"THE VISIT": ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ...

 

Το έχουμε πει πολλές φορές: Ο M. Night Shyamalan είναι ένας μέτριος (και ενίοτε κακός) σκηνοθέτης με συχνά εξαιρετικές ιδέες. Και βέβαια συνήθως τα πάντα βασίζονται σε μια τελική ανατροπή κάπου προς το τέλος. ΟΚ. Καλά είναι αυτά, αλλά μια απρόσμενη ανατροπή δεν δίνει πάντοτε μια καλή ταινία. 

Το "The Visit" του 2015 είναι από τα σχετικά ενδιαφέροντα φιλμ του. Όταν η χωρισμένη μαμά θα πάει διακοπές με τον φίλο της θα στείλει για μια εβδομάδα τα δύο παιδιά της (κορίτσι και αγόρι) στη γιαγιά και τον παππού, τους οποίους δεν έχουν ποτέ τους συναντήσει και οι οποίοι ζουν σε απομακρυσμένη πόλη. Όλα πάνε καλά, αλλά όταν νυχτώσει - μετά τις 9.30 συγκεκριμένα - παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στο σπίτι...

Η ταινία είναι φτηνή παραγωγή (για καλό το λέω) γυρισμένη "στο χέρι", μερικές φορές με φωτογραφία και ύφος που μιμείται οικογενειακά βίντεο (το έφηβο κορίτσι θέλει να γίνει σκηνοθέτης και κυκλοφορεί συνεχώς με την κάμερα στο χέρι). Όχι σε όλη τη διάρκεια (δεν έχουμε να κάνουμε με ένα νέο "Blair Witch Project"), αλλά έχει συγγένειες με το στιλ αυτό. Και, ναι, είναι καλογυρισμένο ως φτηνή ταινία τόμου, έχει σασπένς και κρατά τον θεατή. Και κάποια στιγμή έρχεται η αναμενόμενη ανατροπή. Όλα καλά μέχρι εδώ. Ωστόσο το τέλος είναι κάπως... πώς να το πω... εύκολο, προβλέψιμο, μία από τα ίδια. Προσοχή, δεν μιλώ για την ανατροπή, αλλά τα τεκταινόμενα μετά από αυτή. Πάντως, σημειώστε, το συγκεκριμένο φιλμ διαθέτει και αρκετό χιούμορ, πράγμα σπάνιο για τον σκηνοθέτη.

Τέλος πάντων θα καταλήξω ότι για μια ακόμα φορά ο Shyamalan είναι ένας δημιουργός που πάντα έχω την περιέργεια για το τι θα σκαρφιστεί κάθε φορά, αλλά σχεδόν ποτέ δεν με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο.

GLASS : ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

Το 2000 ήταν ο "Άφθαρτος". Το 2017 ήρθε ο "Διχασμένος". Ήταν δύο από τις καλές ταινίες του M. Night Shyamalan (η δεύτερη μετά από πολλά χρόνια μετριοτήτων). Το 2019 επιστρέφει με το "Glass" στη μυθολογία των δύο (άσχετων μεταξύ τους) ταινιών και κάνει κάτι πρωτότυπο: Ενώνει τους κόσμους τους, φτιάχνοντας έτσι το οριστικό τέλος αμφοτέρων.
Ο "Άφθαρτος" του πρώτου φιλμ (άτρωτος ουσιαστικά) επανεμφανίζεται μετά τόσα χρόνια ως ένα είδος υπερήρωα, που πολεμά εθελοντικά το έγκλημα. Κάποια στιγμή θα συλληφθεί και θα κλειστεί στο άσυλο όπου βρίσκεται ο πολλαπλών προσωπικοτήτων "διχασμένος" του φιλμ του 2017, αλλά και ο "Mr. Glass", ο ιδιοφυής αντίπαλος του Άφθαρτου. Οι ιστορίες τους θα μπλεχτούν, ο "καλός" και ο "κακός" θα συγκρουστούν, κάποιος απ' όλους θα κινεί τα νήματα για να χρησιμοποιήσει τους άλλους, ενώ στο τέλος, όπως στα περισσότερα φιλμ του Shyamalan, θα υπάρχει ανατροπή.
Ο σκηνοθέτης σχεδόν πάντα ξεκινά από ευφάνταστες ιδέες (όπως αυτή να ενώσει τα σύμπαντα δύο άσχετων μεταξύ τους ταινιών του). Το πρόβλημα είναι ότι σπάνια τα καταφέρνει απόλυτα μέχρι τέλους. Εδώ είναι πολύ ενδιαφέρων και ο προβληματισμός πάνω στο θέμα των υπερηρώων (που είχε ξεκινήσει από τον "Άφθαρτο") και το ότι φτιάχνει ένα φιλμ που θέλει να είναι "σκεπτόμενα" υπερηρωικό και διαρκώς κλείνει το μάτι στα άπειρα κλισέ του είδους, χρησιμοποιώντας τα, αλλά και σχολιάζοντάς τα ταυτόχρονα, δηλώνοντας διαρκώς ότι εν γνώσει του τα χρησιμοποιεί. Το πρόβλημα είναι ότι το σενάριο είναι πρόχειρο και μπάζει από διάφορες μεριές, το πρώτο μέρος κυλά μάλλον δύσκολα και, εντέλει, ακόμα και την τελική έκπληξη κάπου την έχουμε ξαναδεί, ενώ η τελική τελική λύση είναι ελάχιστα πειστική.
Συνολικά το παρακολούθησα με (σχετικό) ενδιαφέρον και βρήκα κάποια καλά σημεία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε συνολικά ως ταινία.

