O "CONSTANTIN" ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ (ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ)

 

Αρχικά ήταν το κόμικς τρόμου "Hellblazer" της DC, μια από τις μακροβιότερες και πιο επιτυχημένες σειρές της, που ξεκίνησε το 1988 και σύστησε στο κοινό τον ντετέκτιβ του υπερφυσικού / εξορκιστή / εις βάθος γνώστη μυστικιστικών θεμάτων Constantine. Ήταν λοιπόν ζήτημα χρόνου το πότε κάτι τόσο επιτυχημένο θα μεταφερόταν και στην οθόνη. Αυτό λοιπόν έγινε το 2005, λέγεται "Constantine", γυρίστηκε από τον Francis Lawrence, έχει ως ήρωα στον ομώνυμο ρόλο τον Κιάνου Ριβς και σε σημαντικούς άλλους ρόλους την Ρέιτσελ Γουάιζ, την Τίλντα Σουίντον κ.ά.

Ο γνωστός κυνηγός δαιμόνων Constantine καλείται από μία αστυνομικό να ερευνήσει την αυτοκτονία της δίδυμης αδελφής της. Η ίδια αρνείται να δεχτεί ότι ήταν μια κλασική αυτοκτονία. Όσο πιο βαθιά μπαίνει στην υπόθεση, τόσο ο Constantine θα αντιλαμβάνεται ότι κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο συμβαίνει στον κόσμο. Ασυνήθιστος αριθμός δαιμόνων κυκλοφορεί ανάμεσά μας και άλλα πολλά...

Το φιλμ είναι εντυπωσιακά γυρισμένο και διαθέτει πλούσια εφέ και αρκετές καθηλωτικές εικόνες. Από εκεί και πέρα... προσωπικά δεν θα πάρω. Ενώ στην αρχή το έβλεπα με ενδιαφέρον, όσο προχωρούσε με κούραζε όλο και περισσότερο. Το σενάριο άφηνε κενά, ο χριστιανισμός ήταν πανταχού παρόν, άγγελοι (μερικοί από τους οποίους ῾ἁμφιβόλου ποιότητας῾῾) και διάβολοι μάχονται ακατάπαυστα, ο διάβολος, αν δεν το ξέρατε, έχει γιο (σαν το θεό κάπως), ο οποίος έρχεται στη γη, ο Constantine μπαινοβγαίνει στην κόλαση και μιλά με τους πολύ ῾῾μεγάλους῾῾κλπ. κλπ. Τελικά μάλλον βαρέθηκα με όλη αυτή τη συσσώρευση εφέ, εικόνων, χαμού εν γένει και με όλο αυτό το θρησκευτικό παραλήρημα με όρους τρόμου. Ο ορισμός του ῾῾βαρυφορτωμένου῾῾ φιλμ.

Σε αρκετούς φαν σίγουρα θα αρέσει ή μάλλον θα τους εντυπωσιάσει. Δεν συγκαταλέγομαι σ᾽αυτούς.

"RED SPARROW" : Ο ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ (;)

