Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

WALK THE LINE Ή ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΝΙ


Δύο παρατηρήσεις για το Walk the line του James Mangold:
Α. Δείτε το μόνο αν σας αρέσει η μουσική του μεγάλου Τζόνι Κας (εμένα μ' αρέσει)
Β. Ακόμα και τότε, το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας παραμένει η εκπληκτική ηθοποιία του Γιοακιν Φίνιξ, που, επιπλέον, τραγουδά, καταφέρνοντας να θυμίζει απίστευτα τον original Κας! (και η Ρις Γουίδερσπουν είναι πολύ καλή).
Κατά τα άλλα, το φιλμ απλώς κυλά σχετικά εύκολα, με τον ιδιόρυθμο Τζόνι να ταλαντεύεται ανάμεσα στον ανεκπλήρωτο έρωτά του, τα χάπια και τις φοβερές του περφόρμανς (ο Φίνιξ έχει μιμηθεί τέλεια και τις χαρακτηριστικές κινήσεις του Κας επί σκηνής, καθώς και τον τρόπο που έπαιζε κιθάρα). Γενικά, όπως θα το περιμέναμε ίσως, το βάρος της ταινίας πέφτει στην ερωτική του ζωή (τη μόνιμη καψούρα του μάλλον με την Τζουν Κάρτερ) και στον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα (χάπια, αλκοόλ), παραβλέποντας τόσο το καθαρά μουσικό μέρος (ο Κας είχε κατά πολύ υπερβεί τα όρια της κάντρι και διασκεύαζε από Dylan και Cave μέχρι Depeche Mode) όσο και το γεγονός ότι υπήρξε πολιτικοποιημένος. Καλύπτει την περίοδο από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το 1968. H σκηνοθεσία (όπως μας έχει συνηθίσει ο Mangold άλλωστε) παραμένει συμβατική και συντηρητική.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2006

ΣΟΥΠΕΡ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ


Η "Υπόσχεση" του Chen Kaige πριν από οτιδήποτε άλλο είναι μια κινέζικη υπερπαραγωγή, κι αυτό είναι εμφανές σχεδόν σε κάθε της πλάνο. Πρόκειται για ένα παραμύθι με θεές, ιπτάμενους ανθρώπους, κατάρες, μαγικούς μανδύες, αθανασία και διάφορα άλλα στοιχεία που συνθέτουν ένα παραμύθι. Η ήρωες της ιστορίας είναι σχετικά σύνθετοι σαν χαρακτήρες, αφού ο αντίζηλος του πρωταγωνιστή και ένα από τα μέλη του βασικού ερωτικού τριγώνου δεν είναι καθόλου "κακός" με τη συνηθισμένη έννοια, καθώς οι δύο άντρες συνδέονται με αρκετά πολύπλοκες σχέσεις αγάπης - μίσους (ο τυπικός "κακός" είναι άλλος, εκτός ερωτικού τριγώνου).
Η δράση είναι μπόλικη, οι εικόνες της ταινίας είναι όντως θεαματικές, σε κάποιες στιγμές μάλιστα μεγαλειώδεις. Όμως ο καταιγισμός ψηφιακών εφφέ (τα περισσότερα από τα οποία είναι εμφανώς ψηφιακά) προσωπικά με κούρασαν, ενώ αρκετά απ' αυτά βρήκα ότι αγγίζουν τα όρια του κιτς. Υπερθέαμα δεν σημαίνει υποχρεωτικά εικαστική ομορφιά...
Τελικά, μήπως στη μακρινή ανατολή αναπτύσσεται ένα κινέζικο Χόλιγουντ, σχετικά κοντά σαν λογική στο αντίστοιχο αμερικάνικο; (δεν εννοώ φυσικά ταινίες σαν - ας πούμε - το "Old Boy" ή την "Ερωτική επιθυμία")

