WALK THE LINE Ή ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΝΙ

Δύο παρατηρήσεις για το Walk the line του James Mangold:
Α. Δείτε το μόνο αν σας αρέσει η μουσική του μεγάλου Τζόνι Κας (εμένα μ' αρέσει)
Β. Ακόμα και τότε, το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας παραμένει η εκπληκτική ηθοποιία του Γιοακιν Φίνιξ, που, επιπλέον, τραγουδά, καταφέρνοντας να θυμίζει απίστευτα τον original Κας! (και η Ρις Γουίδερσπουν είναι πολύ καλή).
Κατά τα άλλα, το φιλμ απλώς κυλά σχετικά εύκολα, με τον ιδιόρυθμο Τζόνι να ταλαντεύεται ανάμεσα στον ανεκπλήρωτο έρωτά του, τα χάπια και τις φοβερές του περφόρμανς (ο Φίνιξ έχει μιμηθεί τέλεια και τις χαρακτηριστικές κινήσεις του Κας επί σκηνής, καθώς και τον τρόπο που έπαιζε κιθάρα). Γενικά, όπως θα το περιμέναμε ίσως, το βάρος της ταινίας πέφτει στην ερωτική του ζωή (τη μόνιμη καψούρα του μάλλον με την Τζουν Κάρτερ) και στον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα (χάπια, αλκοόλ), παραβλέποντας τόσο το καθαρά μουσικό μέρος (ο Κας είχε κατά πολύ υπερβεί τα όρια της κάντρι και διασκεύαζε από Dylan και Cave μέχρι Depeche Mode) όσο και το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικοποιημένος. Καλύπτει την περίοδο από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το 1968. H σκηνοθεσία (όπως μας έχει συνηθίσει ο Mangold άλλωστε) παραμένει συμβατική και συντηρητική.