Ο "ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΕΑΥΤΟΙ ΟΥ

Ο M.Night Shyamalan, μετά την εντυπωσιακή του είσοδο στο χώρο των θρίλερ με την "6η Αίσθηση", είχε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να κάνει ταινία της προκοπής από το μακρινό "Χωριό" του 2004. Να λοιπόν που, επιτέλους, τα καταφέρνει το 2016 με τον "Διχασμένο" (Split), ένα θρίλερ που θυμίζει μεν αρκετά πράγματα, στέκεται όμως καλά στα πόδια του.
Τρεις νεαρές κοπέλες, μαθήτριες, απάγονται από έναν άγνωστο νέο άντρα και οδηγούνται στον δαιδαλώδη υπόγειο χώρο όπου κατοικεί. Πολύ σύντομα θα αντιληφτούν (κι εμείς μαζί τους) ότι πρόκειται ο απαγωγέας είναι άνθρωπος με πολλαπλή διαταραχή προσωπικότητας. Ένας άνθρωπος δηλαδή ο οποίος διαθέτει 23 (!) διαφορετικές προσωπικότητες, κάποιες από τις οποίες έρχονται διαδοχικά στην επιφάνεια. Κι όλες μαζί ετοιμαζονται για την επικράτηση της τελικής, αυτής του "Κτήνους" (δεν κάνω spoiler, όλα αυτά τα γνωρίζουμε σχεδόν από την αρχή). Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τη δύσκολη προσπάθεια των έγκλειστων κοριτσιών - και ιδιαίτερα της μίας - να επικοινωνήσει μαζί του (μαζί τους θα ήταν σωστότερο).
Η ταινία μένει σε ρεαλιστικό επίπεδο (αν βεβαίως δεχτούμε ότι κάποιος ψυχοπαθής μπορεί να διαθέτει τοσες προσωπικότητες) και, όσο περνά η ώρα, η αγωνία κλιμακώνεται. Το ίδιο και το κλειστοφοβικό στοιχείο, καθώς οι κοπέλες αποτυγχάνουν να αποδράσουν. Επίσης επιχειρείται (από την ψυχολόγο που παρακολουθεί τον ήρωα) μια, στα όρια σχεδόν του φανταστικού, "ερμηνεία" της ψυχοπάθειας και ειδικά του φαινομένου της διχασμένης προσωπικότητας, η οποία αγγίζει το υπερηρωικό στοιχείο. Ταυτόχρονα, σε συνεχή φλας μπακ παρακολουθούμε την τραγική ιστορία της μίας κοπέλας, η οποία ιστορία εξηγεί τον ασυνήθιστο χαρακτήρα της. Το τέλος μας επιφυλάσει και πάλι μια έκπληξη - όχι σαν αυτές της ολικής ανατροπής που συνηθίζει ο σκηνοθέτης, αλλά πάντως έκπληξη - ενώ το χάπι εντ αποφεύγεται με έξυπνο (και εφιαλτικό) τρόπο. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην ηθοποιία του Τζέιμς Μακαβόι, ο οποίος καταφέρνει να γίνεται πιστευτός ερμηνεύοντας τις πολλαπλές προσωπικότητες του ήρωα.
Προσωπικά το θεωρώ καλό θρίλερ - εντάξει, η έμπνευση από Χίτσκοκ και Ντε Πάλμα προφανώς υπάρχει - και μάλιστα από κάποιον από τον οποίο δεν περίμενα πια τίποτα. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα, ωστόσο το απόλαυσα. Μια χαρά!

