LOVE IS A MANY SPLENDOUR THING: Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΜΕΛΟ

Βρισκόμαστε στα 1955 και ο "παντός καιρού" (όχι όμως και ιδιαίτερα σημαντικός) Henry King (1886-1982) γυρίζει το "Love Is a Many Spendour Thing". Σήμερα η ταινία είναι μάλλον περισσότερο γνωστή από το ομώνυμο τραγούδι, που γράφτηκε για τις ανάγκες της, παρά για την ίδια. Νομίζω ότι βρισκόμαστε βαθύτατα στον κόσμο του ρομαντισμού ή μάλλον, για να το πω πιο "στυγνά", του μελό. Βαθείς έρωτες, πάθος, δράμα, συγκίνηση...
Η ταινία μας μεταφέρει στο εξωτικό Χονγκ-Κονγκ της εποχής, το οποίο βεβαίως ήταν αγγλική αποικία, και μιλά για τον παράφορο έρωτα ενός αμερικανού δημοσιογράφου και μιας ευρασιάτισας γιατρού. Και οι δύο με παρελθόν: Εκείνος σε διάσταση με τη γυναίκα του, που ζει στη Σιγκαπούρη, κι εκείνη χήρα. Αρχικά εκείνη διστάζει. Φοβάται να αγαπήσει ξανά. Στη συνέχεια όμως θα δοθεί με όλη της τη δύναμη στον έρωτα αυτόν, μέχρι το (ας μην το χαρακτηρίσω με οποιαδήποτε λέξη για να μη σας το αποακαλύψω) φινάλε. Στο μεταξύ όμως ο πόλεμος της Κορέας έρχεται αδυσώπητος...
Το φιλμ θετει ορισμένα ζητήματα: Αρχικά τα εμπόδια που υπάρχουν λόγω της μικτής καταγωγής της κοπέλας (η κινέζικη, παραδοσιακή πλευρά της δεν είναι τόσο "ανοιχτή" όσο η δυτική). Έπειτα σκιαγραφεί την δυτική κοινότητα του Χονγκ Κονγκ με μάλλον όχι και τόσο κολακευτικό τρόπο. Κουτσομπόληδες πάνω απ' όλα, συντηρητικοί κατά βάθος, παρά το "ανοιχτό" δυτικό πνεύμα που προαναφέραμε, μια δράκα πλούσιων που ζουν ανέμελα σε έναν μικρόκοσμο χαμένοι στα γελοία μικροπροβλήματά τους στο μέσο μιας κοινωνίας που βράζει - για να είμαστε ακριβείς ετοιμάζεται να εκραγεί. Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν και άλλα στοιχεία: Αρκετός αντικομμουνισμός (οι συζητήσεις για τους "κόκκινους", από τους οποίους φυσικά κινδυνεύουν, είναι συχνές) και μια μάλλον τουριστική ματιά σε ένα εξωτικό και γραφικό Χονγκ Κονγκ, το οποίο λες και είναι φτιαγμένο για τους σχετικά λίγους λευκούς που το κατοικούν. Οι κινέζοι γηγενείς είναι απλώς διακοσμητικό ντεκόρ. Η πρόθεση βέβαια του φιλμ δεν είναι να γίνει μια ιστορική ή κοινωνικοπολιτική μελέτη, αλλά ένα καθαρά ερωτικό / ρομαντικό έργο. Ωστόσο μια ματιά στο φαινομενικά αθώο background ποτέ δεν βλάπτει.
Γενικά τη βρήκα μάλλον ξεπερασμένη ταινία. Όλος αυτός ο ρομαντισμός και το δάκρυ παραπέμπουν νομίζω σε μια άλλη εποχή και μια άλλη κινηματογραφική γλώσσα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό (της εποχής βεβαίως και όχι μόνο της συγκεκριμένης ταινίας) το ότι ενώ ο παραφορος έρωτας των πρωταγωνιστών (Ουίλαμ Χόλντεν και Τζένιφερ Τζόουνς) κυριαρχεί απ' άκρη σ' άκρη δεν υπάρχει η παραμικρή έστω νύξη για σεξ. Δεν το αναφέρω ως κάτι που από μόνο του θα ήταν φοβερά αρνητικό για το φιλμ, αλλά σαν ένα κοινωνικό σχόλιο για το mainstream σινεμά της εποχής. Το πρόβλημα πάντως βρίσκεται, πιστεύω, περισσότερο στην έλλειψη κάποιου είδους σασπένς και στο όλο μελό κλίμα που προαναφέραμε.
Το συνιστώ μόνο σε αθεράπευτα ρομαντικούς ή σε νοσταλγούς μιας, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, εποχής απόλυτης "αθωότητας" του σινεμά. Και θα κλείσω με δύο παρατηρήσεις πάνω στην τελευταία πρόταση: Πρώτον, δώστε ιδιαίτερο βάρος στα εισαγωγικά. Δεύτερον, να τονίσω και πάλι ότι μιλάμε για το απόλυτο mainstream σινεμά, διότι κάθε είδους πολύ περισσότερο προχωρημένες απόψεις υπήρχαν και τότε, και μάλιστα πολύ πριν από το '55.