"WINONA": ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ

 

Το 2019 ο ανεξάρτητος σκηνοθέτης Αλέξανδρος Βούλγαρης (ως μουσικός υπογράφει ως The Boy) γυρίζει το φιλμ "Winona", μια "μικρή" παραγωγή - για λίγους θεατές.

Είναι κάτι περισσότερο από εύκολο να περιγράψει κανείς τη μινιμαλιστική ιστορία: Σε μια όμορφη, έρημη παραλία 4 νεαρές κοπέλες περνούν ολόκληρη τη μέρα τους, από το πρωί ως το ηλιοβασίλεμα. Οι μόνες άλλες ανθρώπινες παρουσίες είναι μια βίλα ψηλά στο λόφο πίσω από την παραλία (πιθανότατα χωρίς κάτοικους τη συγκεκριμένη μέρα) και ένα σταματημένο αυτοκίνητο με δύο ακαθόριστες φιγούρες στο βάθος, που μοιάζει να τις παρακολουθεί. Το φιλμ παρακολουθεί τη μέρα αυτή και τα τεκταινόμενα στην παραλία.

Ο Βούλγαρης (που υπογράφει την ταινία ως The Boy) είναι ουσιαστικά ένας πειραματικός δημιουργός. Εδώ η κινηματογράφηση και τα όσα συμβαίνουν δεν είναι καθόλου πειραματικά, ουσιαστικά όμως και αυτό το φιλμ μπορεί να καταταχτεί σ' αυτά λόγω της δομής του: Στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκειά του δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα εκτός από αυτά που περιέγραψα παραπάνω. Η παρέα των κοριτσιών μιλά, διαβάζει, κολυμπά και ξαναβγαίνει για να λιαστεί, παίζει διάφορα παιχνίδια (το διασκεδαστικότερο απ' αυτά είναι η από κοινού απαγγελία των τίτλων και των 50τόσων ταινιών του Γούντι Άλεν απ' όλες μαζί, με τη σειρά που γυρίστηκαν) κλπ. Η σινεφίλ αναφορές δίνουν και παίρνουν (προφανώς πρόκειται για σινεφίλ παρέα): Από τα ονόματα των κοριτσιών που αναφέρονται σε ηθοποιούς έως τα παιχνίδια όπως αυτό που περιγράψαμε. Και μένουν τα λίγα τελευταία λεπτά, όπου επέρχεται μια ξαφνική και πλήρης κατανόηση των όσων συμβαίνουν - κι η αποκάλυψη αυτή είναι όντως συγκινητική και απρόσμενη.

Γι' αυτό και χαρακτήρισα τελικά και αυτή την ταινία του δημιουργού "πειραματική". Διότι ποιος "mainstream" σκηνοθέτης θα τολμούσε να κάνει ένα φιλμ όπου - ως ιστορία - δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα εκτός από ελάχιστα λεπτά στα τέλος; Όσο κι αν αποζημιώνει το φινάλε, ομολογώ ότι κουράστηκα, παρά το ότι τα όσα κάνουν τα κορίτσια και τρυφερά είναι και γλυκά και οικεία και, ορισμένα, έχουν πλάκα.

ΥΓ: Η δομή που περιέγραψα μου θύμισε αυτή της ταινίας του Haneke "71 Αποσπάσματα..." (1994).