TOY STORY 3: ΟΤΑΝ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ

Έχει, νομίζω, γίνει κλισέ να επαναλαμβάνω σε πόσο υψηλό επίπεδο έχουν φτάσει τα animation στις μέρες μας. Η επιβεβαίωση έρχεται για μια ακόμα φορά με το θαυμάσιο Toy Story 3 (2010) του Lee Unkrich, κι αυτό σας το λέει κάποιος που συνήθως απεχθάνεται τις σειρές και τα διάφορα πρισίκουελ. Έμεινα όμως έκπληκτος με την ευρηματικότητα, το άψογο timing και, κυρίως, την τέλεια μίξη διαφόρων κινηματογραφικών ειδών στο συγκεκριμένο φιλμ, το οποίο, όπως και άλλα animation σήμερα, αποτελούν κινηματογραφική απόλαυση και για μικρούς και για μεγάλους. Εδώ έχουμε και μια έντονη δόση συγκίνησης (καμία σχέση με μελό), που όταν παντρεύεται με καταιγιστική δράση, μπόλικο χιούμορ και κάμποσες κινηματογραφοφιλικές αναφορές (όπως στην αρχική σκηνή), δημιουργεί ένα απολαυστικότατο αποτέλεσμα, από το οποίο δεν λείπει ακόμα και μια αναφορά σε ταινίες τρόμου, όταν εμφανίζεται η μεγάλη, παγερή κούκλα - βρέφος.
Η ιστορία; Ο Άντι μεγάλωσε και ετοιμάζεται για το κολέγιο και, φυσικά, έχει χρόνια ν' αγγίξει τα παλιά του παιχνίδια. Οι πιθανότητες γι' αυτά είναι οι εξής: Καταστροφή στα σκουπίδια, κλείσιμο στη σοφίτα ή δωρεά σε παιδικό σταθμό. Κι όταν καταλήγουν στον τελευταίο, τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται...
Αυτό που εκπλήσει είναι οι πολύπλοκοι χαρακτήρες, οι μεταπτώσεις και οι αντιφάσεις τους, ακόμα και η κατάδειξη των λόγων για τους οποίους κάποιοι απ' αυτούς είναι κακοί (κι ας μη δείχνουν καθόλου τέτοιοι εξωτερικά). Μπορώ να πω ότι αυτό το βάθος λείπει από πολλές χολιγουντιανές κανονικές ταινίες. Κυρίως όμως είναι η απόλαυση που προανέφερα. Δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό, το σασπένς βρισκόταν διαρκώς σε υψηλά επίπεδα, η δράση, το γέλιο, η αγωνία και η συγκίνηση εναλάσσονταν συνεχώς. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα φιλμ που, εκτός από μια παράδοξη αλληγορία του τέλους μιας συγκεκριμένης εποχής είναι επίσης και μια όμορφη ιστορία ενηλικίωσης; Αφείστε που πολλοί μπορεί να συγκινηθείτε βλέποντας υπαρκτά παιχνίδια παλιότερων δεκαετιών, που ίσως και οι ίδιοι παίξατε κάποτε...
Τελικά η ευρηματικότητα της ομάδας της Pixar φαίνεται ότι δεν έχει όρια, ακόμα κι όταν κάνει ένα νο 3. Μακάρι όλες οι συνέχειες να ήταν σαν κι αυτή.