίχνει όλες τις γυναίκες, ακόμα κι αυτές που αρχικά τον μισούν και κριτικάρουν τον υπέρμετρο εγωισμό του, επιβιώνει από καταρρεύσεις κτιρίων, δηλητήρια, άγρια αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, βασανιστήρια και μύρια άλλα, και μάλιστα όχι μόνο επιβιώνει, αλλά το επόμενο λεπτό συνεχίζει να κυνηγά ακάθεκτος τους κακούς, σα να μη συνέβει τίποτα. Τι Μποντ θα ήταν άλλωστε αν δεν τα' κανε όλα αυτά...