ΣΚΟΤΕΙΝΗ "ΧΙΟΝΑΤΗ"

Φαίνεται ότι το 2012 το Χόλιγουντ (ξανα)ανακάλυψε το κλασικό παραμύθι της Χιονάτης με τους επτά νάνους και βάλθηκε να το μεταφέρει, με τα σημερινά αισθητικά δεδομένα, στην οθόνη. "Η Χιονάτη και ο Κυνηγός" είναι η δεύτερη φετινή βερσιόν που βλέπουμε στα σινεμά. Γυρίστηκε από τον πρωτοεμφανιζόμενο Rupert Sanders και δεν είναι καθόλου για πέταμα νομίζω.
Αυτό που πρώτα - πρώτα πρέπει να ξέρει κάποιος είναι ότι το φιλμ δεν είναι καθόλου παιδικό. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι η απόλυτα σκοτεινή ατμόσφαιρά του. Το παραμύθι των αδελφών Γκριμ έχει υποστεί κάμποσες αλλαγές και έχει γίνει ένας ενήλικος μύθος με απόλυτα γοτθική ατμόσφαιρα, που σε ορισμένα σημεία φλερτάρει και με τη ταινία τρόμου. Οι μάχες είναι άγριες, τα συναισθήματα πιο πολύπλοκα από το συνηθισμένο σε τέτοιες ταινίες και, πάνω απ' όλα, η κακιά βασίλισσα είναι πολύ κακιά! Η Σαρλίζ Θερόν, που ούτως ή άλλως έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται να μεταμορφωθεί σε άσχημη, κλέβει νομίζω την παράσταση και βγάζει με απολαυστικό τρόπο τον πιο κακό εαυτό της. Ακόμα κι εδώ πάντως, η απόλυτη κακία προσπαθεί να δικαιολογηθεί, με την έννοια ότι βλέπουμε το παρελθόν της και το γιατί έγινε έτσι. Και, επι πλέον, διαθέτει και μια φεμινιστική διάσταση, αφού κάνει ό, τι κάνει εν ονόματι της εκδίκησης των γυναικών για τα όσα έχουν υποστεί από τους άντρες! Όσο για τους περίφημους επτά νάνους (οι οποίοι σημειωτέον ερμηνεύονται από γνωστούς ηθοποιούς μεταξύ των οποίων και ο Μπομπ Χόσκινς), δεν έχουν τόσο κεντρικό ρόλο όσο στο παραμύθι και εμφανίζονται κάπου στα μισά του φιλμ. Πολύ ενδιαφέρον έχει επίσης και ο χειρισμός της ερωτικής ιστορίας, που δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά παραμένει ανοιχτή ως το τέλος, αρνούμενη εύκολα χάπι εντ.
Κατά τα άλλα, μιλάμε βέβαια για μια θεαματική, σκοτεινή περιπέτεια, που προσωπικά με κράτησε. Γενικά βρήκα την ταινία καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, κυρίως λόγω του πανταχού παρόντος σκοτεινού, γοτθικού στοιχείου που πραναφέραμε και την σχετικά ενήλικη προσέγγιση του θέματος, με στοιχεία από Ζαν ντ'Αρκ έως Εξκάλιμπερ και από τον κόσμο του Τιμ Μπάρτον (χωρίς το χιούμορ όμως) έως τον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών". Κι αν τα ξεχάσετε πάντως όλα αυτά, η ταινία, δίχως να διαθέτει συγκλονιστικές ανατροπές, νομίζω ότι βλέπεται ευχάριστα.