Ο επί πολλά χρόνια βιντεοκλιπάς Francis Lawrence γυρίζει το 2018 το "Red Sparrow", μια καθαρά κατασκοπική ταινία, είδος το οποίο φθίνει για ευνόητους λόγους στις μέρες μας, με την πολύ σέξι Τζένιφερ Λόρενς ως βασική ατραξιόν, αφού οι συχνά γυμνές εμφανίσεις της θα ενθουσιάσουν πολλούς...
Στη σύγχρονη εποχή, μας λέει η ταινία, ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται κανονικότατα και στη φριχτή Ρωσία τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει από την εποχή του ¨Σιδηρού Παραπετάσματος῾῾, μας ξαναλέει. Έτσι μια όμορφη ρωσίδα επιλέγεται (με ίντριγκες και εκβιασμούς, όχι ότι το ήθελε) για να εκπαιδευτεί σκληρά (όλα είναι σκληρά εκεί) σε ένα ειδικό σώμα κατασκοπων που ως όπλο για να αποσπάσουν μυστικά από τους εχθρούς χρησιμοποιούν το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους. Πρώτος στόχος της ένας πράκτορας της ΣΙΑ... κι από εκεί και πέρα το σενάριο θα γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο.
Τυπικό κατασκοπευτικο φιλμ, καλογυρισμένο, εξαιρετικά σκληρό και βίαιο (και σε ψυχολογικό επίπεδο), ακατάλληλο για ανηλίκους λόγω τολμηρών ερωτικών σκηνών και πολύπλοκο ως ιστορία. Ωραία λοιπόν, θα το δείτε με ενδιαφέρον και θα θαυμάσετε τα κάλλη της Τζένιφερ, η οποία, παρεπιπτιπτόντως, περνά κυριολεκτικά τα πάνδεινα, τραυματίζεται, βασανίζεται, εκβιάζεται και άλλα πολλά... όμως είναι από ατσάλι! Αλλά, διάβολε, τόσο προπαγανδιστικό, φιλοδυτικό και αντιρωσικό φιλμ, δεν γυριζόταν ούτε την αληθινή ψυχροπολεμική εποχή. Όλοι οι ρώσοι πράκτορες είναι σκληροί, απάνθρωποι, κτήνη, το ρωσικό κλίμα θυμίζει απόλυτα σταλινισμό, σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε, ενώ, αντίθετα, οι αμερικανοί πράκτορες είναι πιο ανθρώπινοι, συναισθηματικοί, ακόμα και ρομαντικοί... Πιο σχηματική ῾῾Καλοί ενατνίον Κακών῾῾ ταινία δεν έχω δει τα τελευταία χρόνια. Γι᾽αυτό, για να λειτουργήσει όλο αυτό, έπρεπε να επινοηθεί αυτό που λέγεται στην αρχή: ῾῾Ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται και σήμερα῾῾. Τι να πω; Τελικά τόσο, μα τόσο άσπρο ῏μαύρο, δίχως ενδιάμεσες αοχρώσεις, με ενόχλησε πραγματικά.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ "HUNGER GAMES" ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το πρώτο «Hunger Game” με είχε αφήσει αδιάφορο. Στο δεύτερο μέρος, που γύρισε ο Francis Lawrence το 2013 με τον υπότιτλο “Catching Fire”, παρά το ότι αντιπαθώ γενικά τα δεύτερα μέρη (αν και δεν είναι ακριβώς σίκουελ, αφού αποτελεί συνέχεια του πρώτου και είναι δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς αν δεν ξέρει την πρώτη ταινία), ομολογώ ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ. Οι χαρακτήρες είναι πιο ολοκληρωμένοι, η πλοκή πιο σφιχτή, το θέαμα παραμένει ικανοποιητικό και η ιστορία γίνεται επαναστατικότερη. Η πρωταγωνίστρια Τζένιφερ Λόρενς ούτως ή άλλως παραμένει καλή.

Καθώς η ηρωίδα νικήτρια των 74^ων Αγώνων Πείνας γίνεται ίνδαλμα των εκατομμυρίων καταπιεσμένων και πάμφτωχων κατοίκων της Πάνεμ (παρά το ότι αναγκάζεται από τη στυγνή εξουσία να παίξει το ρόλο της ερωτευμένης με τον συν-νικητή της για μιντιακούς λόγους), ο πρόεδρος Σνόου καταλαβαίνει ότι πρέπει να τη βγάλει από τη μέση. Διστάζοντας όμως να τη σκοτώσει εν ψυχρώ, επινοεί ένα σατανικό σχέδιο : Στους 75^ους Αγώνες Πείνας αντιμέτωποι θα είναι οι νικητές όλων των προηγούμενων αγώνων.

