"Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΔΡΑΜΑΤΑ

Ο Steven Zaillian είναι περισσότερο σεναριογράφος, αν και έχει γυρίσει και τρεις ταινίες. Μία από αυτές είναι "Ο Κατήγορος" (A Civil Action) του 1998 με τον Τζον Τραβόλτα και τον Ρόμπερτ Ντιβάλ στους βασικούς ρόλους.
Πρόκειται για κλασικό δικαστικό δράμα. Και μάλιστα απ' αυτά που κάποιοι "μικροί" τα βάζουν ατρόμητα με "μεγάλους" και "κακούς". Απ' αυτά δηλαδή που πολύ συχνά μας δίνει το αμερικάνικο σινεμά. Εδώ ο ήρωας είναι αδίστακτος δικηγόρος, κάτι σαν κοράκι, που εντοπίζει περιπτώσεις οι οποίες είναι πιθανόν να πληρώνουν αποζημείωση στα θύματα και μοιράζεται τα λεφτά - αν πετύχει η υπόθεση - με τους παθόντες. Σε μια μικρή πόλη οι κάτοικοι παραπονιούνται ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλοί θανατοι από λευχαιμία και θέλουν να μηνύσουν βυρσοδεψείο που λειτουργεί εκεί κοντά μολύνοντας το περιβάλλον με τα απόβλητά του. Ο δικηγόρος αρχικά δεν ενδιαφέρεται (δεν έχει λεφτά η υποθεση, οπότε σκασίλα μας για τους θανάτους), στη συνέχεια όμως θα ανακαλύψει ότι το εργοστάσιο ανήκει σε τεράστιες εταιρίες, οπότε... υπάρχει ψωμί. Ένας άνισος αγώνας ξεκινά, ο οποίος βαθμιαία μετατρέπεται σε προσωπικό στοίχημα για τον ήρωα.
ΟΚ. Τα έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Από ένα σημείο και μετά ο μέχρι τώρα "κοράκι" δικηγόρος ανακαλύπτει την τιμιότητα και το αίσθημα δικαίου μέσα του και τα δίνει όλα. Θυσιάζεται για την ακρίβεια, μη διστάζοντας να ξεπουλήσει τα πάντα για το καλό του αγώνα. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν ξεκαθαρίζεται απόλυτα πώς και γιατί έγινε αυτή η ηθική μεταστροφή σε κάποιον που μέχρι τούδε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ώς κυνικό κάθαρμα. Πέραν αυτού υπάρχουν τα θετικά, πλην όμως πολυχρησιμοποιημένα μοτίβα της οικολογικής (και ανθρώπινης) καταστροφής εν ονόματι του πάσει θυσία κέρδους, ο αγώνας του Δαβίδ ενάντια στον Γολιάθ, η σύγκρουση ανάμεσα στο ότι "το εργοστάσιο μολύνει" αφ' ενός και "το εργοστάσιο δίνει δουλειά στην περιοχή" αφ' ετέρου  και άλλα σχετικά. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον (και απολαυστικός μέσα στην κακία του) είναι ο χαρακτήρας του μεγαλοδικηγόρου που ενσαρκώνει ο Ντιβάλ.
Εντάξει, δεν είναι κακό. Βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον και νομίζω ότι κρατά αρκετά τον θεατή, ιδίως αν αυτός είναι φαν των δικαστικών δραμάτων, ωστόσο προσωπικά μου φάνηκε χιλιοειδωμένο και, όπως ήδη

είπα, όχι πειστικό στην εξέλιξη των χαρακτήρων.