Η "ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ" ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

Στη δεύτερη μεγόλου μήκους ταινία του ο άγγλος Sean Ellis, που είχε παλιότερα κάνει το Cashback, μπαίνει για τα καλά στο χώρο του τρόμου, του μεταφυσικού θρίλερ για την ακρίβεια. "Η Διχασμένη" (The Broken, 2008) δημιουργεί από την αρχή ανησυχητική ατμόσφαιρα, ακόμα και στις σκηνές όπου δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Ο τρόπος κινηματογράφησης, η μουσική, οι ρυθμοί, συμβάλλουν σ' αυτό. Κι έπειτα μπαίνουμε στην καρδιά του φόβου με την απρόσμενη εμφάνιση μιας ρέπλικας της ηρωίδας, η οποία μάλιστα μοιάζει να γνωρίζει τα ίδια πρόσωπα και να έχει τις ίδιες σχέσεις με εκείνη. Και όσο προχωράμε όλο και περισσότερο καθρέφτες σπάνε και η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο τρομαχτική, πράγμα φυσικά ευπρόσδεκτο για το είδος.
Ο Ellis έχει νομίζω ικανότητες και βγάζει την άβολη κατάσταση που επιθυμεί δίχως να καταφεύγει στα εφφέ ή στα ξαφνικά "μπαμ" κάποιων φριχτών εμφανίσεων. Ταυτόχρονα η ταινία λειτουργεί και σε ένα δεύτερο επίπεδο σαν παραβολή μιας κοινωνίας... αλλά ας μη σας πω τι κοινωνίας γιατί θα είναι σπόιλερ. Ωστόσο, όλο αυτό το παιχνίδι κάπου το έχουμε ξαναδεί. Πράγματι, η ιδέα είναι κατευθείαν παρμένη από μια άλλη ταινία τρόμου, που θα μου επιτρέψετε και πάλι να μη σας αποκαλύψω ποιά είναι, επειδή αυτό το αντιλαμβανόμαστε κάπου στη μέση, οπότε θα ήταν κρίμα να σας "καρφώσω" το τι συμβαίνει από τώρα. Αυτά τα δάνεια όμως δεν με πείραξαν τόσο, καθώς θεωρώ το φιλμ καλογυρισμένο, αφού κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους. Γι' αυτό όμως που θα γκρινιάξω (ή, τέλος πάντων, θα ομολογήσω την αδυναμία μου) είναι το νεφελώδες τέλος. Εγώ τουλάχιστον εν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε τελικά. Δεν μιλάμε εδώ για ένα συνειδητά "ανοιχτό" τέλος, όπου ο κάθε θεατής βγάζει το δικό του συμπέρασμα. Μιλάμε για μια ιστορία που κάπου το πήγαινε, αλλά... Συγνώμη, αλλά έμεινα με μια έντονη αίσθηση ανικανοποίητου.
Πάντως εξακολουθώ να θεωρώ το φιλμ αρκετά καλό στο είδος του και σίγουρα θα δω και επόμενες ταινίες του Sean Ellis, που μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρων νέος δημιουργός, παρά τις αδυναμίες του.

ΕΡΩΤΑΣ, ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟ CASHBACK

Ο άγγλος Sean Ellis γύρισε τη μικρού μήκους Cashback το 2004. Είχε τόση επιτυχία σε φεστιβάλ μικρού μήκους και στο Ίντερνετ, ώστε το 2006 αποφάσισε να την ξαναγυρίσει, μεγάλου μήκους αυτή τη φορά.
Πρόκειται για μια έξυπνη ερωτική κομεντί, είδος αρκετά συνηθισμένο (και κορεσμένο ίσως, θα πείτε αρκετοί). Ωστόσο την παρακολούθησα πολύ ευχάριστα, κυρίως για το χιούμορ της. Μερικές πανέξυπνες ατάκες, κάμποσες ξεκαρδιστικές καταστάσεις και η όλη ευαισθησία της αντιμετώπισης της αισθηματικής ίντριγκας με έκαναν να την απολαύσω. Όλα τα λεφτά βεβαίως είναι οι απίθανοι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον ήρωα, συνάδελφοί του στο σούπερ μάρκετ όπου δουλεύει τα βράδια ή φίλοι. Το χιούμορ της ταινίας πηγάζει απ' αυτούς. Σαν κερασάκι έρχεται και η πινελιά του φανταστικού στοιχείου: Ο νεαρός καλοτεχνίτης ήρωας, τσακισμένος από τον χωρισμό και την αϋπνία, μπορεί (ή φαντάζεται ότι μπορεί) να παγώνει τον χρόνο και, μόνος εν κινήσει αυτός, να περιφέρεται κατά βούληση όπου θέλει, κάνοντας ό,τι θέλει, μέχρι ο ίδιος να αποφασίσει να τον επαναφέρει στην κανονική του ροή (εύρημα βέβαια που θυμίζει την κλασική βουβή ταινία της δεκαετίας του 20 "Το Παρίσι κοιμάται" του Ρενέ Κλαιρ). Για τους γύρω του έχει περάσει μόλις ένα κλάσμα δευτερολέπτου, για κείνον όμως, είπαμε, όσο θέλει. Στην ταινία δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ αν αυτή η ικανότητα είναι ένα φανταστικό παιχνίδι του μυαλού του ή αν όντως την κατέχει ο πρωταγωνιστής.
Όχι. Μη φανταστείτε ότι είναι καμιά μεγάλη ταινία, κανένα αριστούργημα. Τα προβληματάκια της τα έχει (κάπως βεβιασμένο, απόλυτα προβλέψιμο τέλος π.χ.) Θα περάσετε όμως ένα ευχάριστο δίωρο. Εγώ τουλάχιστον πέρασα.