"ΟΙΩΝΟΣ" : ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗΣ ΠΙΣΤΗΣ(!)

Τελικά νομίζω ότι ο M. Night Shyamalan έχει κάνει μόνο μία απόλυτα ικανοποιητική ταινία, την "6η Αίσθηση". Και κάποια άλλα του μου άρεσαν σχετικά, αλλά... Όσο για τον "Οιωνό" (Signs) του 2002, ε, αυτό μπορώ να πω ότι είναι η χειρότερή μου (ιδεολογικά τουλάχιστον).

Ένας χήρος, πρώην ιερέας που τώρα έχει χάσει την πίστη του, ζει στην σχετικά απομονωμένη φάρμα του με τον αδελφό του και τα δύο μικρά παιδιά του. Κάποια στιγμή στη φυτεία με τα καλαμπόκια του εμφανίζονται μυστηριώδη, περίεργα σύμβολα. Από την τηλεόραση μαθαίνουν ότι παρόμοια φαινόμενα συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύντομα όλοι αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για εξωγήινη εισβολή.

Κατ' αρχήν θα πω ότι στο μεγαλύτερό της μέρος η ταινία παρακολουθείται κατά τη γνώμη μου ευχάριστα και καταφέρνει να δημιουργεί σασπένς. Το άλλο θετικό είναι ότι μιλά για μια παγκόσμια εξωγήινη εισβολή δίχως να χρησιμοποιεί ούτε ένα εφέ, δίχως τη λογική των διαφόρων "Ημερών Ανεξαρτησίας". Αντιμετωπίζει το θέμα αυτό σχεδόν σαν θρίλερ δωματίου - και καταφέρνει αρκετά να δημιουργήσει ανατριχίλες. Καλό λοιπόν το μέρος της σκηνοθεσίας. Το σενάριο όμως τι το ήθελε;

Πάμε λοιπόν στα αρνητικά. Κατ' αρχήν - πέραν του μοτίβου της εισβολής - πρόκειται στην ουσία για ένα χριστιανικό φιλμ, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χρηματοδοτηθεί από τις εταιρίες που παράγουν κατά κόρον τέτοια στην Αμερική, και γνωρίζουν και επιτυχία (μόνο εκεί εννοείται). Το θέμα που υποβόσκει διαρκώς είναι αυτό της πίστης στο Θεό, αν αυτή έχει νόημα, αν υπάρχουν "αποδείξεις" για να στηριχτεί κλπ. Τελικά (αλίμονο τώρα) η πίστη θα ξαναβρεθεί με ένα επιχείρημα επιεικώς ηλίθιο - κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα. Και το ίδιο αφελές είναι κι αυτό που συμβαίνει με την εισβολή που λέγαμε, το περίφημο "γύρισμα", η "μεγάλη έκπληξη" που πάντα επιφυλάσσει ο Shyamalan στο τέλος των ταινιών του. Στο συγκεκριμένο φιλμ η αφέλεια χτυπάει κυριολεκτικά κόκκινο. Δυστυχώς δεν μπορώ να συζητήσω άλλο τους παραπάνω ισχυρισμούς μου, διότι θα ήταν κάτι παραπάνω από spoiler.

Εν κατακλείδει σπάνια έχω δει ταινία τόσο ευχάριστη αρχικά, με τόσο ηλίθιο και απογοητευτικό τέλος. Ουφ!