Ετικέτες ,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2006

ΑΛΗΘΕΙΑ, SEX & DRUGS


Στο "Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια" ο Atom Egoyan στήνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα θεματικά αστυνομική ιστορία, που διαδραματίζεται στον βρώμικο χώρο των show business, βουτηγμένη μέχρι εκεί που δεν παίρνει στα όργια, τα ναρκωτικά και την παράνοια που συνήθως ακολουθεί την επιτυχία. Τα κρυμμένα, σκοτεινά μυστικά αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο, η ανατροπή στο τέλος είναι σχετικά απρόβλεπτη, η αφήγηση ακολουθεί ένα μπερδεμένο κουβάρι με συνεχή μπρος - πίσω στο χρόνο και, τελικά, δημιουργεί ένα πολύπλοκο μωσαϊκό καθώς παρουσιάζεται κάτω από εναλλασσόμενες οπτικές γωνίες διαφόρων προσώπων. Πλην όμως, τόσο το αργό ξετύλιγμα της υπόθεσης, όσο και όλο αυτό το - σε τελική ανάλυση μάλλον άνευ λόγου - μπέρδεμα, αποτελούν μειονεκτήματα της ταινίας, που αφήνει ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Αυτό που πλήρως εμπεδώνουμε πάντως, είναι ότι όλο αυτό το sex & drugs νταβαντούρι - κι άλλα πράγματα, που είναι όντως κακά - υπήρχαν στην κορυφή της επιτυχίας τουλάχιστον απ' τη δεκαετία του 50.
Τελικά εξακολουθώ να θεωρώ καλύτερη ταινία του Εγκογιάν το Exotica.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2006

Η ΤΟΛΜΗΡΗ ΚΥΡΙΑ ΧΕΝΤΕΡΣΟΝ


"Η κυρία Χέντερσον παρουσιάζει" είναι η πρόσφατη ταινία του Steven Frears και αυτό και μόνο θα έπρεπε να αποτελεί γεγονός. Ωστόσο εδώ ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα ιστορικής φύσης θέμα που μάλλον δεν μας αγγίζει τόσο. Η παρουσίαση του πρώτου θεάματος με γυμνό στο Λονδίνο της δεκαετίας του 30, ίσως στην εποχή του να σκανδάλισε πολύ κόσμο και να αποτέλεσε στήριγμα για τους φαντάρους που πολεμούσαν στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, πλην όμως σήμερα μόνο εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον μπορεί να προκαλέσει. Η ταινία είναι ευχάριστη, ίσως και διασκεδαστική σε κάποια σημεία, έχει και την απαραίτητη δόση τραγικού στοιχείου, η Τζούντι Ντεντς και ο Μπομπ Χόσκινς είναι πολύ καλοί, αλλά από τον Frears περιμένουμε σαφώς κάτι περισσότερο από ό,τι θα χαρακτηρίζαμε απλώς "συμπαθητικό".

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 12, 2006

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ BREAKFAST ON PLUTO


Ναι. To "Breakfast on Pluto" είναι η πιο πρόσφατη ταινία του Neil Jordan κι αυτό αποτελεί γεγονός. Εδώ ο Jordan καταγράφει τη ζωή ενός "χαρούμενου" και "αθώου" τραβεστί, από την παιδική του ηλικία μέχρι τώρα. Ανάλαφρα, με χιούμορ και κάμποσο σουρεαλισμό, με το μελό να εναλλάσσεται με την κωμωδία. Κι όμως. Παρά την φαινομενική ελαφρότητα, οι τραγωδίες (τόσο ιστορικές όσο και προσωπικές) αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους. Το ιρλανδικό πρόβλημα, ο IRA και η τρομοκρατία, αποτελούν το πολιτικό background, ενώ οι προσωπικές "καταστροφές" διαδέχονται η μία την άλλη. Κι όμως, ο ήρωας μοιάζει να περνά αλώβητος απ' όλα αυτά, πάντα με καλή διάθεση και σαρκαστικές ατάκες, ακόμα κι όταν τον βασανίζουν!
Δίπλα στον πολύ καλό Κίλιαν Μέρφι, ένα all star ιρλανδέζικο (ως επί το πλέιστον) καστ, με τον ηθοποιό - φετίχ του σκηνοθέτη Στίβεν Ρία, τον Λίαμ Νίσον, τον Μπρένταν Γκλίζον, τον Ίαν Χαρτ, τον Gavin Friday (για όσους εκτιμούν τη μουσική του), ακόμα και τον πολύ Brian Ferry (αναγνωρίστε τον αν μπορείτε).
Ποτρέτο ενός εκκεντρικού χαρακτήρα, μια εκκεντρική ταινία γενικότερα, που βλέπεται ευχάριστα, κρατά τον θεατή, πλην όμως ο Jordan στο παρελθόν έχει κάνει και δυνατότερα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, η επιστροφή ενός παλιού φίλου είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

