"SIN CITY" : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ANIMATION ΚΑΙ ΣΠΛΑΤΕΡ

 Αρχικά υπήρχε η βίαιη νεονουάρ σειρά κόμικς του Frank Miller "Sin City", που πρωτοεμφανίστηκε το 1991 και αποτελείται από 7 τόμους. Μετά την επιτυχία της (και τα βραβεία που κέρδισε) ήταν επόμενο να γίνει ταινία το 2005, σε συν σκηνοθεσία του ίδιου του Frank Miller και του Robert Rodriguez (είχε βάλει και το χεράκι του ως guest και ο κολλητός του Rodriguez Quentin Tarantino). Το αποτέλεσμα δικαίωσε νομίζω την προσπάθεια.

Όλα διαδραματίζονται στην μεγαλούπολη του τίτλου (Αμαρτωλή Πόλη στα ελληνικά), μια πόλη βυθισμένη στη βία, την αγριότητα, τις φρικαλεότητες κάθε είδους, το έγκλημα, την παρανομία. Και, βεβαίως, στα άγρια σεξουαλικά και όχι μόνο πάθη (την "αμαρτία" του τίτλου). Αποτελείται (ως σπονδυλωτό εκ πρώτης όψεως φιλμ) από 3 ιστορίες, οι οποίες ωστόσο στο τελευταίο μέρος δένουν μεταξύ τους. Πρωταγωνιστές της κάθε ιστορίας οι σκληροτράχηλοι (αλίμονο τώρα...) Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ και Κλάιβ Όουεν, πλαισιωμένοι από τον Μπενίτσιο ντελ Τόρο, τη Τζέσικα Άλμπα, τον Ρούντγκερ Χάουερ, τον Ελάιζα Γουντ κ.ά.

Το πρώτο που πρέπει να αναφέρουμε βεβαίως είναι η εξαιρετική εικόνα της. Με μια ιδιαίτερη τεχνική με απόλυτα κοντράστα μαύρου - άσπρου και τη σποραδική εμφάνιση κάποιου άλλου χρώματος, αποτελεί ίσως για μένα την πιο ευφάνταστη προσέγγιση εικόνας μιας μη animation ταινίας στην προϋπάρχουσα εικόνα ενός κόμικς. Βλέπεις αληθινούς ηθοποιούς και σκηνικά, νομίζεις όμως ότι βλέπεις τις αυθεντικές ασπρόμαυρες χάρτινες εικόνες. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτο (πρέπει να δείτε τα καρέ του κόμικς για να το καταλάβετε)! Οι ιστορίες τώρα αποτελούν μείξη σκοτεινού νουάρ και καθαρού σπλάτερ και αιματηρής διαστροφής. Το είχα δει όταν πρωτοβγήκε, ομολογώ όμως ότι είχα ξεχάσει πόσο σπλάτερ ήταν... Ανεξαρτήτως όμως αυτού οι ιστορίες είναι σφιχτοδεμένες, με διαρκή ένταση και σασπένς και, αναμφισβήτητα, κρατούν το θεατή. Και για μια ακόμα φορά καυτηριάζουν την ασυδοσία της εξουσίας - όχι θεσμοθετημένη, αλλά είναι σαφές ότι οι ισχυροί ή/και πλούσιοι κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν δίχως να διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Όπως στην πραγματικότητα άλλωστε.

Αν αντέξετε τη βία που πλημμυρίζει το φιλμ, είναι εξαιρετική προσπάθεια. Κυρίως αισθητικά, κατά τη γνώμη μου. 

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΤΟΥ SPIRIT

Θα το πω από την αρχή: Σπάνια έχω δει χολιγουντιανή υπερπαραγωγή που όχι απλώς να μη μου αρέσει (αυτό συμβαίνει πολλές φορές), αλλά και να με κάνει να βαριέμαι αφόρητα. Όσο έβλεπα το Spirit του Frank Miller έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά 2-3 φορές το ρολόι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Spirit υπήρξε μία από τις διασημότερες αμερικάνικες σειρές κόμικς. Δημιουργήθηκε το 1940 από έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του χώρου, τον Will Eisner, και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Παρά το ότι ο ομώνυμος ήρωας έχει επιστρέψει από τους νεκρούς, το κόμικς κατά βάθος είναι νουάρ, με βία, κυνικότητα, χιούμορ και πολλές μοιραίες γυναίκες. Το παράξενο είναι ότι ο Miller διατηρεί (προσπαθεί τέλος πάντων) όλα αυτά τα στοιχεία, αλλά το αποτέλεσμα ούτε προσωπικότητα μου φάνηκε ότι διαθέτει ούτε ενδιαφέρον. Η εικόνα του είναι και πάλι εντυπωσιακή, σαν να βλέπεις κόμικς σε οθόνη, με αληθινούς ηθοποιούς. Είναι όμως η ίδια τεχνική που χρησιμοποιήθηκε στο Sin City (πολύ καλύτερο κατά τη γνώμη μου) και, ως ένα βαθμό, και στους 300. Η ίδια πειραγμένη εικόνα, τα ίδια πλακάτα, ασπρόμαυρα συνήθως, χρώματα, τα ίδια ξαφνικά περάσματα από την "αληθινή" δράση στο κινούμενο σχέδιο. Αυτό όμως που στο Sin City λειτούργησε ως έκπληξη, που με άφησε με το στόμα ανοιχτό ως τεχνικό επίτευγμα τουλάχιστον, εδώ, στην τρίτη του επανάληψη, είναι πλέον ξαναζεσταμένο φαγητό. Από την άλλη οι ήρωες μου φάνηκαν εντελώς γελοίοι και άνευ βάθους. Ιδιαίτερα ο κακός Σάμιουελ Τζάκσον (που γενικά εκτιμώ) ήταν πραγματικά κακός στο ρόλο του, ενώ η εντυπωσιακή σε όλες τις άλλες εμφανίσεις της Σκάρλετ Γιόχανσον θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει. Ήταν κι αυτή η αδιάκοπη φλυαρία, με το Σπίριτ να σκέφτεται συνεχώς φωναχτά και να λέει αν μη τι άλλο περιττά πράγματα, που εμένα τουλάχιστον με ενόχλησε αρκετά, ενώ νομίζω ότι έπασχε και από έλλειψη ρυθμού.
Έχω ξαναπεί ότι δεν με ενδιαφέρει η σύγκριση με το πρωτότυπο (βιβλίο, κόμικς, ιστορικό γεγονός ή ό,τι άλλο) και προσπαθώ πάντα να βλέπω κάθε ταινία αυτόνομα, ως τέτοια. Εννοείται ότι κι αυτή εδώ δεν αντέχει σε σύγκριση, όπως πολύ συχνά συμβαίνει με μεταφορές κόμικς στο σινεμά. Επί πλέον όμως μου φάνηκε και παντελώς αδιάφορη ταινία.
ΥΓ: Παρά το ότι αντιπαθώ σφόδρα και τους 300, μη νομίζετε ότι έχω τίποτα με τον Μίλερ. Ίσα - ίσα, που θεωρώ τόσο τον Batman του όσο και τα Sin City του εξαιρετικά κόμικς.