"FINDING NEVERLAND" : ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΤΕΡ ΠΑΝ...

Τον "Πίτερ Παν", ήρωα σε ένα από τα γνωστότερα παιδικά βιβλία όλων των εποχών, τον γνωρίζουν όλοι. Τον συγγραφέα του βιβλίου όμως, τον J.M. Barrie, πολύ λίγοι. Την ιστορία του - και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε το βιβλίο, διερευνά η ταινία "Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ" (Finding Neverland), που γύρισε το 2004 ο Marc Forster, με τον Τζόνι Ντεπ και την Κέιτ Γουίνσλετ στους βασικούς ρόλους. Και την Τζούθι Κρίστι ως πεθερά!
Στο Λονδίνο των αρχών του 20ού αιώνα ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Τζέιμς Μπάρι δεν τα πάει και πολύ καλά τελευταία, καθώς το πρόσφατο έργο του είναι αποτυχία, ενώ στο σπίτι οι σχέσεις με τη γυναίκα του είναι απλώς τυπικές. Κάπου εκεί γνωρίζει μια γοητευτική χήρα με 4 παιδιά, όλα αγόρια. Αυτό που ο συγγραφέας "ερωτεύεται" κεραυνοβόλα δεν είναι η γυναίκα αλλά, παραδόξως, η συναναστροφή και το ατελείωτο παιχνίδι με όλη την οικογένεια και κυρίως με τα παιδιά. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν έχει, επινοεί όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους να τα διασκεδάζει - και, βέβαια, να διασκεδάζει κι ίδιος. Οι σχέσεις τους με την οικογένεια θα γίνονται όλο και στενότερες, τα κουτσομπολιά θα φουντώσουν (παρά το ότι η σχέση με τη χήρα παραμένει πλατωνική), ενώ οι άλλες σχέσεις, αυτές με τη γυναίκα του, θα φτάσουν σε απόλυτο αδιέξοδο. Κάπου εκεί, ως απόλυτο δώρο στην αγαπημένη του οικογένεια, θα αρχίσει να γράφει το (αρχικά) θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από τα καλοκαιρινά του παιχνίδια με τα παιδιά, που θα γίνει το αριστούργημά του. Όμως η τραγωδία παραμονεύει...
Δεν θα δείτε, φυσικά, την ιστορία του Πίτερ Παν και της μυθικής Χώρας του Ποτέ. Θα παρακολουθήσετε όμως μια πραγματικά συγκινητική ιστορία, η οποία μάλιστα θέτει διάφορα θέματα. Όπως αυτό της παραδοξότητας του καλλιτέχνη και της ουσιαστικής (σε ηθικό επίπεδο) απόρριψής του από το ευρύ κοινό, το οποίο συνήθως δεν είναι σε θέση να αντιληφτεί τις παράξενες στροφές του μυαλού και της ψυχής του. Ή το παιδί που κρύβεται σε κάθε ενήλικα και πασχίζει να ξαναβρεί τον παλιό, ξένοιαστο κόσμο της παιδικότητας και του παιχνιδιού κόντρα στον στεγνό, γεμάτο "πρέπει" κόσμο της καθημερινότητας. Κι αν τύχει ο συγκεκριμένος ενήλικας να είναι και καλλιτέχνης, μπορεί να αψηφήσει κάθε σύμβαση.
Πέρα απ' αυτά παρακολουθούμε μια ευαίσθητη, τρυφερή ιστορία, αλλά και δακρύβρεκτη (ίσως μια ανάσα από το μελό). Αν λοιπόν προς στο τέλος νοιώσετε να σας ξεφεύγει και κανένα δάκρυ, μη ντραπείτε,. Έχει συμβεί σε πολλούς με την ταινία αυτή. Σε γενικές γραμμές πάντως να θυμάστε ένα πράγμα: Η τέχνη (μπορεί να) είναι και καθαρά θέμα παιχνιδιού. Να βγάζουμε δηλαδή στην επιφάνεια την ανάγκη μας να παίξουμε!