Η ΔΙΠΛΑΝΗ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ


Ο Νορβηγός Pol Sletaune (πιθανή προφορά Σλετάνε) κάνει με τη "Διπλανή Πόρτα" μια από τις πιο "άρρωστες" ταινίες της χρονιάς. Ο μοναχικός ήρωας καταβυθίζεται σε έναν εφιαλτικό κόσμο, γεμάτο διεστραμμένο ερωτισμό, σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις, βία και παράνοια. Όλα αυτά τονίζονται ιδιαίτερα από την ψυχρή εικόνα (χρώμα, "παγωμένα" εσωτερικά κλπ.), αλλά και τους λαβυρινθώδεις, συστρεφόμενους εσωτερικούς χώρους που κυριαρχούν. Η "Λάμψη", ο "Ένοικος", η "Δαιμονισμένη Γυναίκα" και κυρίως η "Αποστροφή" του Πολάνσκι, βρίσκονται όλα εδώ (η ταινία μάλιστα θυμίζει υπερβολικά το τελευταίο από τα φιλμ αυτά). Γενικά πρόκειται για χαρακτηριστικά "βόρειο" έργο, όπου δεν τρυπώνει η παραμικρή ηλιαχτίδα.
Ο σκηνοθέτης έχει σίγουρα ταλέντο και καταφέρνει να μεταδώσει τη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα, που ισορροπεί ανάμεσα σε όνειρο (εφιάλτη για την ακρίβεια) και πραγματικότητα, ωστόσο μετά το τέλος στο θεατή έχει μείνει μια άσχημη γεύση... Ίσως βέβαια αυτό ακριβώς να είναι και το ζητούμενο, οπότε πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό του. Αν αντέχετε τόση ψυχρότητα...

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ


Θεωρώ τον "Κρυμμένο" (Cache) του Michael Haneke μια από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς. Κάπως περισσότερο βατή από τις παλιότερες του Αυστριακού σκηνοθέτη, αφήνει τον θεατή πραγματικά συγκλονισμένο, έχοντάς τον προηγουμένως προβληματίσει σε πολλά επίπεδα. Οι ενοχές και οι τύψεις, ο κοινωνικός διαχωρισμός σε προνομιούχους και μη, ο ρατσισμός, τα παιδικά τραύματα που σε κυνηγάνε σ' όλη σου τη ζωή, η ψεύτικα ήρεμη επιφάνεια της καθημερινότητας της καλής κοινωνίας, ενώ από κάτω καταχωνιάζονται επιμελώς (;) σκοτεινά μυστικά, η σύγκρουση ιδιωτικού και δημόσιου, βρίσκονται όλα εδώ. Η αργή γραφή του Haneke, όχι μόνο δεν κουράζει - κατά τη γνώμη μου -, αλλά συντελεί στην υποβλητικότητα της ταινίας. Το έξυπνο εύρημα με τα ακίνητα πλάνα, που δεν καταλαβαίνεις αν είναι "αληθινά" ή κομμάτια από τα παράνομα βίντεο, η απόλυτη και φριχτή κατανόηση του τι σημαίνει να σε παρακολουθούν και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις, όλα συμβάλλουν στην αγχωτική ατμόσφαιρα που διαποτίζει το φιλμ. Ίσως η καλύτερη δουλειά του Haneke, που ωστόσο δεν ξεφεύγει από την μέχρι τώρα προβληματική του.
Προσοχή! Όχι για εθισμένους στα Village θεατές!