ΥΓ: Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε με τη γραμματοσειρά, που δεν αλλάζει με τίποτα. Τα computer είναι του διαβόλου, βλέπετε, αφείστε που μπορεί να τα κατευθύνουν οι γνωστοί εξωγήινοι...

"ΑΦΘΑΡΤΟΣ": ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥς ΣΟΥΠΕΗΡΩΕΣ

Το 2000 ο M. Night Shyamalan, έχοντας μόλις προκαλέσει τεράστια αίσθηση με την "6η Αίσθηση", επιστρέφει με τον "Άφθαρτο" (Unbreakable), μια ταινία που και πάλι επιχειρεί να ποντάρει στη σεναριακή της πρωτοτυπία (και χρησιμοποιεί και πάλι τον Μπρους Γουίλις).
Ένας άνθρωπος, ο μόνος επιζών από ένα μεγάλο σιδηροδρομικο δυστύχημα με 131 νεκρούς, μαθαίνει κάτι απίστευτο για τον εαυτό του. Ένας παράδοξος τύπος, φανατικός και συλλέκτης κόμικς, θα τον πλησιάσει και, σιγά - σιγά θα του εκθέσει μια πραγματικά απίθανη θεωρία. Τι απ' όλα αυτά είναι αλήθεια και τι όχι;
Ακούγονται κάπως σκοτεινά και γριφώδη τα παραπάνω, δεν μπορώ όμως να σας αποκαλύψω περισσότερα, καθώς θα καταστρέψω τη σεναριακή πρωτοτυπία που λέγαμε. Δεν μπορώ να σας πω ούτε τι ανακαλύπτει ο ήρωας για τον εαυτό του ούτε τη θεωρία του άλλου. Οι σχέσεις των δύο βασικών χαρακτήρων πάντως θα παραμείνουν τεταμένες μέχρι τέλους.
Η ιδέα είναι όντως πρωτότυπη. Ταυτόχρονα το φιλμ λειτουργεί σαν φόρος τιμής στα κόμικς - σουπερηρωικά κυρίως, τα οποία παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή (τα ίδια τα κόμικς ως τέτοια, όχι οι σούπερήρωες καθεαυτοί). Άλλωστε ο εκκεντρικός συλλέκτης κόμικς αναλύει και φαίνεται να γνωρίζει τα πάντα γι' αυτά. Και, συγχρόνως, διαθέτει και μια παράδοξη θεωρία για το τι είναι στην πραγματικότητα οι σούπερήρωες.
Έτσι, το φιλμ με κράτησε σε αγωνία μέχρι τέλους. Ωστόσο ο Σιάμαλαν βάζει όλους τους ηθοποιούς του να παίζουν πολύ υποτονικά, να μιλάνε σχεδόν ψιθυριστά. Υποθέτω ότι αυτό γίνεται για λόγους δημιουργίας ατμόσφαιρας, και νομίζω ότι ως ένα βαθμό αυτό επιτυγχάνεται, πλην όμως πιθανόν να το παρακάνει. Αυτό όμως που με ενόχλησε περισσότερο είναι η τελική αποκάλυψη - ανατροπή. Στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει με τις ανατροπές όσο περισσότερο μπορεί, ο σκηνοθέτης νομίζω ότι ξεπερνά κάποια όρια και, τελίκά, μοιάζει να ενδιαφέρεται μόνο για τον πάσει θυσία εντυπωσιασμό του θεατή. Κρίμα, γιατί κατά τα άλλα, οι ιδέες του είναι όντως πρωτότυπες.
Συνολικά λοιπόν μπορεί να μη με έπεισε, νομίζω όμως παραμένει μια παράξενη ταινία, που δύσκολα ξεχνάς. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και ένα είδος cult για τους φίλους των κόμικς. Τελικά πάντως, παρά τον εντυπωσιασμό, δεν νομίζω ότι ο Σιάμαλαν είναι μεγάλος σκηνοθέτης. Η συνέχειά του δυστυχώς το απέδειξε περίτρανα (προσωπική μου γνώμη είναι ότι εκτός από την αξέχαστη "6η Αίσθηση" μόνο αυτή εδώ η ταινία και το "Σκοτεινό Χωριό" αντέχουν κάπως. Οι υπόλοιπες...)

