Η "ΚΥΡΙΑ ΣΛΟΑΝ" ΚΑΙ Η ΔΥΣΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Κατά καιρούς το Χόλιγουντ, το προοδευτικό Χόλιγουντ, γυρίζει ταινίες που στοχεύουν ενάντια στο σύστημα, ξεμπροστιάζουν τη βρωμιά και τη σαθρότητα της (αμερικανικής τουλάχιστον) πολιτικής και αποκαλύπτουν τα παρασκήνια των όσων συμβαίνουν σε "πρώτο πλάνο". Μια απ' αυτές τις ταινίες είναι και η "Κυρία Σλόαν" (Miss Sloane) που γύρισε ο John Madden το 2016, με μια εξαιρετική Τζέσικα Τσαστέιν στο βασικό ρόλο.
Η οποία είναι μια ιδιοφυής, δυναμική, μοναχική και αδίστακτη λομπίστρια. Τι είναι αυτό; Ας το περιγράψουμε κάπως έτσι: Μια κυβερνηση ή κάποιοι τέλος πάντων θέλουν να περάσουν ένα νομοσχέδιο. Στις ΗΠΑ το πράγμα δεν είναι τόσο απλό αν το θέμα του είναι αμφιλεγόμενο (όπως εδώ για τον περιορισμό της κατοχής όπλων) και, κυρίως, θίγει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Πρέπει να ψηφιστεί από συγκεκριμένο αριθμό γερουσιαστών. Όπως λοιπόν ένα προϊόν αναθέτει σε μια διαφημιστική εταιρία την προώθησή του, έτσι ακριβώς τα ενδιαφερόμενα μέρη αναθέτουν σε ειδικά γραφεία την εκστρατεία ώστε να περάσει ή όχι το νομοσχέδιο. Τα στελέχη τους, οι λομπίστες που λέγαμε, πρέπει να πείσουν αυτούς που θα ψηφίσουν. Μερικές φορές (όπως η κ. Σλόαν, αλλά σαφώς δεν είναι η μόνη) θα χρησιμοποιήσουν και "ανορθόδοξα" (για να το πούμε κομψά) μέσα όπως η δωροδοκία ή ο εκβιασμός. Κάποτε η ηρωίδα μας θα υπερβεί λόγω απύθμενης φιλοδοξίας κάποιες "κόκκινες γραμμές" του ούτως ή άλλως βρώμικου αυτού παιχνιδιού και θα οδηγηθεί στο δικαστήριο. Το πράγμα όμως δεν τελειώνει εκεί...
Κατ' αρχήν έχουμε το δυνατό πορτρέτο ενός "άρρωστου" ατόμου: Μοναχική, εργασιομανής στα όρια της κατάρρευσης, αδίστακτη στις μεθόδους της, είναι σαφές ότι η Σλόαν βρίσκεται από την πλευρά των "καλών" (= αυτών που επιδιώκουν περιορισμούς στην οπλοκατοχή) όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή πρέπει πάσει θυσία να "κερδίσει το στοίχημα", όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Πρέπει να αποδείξει (και στον ακόρεστο εαυτό της) ότι μπορεί να ανατρέψει τα προγνωστικά. Από εκεί και πέρα, αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα απόλυτο ξεγύμνωμα του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος και η αποκάλυψη του ότι τίποτα δεν βασίζεται στην ιδεολογία (πολιτική ή ηθική) ή στα πιστεύω των πολιτικών, αλλά είναι θέμα συνδυασμού προσεχτικών κινήσεων, σωστής "διαφήμiσης", χτυπημάτων μερικές φορές προσωπικών και "κάτω από τη ζώνη", και βέβαια χρημάτων που πέφτουν στην εκάστοτε καμπάνια. Έτσι το ποιος θα είναι ο κερδισμένος καμία σχέση δεν έχει με το αν είναι "καλός" ή "κακός" (το λέω επίτηδες απλοϊκά), αλλά πόσο σωστός παίχτης είναι.
Το φιλμ είναι καλογυρισμένο, γρήγορο σε ρυθμούς (και ατάκες), με πολύ καλές ηθοποιίες και σαφώς βγάζει τη βρωμιά και την απύθμενη υποκρισία του συστήματος και σε κάνει να αηδιάσεις με τα όσα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια. Ωστόσο το σενάριο δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό (απίθανο να συμβούν όλα αυτά στην πραγματικότητα) και βασίζεται σε διαρκείς ανατροπές, ακόμα και της τελευταίας στιγμής, ώστε τελικά να κρατά μεν τον θεατή, αλλά να λειτουργεί περισσότερο σαν θρίλερ (πολιτικό βεβαίως), όχι όμως απόλυτα πιστευτό. Πάντως δεν νομίζω ότι θα πλήξετε.
Όσο για το μεγάλο θέμα του απόλυτου ξεγυμνώματος του συστήματος... το έχω ξαναπεί: Φοβάμαι ότι το σινεμά (η τέχνη γενικότερα) σαφώς δεν είναι σε θέση να αλλάξει κάτι από τη ζοφερή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Γι' αυτό και μια κολοσιαία οικονομική μηχανή όπως το Χόλιγουντ δεν διστάζει να ξεσκεπάζει τη βρωμιά, να καταδύεται στα άδυτα του πολιτικού συστήματος και να δηλώνει απερίφραστα "να, έτσι ακριβώς παίζεται το παιχνίδι" και όμως, να μην ιδρώνει το αυτί κανενός και όλα να παραμένουν ακριβώς ίδια, παρά το ότι διαπιστώσαμε το πόσο βρώμικα είναι. Κρίμα...