Η ΦΡΙΚΗ "12 ΧΡΟΝΩΝ ΣΚΛΑΒΙΑΣ" (ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ)

Έχουμε δει πολλές ταινίες με θέμα τη δουλεία. Ωστοσο το θέμα αυτό είναι τόσο συγκλονιστικό (και απαράδεκτο φυσικά), που νομίζω ότι παραμένει ανεξάντλητο. Το 2013 λοιπόν ο εικαστικός και πετυχημένος σκηνοθέτης τα τελευταία χρόνια Steve McQueen μεταφέρει στην οθόνη μια αληθινή ιστορία για τον εφιαλτικό θεσμό, το "12 Χρόνια Σκλάβος", βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο ήρωάς της μετά την απελευθερωσή του.
25 χρόνια πριν καταργηθεί η δουλεία στις ΗΠΑ (πράγμα για το οποίο χρειάστηκε ένας από τους αιματηρότερους εμφύλιους στην ιστορία), ένας ελεύθερος μαύρος, ο οποίος ζει με την οικογένειά του στον Βορά φυσικά, απάγεται από δουλέμπορους και πουλιέται σαν σκλάβος σε φυτείες του Νότου. Επί 12 χρόνια θα προσπαθήσει να επιβιώσει αλλάζοντας αφέντες και πασχίζοντας μάταια να αποδείξει ότι είναι ελεύθερος πολίτης.
Η εφιαλτική οδύσσεια του ήρωα περιγράφεται στην ταινία με άψογο - ακαδημαϊκό ωστόσο θα λέγαμε - τρόπο. Ο θεατής, όπως είναι φυσικό, ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή από την πρώτη κιόλας στιγμή και βιώνει ο ίδιος το δράμα του. Η ταινία διαθέτει καλούς και κακούς και δεν διστάζει να πει ότι η μοίρα των σκλάβων μπορεί να ήταν ακόμα και - σχετικά - καλή. Όλα εξαρτώνταν από τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη φυστείας (συνήθως) που θα τους αγόραζε. Φυσικά το γεγονός αυτό ούτε κατά διάνοια μειώνει την απόλυτη φρίκη του θεμού της εμπορίας ανθρώπων, λες να ήταν ζώα. Ο McQueen, με τη γνωστή δύναμή του, καταφέρενει νομίζω να μας κάνει να νοιώσουμε στο πετσί μας τον εφιάλτη της κατάστασης αυτής. Η μοίρα της νεαρής μαύρης Ελάιζα εικονογραφεί με τον πιο δυνατο - και οδυνηρό - τρόπο τη φρίκη αυτή. Ειδική μνεία πρέπει να κάνω και στην πολύ δυνατή ερμηνεία του ταλαντούχου Μάικλ Φασμπέντερ (πρωταγωνιστή της προηγούμενης ταινίας του σκηνοθέτη) στο ρόλο του μισότρελου, σαδιστή ιδιοκτήτη.
Ναι, είναι μια ταινία "διδακτική" και σε ορισμένα σημεία βλέπεται δύσκολα αν κάποιος είναι ευαίσθητος σε ανθρώπινα δράματα τόσο ακραίας μορφής. Θεωρώ ωστόσο ότι "καλά κάνει". Το θέμα είναι τόσο σημαντικό και εφιαλτικό, που νομίζω ότι όποια υπενθύμισή του αξίζει τον κόπο. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που κάποιοι ξεχασμένοι (νομίζαμε) εφιάλτες τείνουν αν αναβιώσουν. Και στο κάτω - κάτω, το είπαμε ήδη, πρόκειται για πολύ δυνατό, έως και συγκλονιστικό φιλμ.