ΟΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ ΤΗς ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΟΙ "ETERNALS"

Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Η βραβευμένη με Όσκαρ χαμηλότονη Chloe Zhao του "Nomadland" σκηνοθετεί υπερηρωικό φιλμ το 2021! Τους "Eternals" συγκεκριμένα, άλλης μιας ομάδας σούπερ ντούπερ τύπων, αυτή τη φορά αθάνατων από τα βάθη του σύμπαντος, που έχουν σταλεί στη γη μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, με σκοπό να βοηθήσουν στη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού. Τώρα όμως, στη σύγχρονη εποχή, αντιμετωπίζουν μια τρομερή απειλή και βρίσκονται μπροστά σε ένα εξ ίσου τρομερό δίλημμα!

Αυτά. Να σημειώσουμε ότι τα μέλη των Eternals αναφέρονται (ως όνομα και ως σούπερ ιδιότητες του καθενός) σε πρόσωπα / θεούς διαφόρων μυθολογιών της ανθρωπότητας και κυρίως σε πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας, με ελαφρώς παραφρασμένα ονόματα (Αθηνά, Ήφαιστος, Ίκαρος κλπ.). Και, μεταξύ άλλων, βλέπουμε την Αντζελίνα Τζολί και τη Σάλμα Χάγιεκ. Κατά τα άλλα οι μάχες δίνουν και παίρνουν, τα ίδια τα μέλη των Eternals συγκρούονται και μεταξύ τους (και μάλιστα θανάσιμα), μπόλικο θέαμα και εφέ όπως πάντα κλπ. κλπ.

Ως γνωστόν δεν είμαι φαν των υπερηρωικών ούτε διάβαζα ποτέ τα σχετικά κόμικς, σπάνια πλέον βλέπω τα φιλμ αυτά, οπότε δεν μπορώ να αποφανθώ αν είναι μια καλή ή κακή ταινία του είδους. Εμένα όλα ίδια μου φαίνονται (μερικά είναι απλώς χειρότερα από άλλα). Οπότε, το κλασικό: Διασκέδασα (κάπως, μην το παρακάνουμε κιόλας) όσο το έβλεπα και μετά το ξέχασα. Όπως πάντα. 

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟ "NOMADLAND"

 Η Chloe Zhao είναι κινέζα σκηνοθέτης που ζει στις ΗΠΑ και είχε πάρει καλές κριτικές με το "Καλπάζοντας με το Όνειρο" του 2017. Στο ίδιο κλίμα μ' αυτό κινείται και το "Nomadland" του 2020, με μια καταπληκτική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, που κυριαρχεί στο φιλμ.

Η ταινία μας μεταφέρει στη ζωή των απόκληρων αμερικανών (πολλές χιλιάδες είναι) που ζουν περιπλανώμενοι σε τροχόσπιτα. Το εργοστάσιο όπου δούλευε ο άντρας της μεσήλικης ηρωίδας, ο οποίος έχει πεθάνει, κλείνει. Εκείνη αφήνει το σπίτι της, παίρνει το παλιό τους τροχόσπιτο και περιπλανιέται στη χώρα, μένοντας μερικές μέρες σε κάποιες πόλεις για να δουλέψει, να βγάλει τα απαραίτητα λεφτά και να συνεχίσει την περιπλάνηση. Στο δρόμο θα γνωρίσει διάφορους, άντρες και γυναίκες, με τους οποίους θα χάνονται και θα συναντιούνται ξανά και ξανά σε κάποια επόμενη στάση...

Το κλίμα της δημιουργού, που όπως είπαμε θυμίζει το προηγούμενο φιλμ της, είναι απόλυτα ρεαλιστικό και συγχρόνως τρυφερό και ποιητικό. Οι σποραδικές συναντήσεις ανάμεσα σε τόσους μοναχικούς ανθρώπους θα σφυρηλατήσουν δυνατές φιλίες, η ζωή (και ο θάνατος) θα γίνεται αποδεκτή όπως έρχεται, η φιλοσοφία είναι απλή (και, φοβάμαι, ξεχασμένη): Δεχόμαστε τις καταστάσεις όπως είναι. Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους είναι κατά πολύ πολυτιμότερες από το τι κατέχει ο καθένας. Η νομαδική ζωή δημιουργεί δεσμούς το ίδιο ισχυρούς με τη μονιμότητα. Η νοσταλγία για ένα χαμένο, ήρεμο παρελθόν είναι πανταχού παρούσα, αλλά προχωράμε. 