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ "6η ΑΙΣΘΗΣΗ"

Το 1999 ο ινδικής καταγωγής M. Night Shyamalan γυρίζει την τρίτη του ταινία, που μέχρι σήμερα νομίζω ότι παραμένει η καλύτερη και γνωστότερή του (μεταξύ μας τώρα κάποιες από τις επόμενες πραγματικά δεν βλέπονται): Την περίφημη "6η Α'ισθηση", ένα μεταφυσικό θρίλερ που μέχρι τις μέρες μας παραμένει εμβληματικό στο είδος του και έχει γίνει ουσιαστικά μέρος της καθημερινής ποπ κουλτούρας (ατάκες, ανέκδοτα με το τέλος κλπ.)
Η αλήθεια είναι ότι τεράστιο μέρος της φήμης και της επιτυχιας του βασίζεται όντως στο απόλυτα ανατρεπτικό τέλος, το οποίο παραμένει χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς με μια φράση - spoiler μπορείς κυριολεκτικά να καταστρέψεις την θέαση του φιλμ (και φυσικά, παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κινηματογραφόφιλων γνωρίζουν αυτό το τέλος, δεν είμαι εγώ που θα σας αποκαλύψω αυτή τη φράση). Ωστόσο παρακολουθώντας ξανά την ταινία, διαπίστωσα ότι γενικότερα είναι εξαιρετικά καλοχτισμένη και ατμοσφαιρική και αιχμαλωτίζει σε όλη της τη διάρκεια το ενδιαφέρον του θεατή.
Ο Μπρους Γουίλις είναι παιδοψυχολόγος. Την ευτυχισμένη του οικογενειακή ζωή σκιάζει μόνο μια παλιά περίπτωση τραγικής του αποτυχίας με ένα παιδί, το οποίο, μεγαλώνοντας, θα δημιουργήσει εφιαλτική κατάσταση στο σπίτι του γιατρού. Όταν καλείται να αντιμετωπίσει την περίπτωση ενός άλλου παιδιού, ο ήρωας βλέπει την ευκαιρία να επουλώσει το τραύμα του και να επανορθώσει κατά κάποιο τρόπο την παλιά του αποτυχία. Όμως εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς σιγά - σιγά αρχίζει να εισχωρεί στο χώρο του μεταφυσικού...
Η ατμόσφαιρα του φιλμ δομείται σταδιακά, σκηνή - σκηνή, και γίνεται όλο και πιο υποβλητική και, σε κάποια σημεία, πραγματικά τρομακτική. Το εδιαφέρον είναι ότι ο θεατής δεν το καταλαβαίνει αρχικά, σιγά - σιγά όμως βρίσκει τον εαυτό του να αγωνιά όλο και πιο πολύ με τα τεκταινόμενα (αυτό τουλάχιστον συνέβει με μένα). Εξ άλλου πρόκειται για το "χαμηλότονο" - και ίσως γι' αυτό πιο τρομαχτικό τελικά - είδος θρίλερ που προσωπικά μου αρέσει. Η περίφημη αποκάλυψη στο τέλος προκαλεί πραγματικά ανατριχίλα και αποτελεί το "κερασάκι στην τούρτα". Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με τη σπάνια περίπτωση όπου το κερασάκι αυτό έχει σχεδόν το ίδιο βάρος με την τούρτα καθ εαυτή... Κατά βάθος πάντως, αν το εξετάσετε καλύτερα, πρόκειται για μια αισιόδοξη ταινία (όσο κι αν φαίνεται παράδοξο), που τελικά προτείνει ένα ασυνήθιστο είδος λύτρωσης.
Κρίμα που ο Σιάμαλαν δεν επανέλαβε ποτέ κάτι τόσο καλό.