Το φιλμ μας μεταφέρει αρκετά πειστικά στο δυστοπικό, φασιστικό ουσιαστικά μέλλον που οραματίστηκε η συγγραφέας Σούζαν Κόλινς, κρατά κατά τη γνώμη μου περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή, διατηρεί ένα αισθηματικού τύπου ενδιαφέρον, καθώς η Κάτνις διχάζεται ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της, οι οποίοι είναι αμφότεροι θετικοί χαρακτήρες και τονίζει – έστω με απλό τρόπο – τόσο την κριτική ενάντια στην καταπιεστική εξουσία, όσο και την κριτική ενάντια στο (κιτς) θέαμα των μίντια, που λειτουργούν ως απόλυτοι υπηρέτες, στηρίγματα και φερέφωνα της εξουσίας που προαναφέραμε. Έτσι λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα εφηβικό μεν μπλόγκμπάστερ, με θετικά «μηνύματα» ωστόσο και το οποίο παρακολουθείται άνετα και από ενήλικες. Χωρίς λοιπόν να τρελαθώ κιόλας, ΟΚ, όλα καλά!

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (;) ΚΑΙ ΤΑ ΖΟΜΠΙ

To "I am Legend" είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο του 1954 του Richard Matheson, από τα πιο σκοτεινά και παράξενα της φανταστικής λογοτεχνίας. Το "I am Legend" του Francis Lawrence είναι η τρίτη απόπειρα μεταφοράς του στην οθόνη και, όπως και οι προηγούμενες, αποκλείνει αρκετά από το βιβλίο, χάνοντας όλη σχεδόν την αρχική του ζοφερότητα. Τέρμα όμως οι συγκρίσεις με το βιβλίο. Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να (προσπαθούμε να) ξεχνάμε τα πρωτότυπα, και να βλέπυμε τις ταινίες αυτόνομα, σαν τέτοιες. Τώρα πόσο εφικτό είναι αυτό αν αγαπάς το βιβλίο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Θεωρητικά πάντως, είμαι εναντίον τέτοιων συγκρίσεων.
Το τωρινό "I am Legend" λοιπόν είναι εντυπωσιακά γυρισμένο, όπως εντυπωσιακά και επιβλητικά είναι και τα σκηνικά της μισοκατεστραμένης, εγκατελειμένης Νέας Υόρκης, στα οποία περιφέρεται ο Will Smith ως τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο. Κάποιες σκηνές "σε πιάνουν", τρομάζουν... και όλα κυλάνε ομαλά όσον αφορά το μέρος της εικόνας. Τα προβλήματά μου με το φιλμ είναι περισσότερο σεναριακής φύσης. Υπάρχουν κάποια κενά, δεν υπάρχει η αναμενόμενη κλιμάκωση, ενώ ο κεντρικός χαρακτήρας, τουλάχιστον μέχρι να του συμβεί το πρώτο κακό κάπου στα μισά της ταινίας, μοιάζει υπερβολικά cool και ελάχιστα σαλταρισμένος, όπως θα έπρεπε να είναι μετά κάποια χρόνια απόλυτης μοναξιάς. Κι έπειτα έρχεται και το ξενέρωτο φινάλε, για να τα τινάξει όλα στον αέρα. Δεν είναι μόνο το "ξενέρωτο" που ανέφερα, με τις αμπελοφιλοσοφίες περί "σχεδίου του Θεού" και άλλα τέτοια, είναι και spoiler spoilerη σπουδή με την οποία όλα αλλάζουν στα τελευταία κυριολεκτικά λεπτά, για να μας δώσουν το απαραίτητο "μήνυμα ελπίδας". Αφείστε που με την απόλυτα ειδυλιακή, καταπράσινη κλπ. κλπ. τελική εικόνα της αποικίας των επιζώντων (με την εξ ίσου απαραίτητη αμερικάνικη σημαία να δεσπόζει κι ας έχουν μείνει όλοι κι όλοι λίγες χιλιάδες άνθρωποι σ' ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπόρεσαν να μη μου περάσουν από το μυαλό σκέψεις του στυλ "τέτοιος που είναι ο κόσμος, κάψιμο και αφανισμό χρειάζεται, για να ξαναγεννηθεί αγνός και άσπιλος και, προφανώς, πιο κοντά στο Θεό" και άλλα παρόμοια. Τέλος spoiler

Αν καταφέρετε να τα ξεπεράσετε όλα αυτά πάντως, ίσως να το ευχαριστηθείτε. Σαν περιπέτεια και σαν φιλμ επιστημονικής φαντασίας είναι μάλλον συμπαθητικό.