Μην περιμένετε εντυπωσιακές εικόνες, σεναριακές ανατροπές και άλλα τέτοια. Εδώ κυριαρχεί η τρυφερότητα, η ανθρώπινη επαφή, αλλά και η μελαγχολία και, συχνά, η συγκίνηση. Και - το είπαμε - η ΜακΝτόρμαντ είναι εξαιρετική. Αν σας αρέσουν τα ζεστά, ανθρώπινα, χαμηλότονα φιλμ, είναι από τα καλύτερα του είδους. Και βέβαια θίγεται και το πραγματολογικό στοιχείο της φτώχειας που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο μέρος του αμερικάνικου πληθυσμού...

"ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ" ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Chloe Zhao μπορεί να είναι κινεζικής καταγωγής, ζει ομως και δουλεύει στην Αμερική. Το "Καλπάζοντας με το Όνειρο" (The Rider) του 2017 είναι η δεύτερη ανεξάρτητη μεγάλου μήκους ταινία της και ασχολείται με εντελώς αμερικάνικο θέμα : Τους σύγχρονους κάουμπόις και ιδιαίτερα όσους ασχολούνται με το ροντέο.
Ήρωας του φιλμ είναι ένας νεαρός κάουμπόι που ζει με τον πατέρα του και την ελαφρά καθυστερημένη μικρή αδελφή του. Είναι από τους καλύτερους δαμαστές αλόγων, είναι πολύ ταλαντούχος στο ροντέο και, γενικά, τα άλογα είναι η ζωή του, αλλά μετά από πρόσφατο βαρύ τραυματισμό στο κεφάλι (σε ροντέο φυσικά), συναντά όλο και περισσότερες δυσκολίες για να ασχοληθεί μ' αυτά (οι γιατροί ουσιαστικά του το έχουν απαγορεύσει). Συχνά επισκέφτεται τον ακόμα πιο άτυχο από τον ίδιο φίλο του, πρώην πρωταθλητή στο ροντέο και νυν ανάπηρο, επίσης από τραυματισμό. Στο φιλμ παρακολουθούμε την πάλη του ήρωα ανάμεσα στην επιθυμία του για έναν τρόπο ζωής που αγαπά και γνωσρίζει και την ανάγκη για συμβιβασμό με τη σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα.
η ταινία είναι γυρισμένη με ντοκιμαντερίστικο τρόπο. Ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στη μίζερη καθημερινότητά του στο πληκτικό περιβάλλον του απομονωμένου μέρους όπου ζει, τις (όποιες) διασκεδάσεις με τους φίλους του, τη σχέση με τον πατέρα, την αδελφή του, κυρίως όμως με τα άλογα, πάνω απ' όλα όμως τον πόνο του όταν αργά και βασανιστικά συνειδητοποιεί ότι είναι πλέον αδύνατο να κάνει αυτό που αγαπά πάνω απ' όλα: Να δουλεύει με τα ζώα αυτά. Το φιλμ εστιάζει στη ζωή κάποιων ξεχασμένων ανθρώπων ης σύγχρονης Αμερικής, που παραμένουν λες στην εποχή των κλασικών γουέστερν, και, συγχρόνως, γίνεται απόλυτα συγκινητικό (σε πολλά επίπεδα): Η μικρή αδελφή, ο ανάπηρος νεαρός φίλος που κάποτε ήταν σταρ και είχε (νόμιζε ότι είχε) όλη τη ζωή μπροστά του, η ανάγκη για ρεαλισμό - ζήτημα πλέον ζωής και θανάτου - και η άγρια προσγείωση στην πραγματικότητα... Ίσως να πρόκειται για μια παραβολή της σκληρής διαδικασίας ενηλικίωσης, η οποία, βεβαίως, απαιτεί να πάψουμε να "καλπάζουμε με τα όνειρα"...
Τρυφερό, συγκινητικό φιλμ, δίχως ιδιαίτερη δράση και δραματικές κορώνες, συνίσταται σε ευαίσθητους θεατές, τους οποίους, νομίζω, θα συγκινήσει βαθιά, δίχως όμως να γίνεται μελό. Οι φανς των πολυσινεμά φοβαάμαι ότι θα πλήξουν. Κρίμα γι' αυτούς.