"SPARTAN": ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΠΟ... ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΕΣ

Παλιότερα παρακολουθούσα τις ταινίες του David Mamet, ο οποίος , ως γνωστόν, είναι και διάσημος θεατρικός συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια δεν γυρίζει συχνά ταινίες (μεγάλου μήκους τουλάχιστον). Η προτελευταία του είναι το "Spartan" του 2004, ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, δίχως ωστόσο πολλές εκπλήξεις.
Ένας βετεράνος πράκτορας, γνωστός για τις ανορθοδοξες, αλλά αποτελεσματικές μεθόδους του, καλείται να βρει την κόρη διάσημου πολιτικού που έχει απαχθεί από το πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε. Η έρευνα θα δείξει αρχικά ότι η κοπέλα δεν είναι τόσο αθώα όσο φαινόταν, ωστόσο η απαγωγή της έγινε για άσχετους από τον πατέρα της λόγους: Την απήγαγαν για να τη στείλουν στα "σκλαβοπαζαρα" της Μέσης Ανατολής, όπου το εμπόριο λευκής σάρκας ανθεί. Η αποστολή του ήρωα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, καθώς νέες παράμετροι έρχονται στο φως.
Ο Βαλ Κιλμερ είναι πειστικός στο ρόλο του, ανατροπές υπάρχουν αρκετές, καθώς και διάθεση καταγγελίας της διαφθοράς και σαπίλας που κυριαρχούν τόσο στους υψηλούς κοινωνικούς κύκλους, όσο και στα άδυτα των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών: Τα συμφέροντα, ακόμα και τα βρώμικα φυσικά, πάνω απ' όλα. Επίσης η ταινία είναι καλογυρισμένη και, με το αρκετό σασπένς που διαθέτει, κρατά νομίζω τον θεατή.
Απλώς θεωρώ οτι όλα αυτά κάπου τα έχουμε ξαναδεί, ότι πρόκειται γιαένα χιλιοχρησιμοποιημένο  είδος, που πολύ δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάτι αληθινά πρωτότυπο, κάτι που θα ανατρέψει τα μέχρι τότε δεδομένα. Με την έννοια αυτή νομίζω ότι ο Mamet δεν δίνει κάτι καινούριο. Σίγουρα, γενικά μιλώντας, δίχως να θεωρώ ότι έχει κάνει κακές ταινίες, κάθε άλλο μάλιστα, πιστεύω ότι δεν ακολούθησε τις υποσχέσεις που έδωσε με το πρώτο του φιλμ, την "Λέσχη της Απάτης" του 1987.
Ας μη γκρινιάζω όμως. Όπως σας είπα το φιλμ είναι καλογυρισμένο και μπορεί άνετα να ψυχαγωγήσει τον θεατή. Και να πει και μερικά πράγματα - χιλιοειπωμένα φοβάμαι ωστόσο - για την κάθε είδους διαφθορά, όπως λέγαμε και πριν.
ΥΓ: Η ταινία ξεκινά με άγρια και σκληρή εκπαίδευση πεζοναυτών ή κάτι τέτοιο και μου θύμισε στρατόκαυλη πολεμικοειδή αμερικανιά. Μην σας πτοήσει όμως αυτό. Ευτυχώς πρόκειται μόνο για την εισαγωγή. Μετά εξελίσσεται σε θρίλερ, όπως είπαμε.

ΣΤΗ "ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ" ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Ο David Mamet είναι γνωστός αμερικανός θεατρικός (κυρίως) συγγραφέας. Το 1987 κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο σινεμά με την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ταινία του, το "House of Games" ("Η Λέσχη της Απάτης"). Και παίζει ένα έξυπνο παιχνίδι ανάμεσα στο "είναι και το φαίνεσθαι" ή, αν θέλετε, ανάμεσα στην εικόνα της πραγματικότητας κι αυτό που κρύβεται πίσω της. Όλα αυτά με δομή ψυχολογικού θρίλερ, με την ψυχολογία, τον φροϊδισμό, τις ανεκπλήρωτες, καταπιεσμένες επιθυμίες, να παίζουν κυρίαρχο ρόλο.
Ηρωίδα είναι μια διάσημη ψυχίατρος, δίχως ουσιαστικά προσωπική ζωή πέρα από τη δουλειά της, που γοητεύεται από εναν απατεώνα (σημειωτέον ότι αυτός από την πρώτη στιγμή της δηλώνει ότι είναι απατεώνας) και προσπαθεί να μπει στον άγνωστο γι' αυτήν κόσμο του... όπου όλα ανατρέπονται. Και τότε συνειδητοποιεί ότι καλό και κακό δεν είναι παρά συμβάσεις, κι ότι ποτέ μέχρι τότε δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε.
Ακριβώς στις ανατροπές, άλλωστε, βασίζεται το σενάριο του φιλμ. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ποτέ δεν ξέρουμε αν όσα βλέπουμε είναι αληθινά ή αποτελούν μέρος μιας καλοστημένης απάτης και θα αποκαλυφθεί κάτι άλλο πίσω τους. Όσα όμως συμβαίνουν εξωτερικά, στα γεγονότα που βλέπουμε, συμβαίνουν και στις ψυχές των ηρώων. Ποιος έχει τελικά το πάνω χέρι στη σχέση ψυχίατρου - απατεώνα; Και, το σπουδαιότερο, ποιος είναι ο "καλός" και ποιος ο "κακος" (για να χρησιμοποιήσουμε τους σχηματικούς αυτούς όρους); Ποσο δυνατές είναι οι καταπιεσμένες επιθυμίες; Και, μήπως τελικά απελευθερώνεται κανείς και βρίσκει την ευτυχία έξω από τις παραδεκτές ηθικές της κοινωνίας μας; Εξ άλλου όλο αυτό το παιχνίδι μπορεί να ειδωθεί μεταφορικά και σαν ένα είδος πάλης ανάμεσα σε τάξεις, της εύπορης μεσαίας (της γιατρού) και της κατώτερης - ίσως και περιθωριακής - του απατεώνα.
Αυτά και πολλά άλλα μπορεί να σκεφτεί ο θεατής. Πέραν αυτών όμως, σε πρώτο επίπεδο, η ταινία παραμένει απολαυστικότατη, με τις διαρκείς ανατροπές της, το εναλλασσόμενο παιχνίδι θύτη - θύματος, το σασπένς που κλιμακώνεται, το δυνατό, σαρκαστικό φινάλε. Και υποστηρίζεται από τις πολύ καλές ερμηνείες των Τζο Μαντένια και Λίντσεϊ Κρουζ. Νομίζω ότι στις επόμενες κινηματογραφικές δουλειές του ο Μάμετ δεν έκανε κάτι τόσο καλό. Αν λοιπόν θέλετε να δείτε μια και μόνο ταινία του δημιουργού αυτού... καταλαβαίνετε τη γνώμη μου.