"DARK SKIES"... ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΝΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ...

Να μια ενδιαφέρουσα ταινία που αγνοούσα πλήρως : "Dark Skies" του άγνωστου σκηνοθέτη (έχει κάνει 3 μόνο ταινίες) Scott Stewart. Γυρίστηκε το 2013 και είναι ταινία που συνδυάζει (με καλό τρόπο νομίζω) τρόμο και επιστημονική φαντασία.

Κλασική αρχή: Ζευγάρι με δύο παιδιά μετακομίζει σε σπίτι σε ήσυχο προάστιο. Από την αρχή όμως αρχίζουν να συμβαίνουν ανησυχητικά γεγονότα, που κλιμακώνονται επικίνδυνα. Στόχος τους μοιάζει να είναι το ένα από τα παιδιά. Οι γονείς, θορυβημένοι από ένα σημείο και μετά δεν ξέρουν που να απευθυνθούν...

Ναι, το έχετε δει χίλιες φορές. Ωστόσο το συγκεκριμένο φιλμ "μου έκανε κάτι". Το βρήκα καλογυρισμένο, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, αφού το σασπένς και η "παράξενη" ατμόσφαιρα στήνονται μεθοδικά, μπαίνει κάποια στιγμή και το πιθανό στοιχείο επιστημονικής φαντασίας... και το τέλος έρχεται δίχως να χαρίζεται και δίχως εύκολες λύσεις. Και, για να σας προετοιμάσω αν είστε εθισμένοι σε τέτοια, δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο από εφέ. Όλο βασίζεται στην ατμόσφαιρα.

Δεν είναι αριστούργημα βέβαια, το βρήκα όμως πολύ ενδιαφέρον.

"DARK SKIES": ΟΝΤΩΣ ΠΟΛΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ...

Το "Dark Skies" είναι ένα φιλμ τρόμου (και επιστημονικής φαντασίας) που γύρισε το 2013 ο άγνωστός μου Scott Stewart. Το θεωρώ συμπαθητικό δείγμα του είδους, γι' αυτό ίσως να μην αρέσει σε πορωμένους φανς του σύγχρονου χολιγουντιανού τρόμου, οι οποίοι θα το βρουν πιθανώς αργό.
Η ιστορία δεν διαθέτει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Κλασική αμερικάνικη οικογένεια των προαστίων με δύο αγοράκια και οικονομικά προβλήματα νοιώθει την ήδη προβληματική της καθημερινότητα να καταρρέει, καθώς όλο και περισσότερα ανεξήγητα (και τρομακτικά βεβαίως) φαινόμενα συμβαίνουν στο σπίτι. Η κλιμάκωσή τους είναι βαθμιαία και, τελικά, θα καταλήξουν σε αληθινό εφιάλτη, καθώς εμπλέκουν και τα ίδια τα μέλη της οικογένειας (και κυρίως το μικρότερο αγόρι), που για ορισμένα χρονικά διαστήματα νοιώθουν να έχουν "καταληφθεί" και οι πράξεις τους δεν ελέγχονται από τους εαυτούς τους.
Φυσικά αμέσως; στο νου μας έρχεται το "Paranormal Activity" και τα διάφορα σίκουέλ του (τα οποία ευτυχώς δεν έχω δει). Γι' αυτό έλεγα στην αρχή ότι στερείται σεναριακής πρωτοτυπίας. Ωστόσο χτίζει σταθερά και μεθοδικά μια υποβλητική ατμόσφαιρα, η οποία γίνεται όλο και πιο ανησυχητική και τελικά πνιγηρή και αδιέξοδη, δεν βασίζεται σε εφέ και ξαφνικά μπου!, δεν κάνει παραχωρήσεις σε happy end, ενώ δεν εξηγεί απόλυτα το γιατί ακριβώς συμβαίνουν όλα, αφήνοντας το μυστήριο να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Για μένα, που έχω κουραστεί αφάνταστα από τον εφετζίδικο και βαβουριάρικο τρόμο, ήταν ευπρόσδεκτο, δίχως - το τονίζω πάλι - να είναι κάτι πολύ σπουδαίο.