ΔΥΟ ΒΙΑΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΕΣ

Το 1998 υπήρχε βεβαίως ήδη ο Ταραντίνο, το Reservoir Dogs και το Pulp Fiction. Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε τις επιρροές του στον πρωτοεμφανιζόμενο τότε βρεττανό Guy Ritchie και τις "Δυο Καπνισμένες Κάνες" του (Lock, Stock and two Smoking Barrels). Μια κατάμαυρη δηλαδή, βίαιη, αλλά και αστεία και στιλάτη ταινία.
Στην οποία εμπλέκονται μια παρέα που ποντάρει όλα της τα λεφτά σε ένα μέλος της, ο οποίος τυγχάνει να είναι εξαιρετικός χαρτοπαίκτης, μια συμμορία αδίστακτων διακινητών ναρκωτικών και... ό, τι άλλο προκύψει, μια παρέα δεινών καλλιεργητών και καταναλωτών ινδικής κάνναβης, ένας τρομακτικός "νονός" που ελέγχει αρκετά πράγματα, δύο ηλίθιοι μικροκακοποιοί, βγαλμένοι θαρρείς από τον κόσμο των αδελφών Κοέν και κάποιοι άλλοι περιφερειακοί (ένας εκτελεστής που τριγυρνά με τον... δεκάχρονο γιο του κλπ.). Όλοι αυτοί μπλέκονται σε ένα πολύπλοκο γαϊτανάκι του στιλ "ο κλέψας του κλέψαντος", η βία πάει σύννεφο, τα πτώματα πληθαίνουν όσο περνά η ώρα, αλλά όλα αυτά, μέσα στην ηθελημένη απιθανότητά τους είναι περισσότερο διασκεδαστικά παρά επίφοβα.
Ο Ritchie χρησιμοποιεί φωτογραφία στις αποχρώσεις του σέπια, "παλιώνοντας" έτσι την εικόνα που βλέπουμε, χρησιμοποιεί διάφορα σκηνοθετικά τρικ (άλλοτε η κίνηση επιταχύνεται και άλλοτε παγώνει), ασυνήθιστες γωνίες λήψης, ένα ακαταμάχητο ροκ (κυρίως) σάουντρακ με πάμπολλα γνωστά τραγούδια και ένα "ανοιχτό" τέλος. Όλα αυτά, καθώς και το πανταχού παρόν χιούμορ που προαναφέραμε, κάνουν το φιλμ ευχάριστο στην παρακολούθησή του.
Φυσικά μην περιμένετε βαθιά νοήματα από όλη αυτή την πλούσια πινακοθήκη κάθε λογής όχι και τόσο αθώων τύπων. Στόχος είναι η καθαρή, στιλάτη διασκέδαση και τίποτα άλλο. Σ' αυτό τουλάχιστον - αν βεβαίως δεν είστε αλλεργικοί στη γραφική βία - νομίζω ότι πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του, αν μάλιστα σκεφτείτε ότι πρόκειται για το πρώτο του φιλμ. (μεταξύ μας, μου φαίνεται ότι έκτοτε μάλλον επαναλαμβάνεται).