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2006

MATCHPOINT Ή Η ΤΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΗ


Το Matchpoint είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες του Woody Allen- και όχι μόνο των τελευταίων χρόνων. Στις ιδιαιτερότητές της συγκαταλέγεται το ότι δεν μοιάζει με Γ. Άλλεν. Ούτε ψυχαναλυτές, ούτε Εβραίοι, ούτε καν Νέα Υόρκη. Αντίθετα εδώ έχουμε Λονδίνο, αγγλική αριστοκρατία, επιχειρήσεις... Με ένα ιδιοφυές σενάριο ο Γούντι αποδεικνύει τη θέση του ότι "καλύτερα τυχερός παρά καλός". Ταυτόχρονα, με έναν απίστευτο κυνισμό και έντονη σαρκαστική διάθεση, υπονομεύει τα θεμέλια της "καλής" κοινωνίας, δείχνοντάς μας ότι βασίζονται στον συμβιβασμό, την απάτη και - γιατί όχι - στον φόνο. Όλα αυτά δίνονται με έναν πολύ καλό ρυθμό, που κρατά τον θεατή, καθώς η ερωτική ιστορία και το πάθος εναλλάσονται με το αστυνομικό θρίλερ για να καταλήξουν στο σαρκαστικότατο φινάλε.
Επιτέλους, ο άνθρωπος είναι 70 χρονών, έχει 40 ταινίες στο ενεργητικό του, δουλεύει ακούραστα γυρίζοντας περίπου 2 ταινίες το χρόνο και εξακολουθεί σε γενικές γραμμές να παράγει υπέροχα φιλμς. Μέχρι πότε άραγε;
(Όπως καταλαβαίνετε, δεν συγκαταλέγομαι σ' αυτούς που τον βαριούνται και θεωρούν τις ταινίες του ίδιες. Αντίθετα, η κάθε μία απ' αυτές, ακόμα και οι μέτριές του - που τις θεωρώ καλύτερες από πολλές άλλες που κυκλοφορούν - μου προσφέρουν ξεχωριστή απόλαυση).

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006

WOLF CREEK ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ


Το αυστραλέζικο Wolf Creek του Greg McLean είναι σίγουρα μια ενοχλητική ταινία, χάρη στην ωμή, "ρεαλιστική" και δίχως κανένα φτιασίδι ή ωραιοποίηση βία της. Τώρα, θα μου πείτε, αυτό για μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου είναι προσόν. Ίσως, αλλά αυτή ακριβώς η ωμότητα και η ντοκιμαντερίστικη οπτική (κάτι μεταξύ πρώτου Σχιζοφρενούς και Blair Witch Project), μάλλον με κούρασε. Καλό το εφιαλτικά έρημο, αχανές αυστραλέζικο τοπίο, συμπαθείς οι ήρωες και η καταγραφή των καθημερινών τους σχέσεων, αλλά θα προτιμούσα και κάτι παραπάνω από ένα συνεχές κρεοπωλείο.
Τελικά, όταν έχει γυριστεί ένας "Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι" εδώ και 30 χρόνια, όλα τα άλλα απλώς προσπαθούν να φτάσουν...

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 01, 2006

ΓΙΑ ΓΚΕΪΣΕΣ ΚΑΙ ΚΙΜΟΝΟ


Οι "Αναμνήσεις μιας γκέισας" (Geisha) του Rob Marshall δεν είναι σε καμία περίπτωση αριστούργημα. Καλογυρισμένο, κρατά αρκετά τον θεατή, δεν παύει όμως κατά βάθος να είναι ένα χολυγουντιανό μελό. Συγκινήσεις, δράματα, κεραυνοβόλοι έρωτες και ερωτικός πόνος και - μπορούμε πιστεύω να το αποκαλύψουμε μετά από τόσες εβδομάδες που παίζεται η ταινία - το απαραίτητο χάπι εντ. Το κύριο ενδιαφέρον, κατά συνέπεια, μένει στο "ντοκιμαντερίστικο" στοιχείο. Όλα αυτά δηλαδή που μαθαίνουμε για τον αλλόκοτο για τους δυτικούς θεσμό των γκεϊσών - οι οποίες δεν είναι ακριβώς πόρνες, από κάποιες σκοπιές όμως είναι κιόλας... Ακούγεται μπερδεμένο, αν δείτε όμως την ταινία (ή αν διαβάσετε σχετικά) θα καταλάβετε. Πάντως για τους γιαπωνέζους της εποχής, ο διαχωρισμός τους από τις κοινές πόρνες, όπως τις εννοούμε και εδώ, είναι σαφέστατος.
Ο εξωτισμός λοιπόν, η καταβύθισή μας σε μια εντελώς ξένη κουλτούρα, σίγουρα εξάπτουν την περιέργειά μας. Μένουν ακόμα και οι πολύ όμορφες μερικές φορές εικόνες και τα υπέροχα κιμονό... Μέχρις εκεί. Προτιμώ το Chicago, την προηγούμενη ταινία του Μάρσαλ.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker