"ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ" : ΘΡΙΛΕΡ ΜΕ... ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥΣ

 Τελικά ο κινηματογράφος μπορεί να πιάνει οποιοδήποτε απίθανο θέμα με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Αφορμή γι' αυτή τη σκέψη στάθηκε το "Κονκλάβιο" (2024) του Γερμανού Edward Berger, (παλιότερα είχε κάνει το πολύ δυνατό εικαστικά "Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο"). Ο Ρέιφ Φάινς πρωταγωνιστεί, πλαισιωμένος από εξαιρετικούς ηθοποιούς (Στάνλεϊ Τούτσι, Τζον Λίθγκοου, Ισαβέλα Ροσελίνι κλπ.) 

Όταν ο πάπας πεθαίνει συγκαλείται το παπικό κονκλάβιο για να εκλέξει νέο. Κλειδωμένοι σε στην θρυλική Καπέλα Σιστίνα, όπως απαιτεί η αρχαία παράδοση (από τα τέλη του 15ου αιώνα συγκεκριμένα), δεν θα βγουν αν προηγουμένως δεν βγει λευκός καπνός, αν δηλαδή δεν εκλεγεί νέος πάπας. Ο πρωταγωνιστής καρδινάλιος, ο οποίος δεν έχει παπικές φιλοδοξίες, καλείται να συντονίσει τη μυστική διαδικασία και ένα θρίλερ αρχίζει να εξελίσσεται αυστηρά κεκλεισμένων των θυρών...

Φυσικά το φιλμ αμφισβητεί - με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους - την ηθική ακεραιότητα των "αγίων" καρδιναλίων που είναι υποψήφιοι για το ανώτερο αξίωμα, τα μυστικά που ξεσκεπάζονται και οι ανατροπές ακολουθούν η μία την άλλη, ενώ μερικές από τις αποκαλύψεις, αν γίνουν ευρύτερα γνωστές, κινδυνεύουν να τινάξουν τα θεμέλια της καθολικής εκκλησίας στον αέρα. Ωστόσο, όλοι το γνωρίζουν, όλες οι πολύπλοκες ίντριγκες, τα βρώμικα μυστικά, οι τεράστιες προσωπικές φιλοδοξίες, οι απίστευτες αποκαλύψεις, οι επικίνδυνες, οπισθοδρομικές, μεσαιωνικές απόψεις κάποιων φανατικών, δεν θα περάσουν ποτέ τις επτασφράγιστες πύλες του παρεκκλησίου, θα μείνουν για πάντα ανάμεσα στα μέλη του κονκλάβιου...

Διαπραγματευμένο ως θρίλερ με ανατροπές και αποκαλύψεις, ενώ όλοι περιμένουν ποιος θα είναι ο επόμενος πάπας, ατμοσφαιρικό ως σκηνοθεσία, καταφέρνει - αν και ταινία δωματίου (και τι δωματίου) - να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον (ή τουλάχιστον εγώ δεν βαρέθηκα καθόλου, παρά τους αρχικούς "φόβους" μου). Μοναδικά αντίρρηση το too much του τελευταίου τέταρτου του φιλμ, που στην αγωνιώδη προσπάθεια να εντυπωσιάσει και να προσφέρει μια ακόμα ανατροπή - αλλά και πολιτική ορθότητα - υπερβαίνει κατά τη γνώμη μου τα όρια  και το "παρακάνει", πράγμα που μάλλον με ενόχλησε. Αν δεν το παρατραβούσε νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα. 

Πάντως εξακολουθεί να είναι μια πρωτότυπη ταινία με αναπάντεχο θέμα.

"ΟΥΔΕΝ ΝΕΟΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ", ΑΛΛΑ Η ΦΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

 Το "Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο" βασίζεται βεβαίως στο κλασικό βιβλίο του Ρεμάρκ και έχει μεταφερθεί και άλλες φορές στην οθόνη με γνωστότερη αυτή του 1930, που είχε κερδίσει και τα σημαντικότερα Όσκαρ τότε. Το 2022 το κλασικό αυτά αντιπολεμικό έργο μεταφέρεται και πάλι στο σινεμά. Αυτή τη φορά πρόκειται για γερμανικό φιλμ του Edward Berger και ο πρωτότυπος τίτλος είναι "Im Westen nichts Neues".

Κατά τη διάρκεια του Α' παγκόσμιου πόλεμου μια ομάδα νεαρών γερμανών κατατάσσονται εθελοντικά στο στρατό και φεύγουν γεμάτοι ενθουσιασμό για το μέτωπο. Εκεί όμως παγιδεύονται στα εφιαλτικά χαρακώματα του δυτικού μετώπου. Ο ήρωας βλέπει έναν έναν τους φίλους του να πεθαίνουν και γενικότερα βιώνει ως το μεδούλι την ασύλληπτη φρίκη του πολέμου με κάθε δυνατό τρόπο.

Προφανώς πρόκειται για αντιπολεμικό φιλμ, συγκλονιστικό μάλιστα σε κάποια σημεία του. Αυτό που ξεχωρίζει τη μεγάλη αυτή παραγωγή (2.30 ώρες περίπου) είναι η πολύ καλή φωτογραφία της και οι δυνατές εικόνες της. Μερικές απ' αυτές θυμίζουν έργα ζωγραφικής - όχι με ευχάριστα θέματα βεβαίως. Φυσικά δείχνει τις καταστροφικές επιπτώσεις του τυφλού πατριωτισμού και του στρατιωτικού φανατισμού (θυμηθείτε το στρατηγό που στέλνει τους άντρες του για σφαγή ως το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν την εκεχειρία). Και φυσικά τονίζει με κάθε δυνατό τρόπο ότι τίποτα "υψηλό", ωραίο ή ηρωικό δεν υπάρχει σ' αυτό το εφιαλτικό σφαγείο. Μόνο πτώματα που σαπίζουν και ακρωτηριασμένοι επιζώντες.

Είπαμε, πολύ δυνατό αντιπολεμικό φιλμ, καλογυρισμένο και άψογο εικαστικά, ωστόσο πρόκειται για θέμα που έχουμε δει σε πάμπολλες παραλλαγές στην οθόνη.

ΥΓ1 : Εδώ η φρίκη τονίζεται με την επιλογή του Α' παγκόσμιου και συγκεκριμένα των χαρακωμάτων, τα οποία υπήρξαν αληθινή κόλαση.

ΥΓ2: Σήμερα φαίνεται απίστευτο ότι την εποχή αυτή (1914) χιλιάδες νέοι πήγαιναν με ενθουσιασμό και ηρωικά τραγούδια να σφαχτούν εθελοντικά! Στην εποχή μας μάλλον κάθε τρόπο να την κοπανήσουν θα έψαχναν, ακόμα κι αν είχαν επιλεγεί να πάνε - κι αυτό είναι είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία πιστεύω ότι ο "μέσος άνθρωπος" (;) έχει κάνει αληθινή πρόοδο! (μπορείτε ελεύθερα να με χαρακτηρίσετε αντιηρωικό  ή όπως αλλιώς θέλετε. Κανένα πρόβλημα. Τιμή μου μάλλον).