ΕΝΑ "ΣΥΜΒΑΝ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Φαίνεται ότι είναι οριστικό: Ποτέ δεν θα ξαναδούμε "Έκτη Αίσθηση". Ο M. Night Shyamalan με το "Συμβάν" (The Happening, 2008) παραμένει στο χώρο του φανταστικού και του μυστηριώδους, αλλά και μακριά από τον πάλαι ποτέ καλό του εαυτό. Το κακό με το "Συμβάν" αυτό είναι ότι είναι καλογυρισμένη και με στιγμές έντασης ταινία, πλην όμως προδίδεται παντελώς σεναριακά. Πράγματι, η αρχή με τις ομαδικές αυτοκτονίες στη Νέα Υόρκη με "έβαλαν στο λούκι" (με την καλή έννοια), σύντομα όμως οι σεναριακές αυθαιρεσίες με προσγείωσαν και το ενδιαφέρον παρέμεινε σε μεμονωμένες μόνο στιγμές και στη γενική ανησυχητική ατμόσφαιρα. Σίγουρα βρισκόμαστε μπροστά σε καλύτερη ταινία από τον γελοίο "Οιωνό" και το αφελέστατο "Lady in the Water", και πάλι όμως...
Καθώς η SPOILER - SPOILER: εκδίκηση της φύσης ενάντια στον βιαστή της άνθρωπο κλιμακώνεται, εμείς μένουμε ν' αναρωτιόμαστε: Γιατί συνέβει μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη; Γιατί άρχισε και τέλειωσε τόσο απότομα (από τις 8.23' μέχρι τις 9.15' της άλλης μέρας - ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι τις ώρες) λες και ανοιγόκλεινες διακόπτη; Γιατί ξανάρχισε; Γιατί στην αρχή χτυπούσε μεγάλους πληθυσμούς, αλλά στη συνέχεια πέρασε και σε μεμονωμένα άτομα (όπως η μισότρελη γριά); Και πολλά άλλα γιατί. ΤΕΛΟΣ SPOILER.
Βέβαια όλες αυτές οι μη εξηγήσεις μπορεί να φέρουν στο νου τα "Πουλιά" του Χίτσκοκ, όπου τα όσα διαδραματίζονται είναι εντελώς δίχως ερμηνεία, εκεί όμως αυτή ακριβώς η παντελής έλλειψη εξηγήσεων είναι, τελικά, περισσότερο αποδεκτή από μισές εξηγήσεις, που όλο και προσπαθούν να στηρίξουν κάτι λογικά, μένουν όμως στη μέση. Έτσι λοιπόν το οικολογικό αυτό θρίλερ, ένα είδος προειδοποίησης για την καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο, διαθέτει ατμόσφαιρα για το τίποτα.
Δεν πιστεύω ότι ο Shyamalan μπορεί να συνέλθει από τον δρόμο που έχει πάρει. Του το εύχομαι πάντως ολόψυχα, γιατί οι αρχικές τουλάχιστον σεναριακές ιδέες του παραμένουν για μένα πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες

ΚΥΡΙΑ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ

Φαίνεται ότι ο Night Shyamalan κάνει εναλλάξ μια καλή ταινία και μια που δεν βλέπεται. Μετά το ατμοσφαιρικό "Village" ήρθε δυστυχώς η σειρά της κακής "Lady in the Water". Μιας άνευρης απόπειρας δημιουργίας παραμυθιού και μαγείας στον σύγχρονο κόσμο, με μεσιανικά μηνύματα, μελό κορώνες και τόννους αφέλειας, που την κάνουν τόσο κακή όσο και ο απίστευτος "Οιωνός", μερικά χρόνια πριν. Το στόρι είναι από την αρχή γλυκερό, καθώς η Νύμφη θέλει να φέρει "μήνυμα αγάπης και ειρήνης" στην ανθρωπότητα και να βρει κάτι σαν "αυτόν που θα προετοιμάσει με τη διδασκαλία του την έλευση του ανθρώπου που θα αλλάξει τον κόσμο", ο οποίος μάλιστα, σα να μην έφταναν όλα, θα είναι ένας μελλοντικός αμερικανός πρόεδρος (!!!) Είπατε τίποτα;
Δεν θέλω να αναλύσω όλα τα σημεία που αυξάνουν την αφέλεια του φιλμ, γιατί είναι τόσο πολλά, που δικαίως θα θεωρηθεί ότι προδίδουν όλο το στόρι (πράγμα που ίσως έκανα ήδη ως ένα βαθμό και συγχωρείστε με γι' αυτό). Αλλά όλη αυτή η μεταφυσική πίστη για τις κρυμμένες σπουδαίες ιδιότητες σχεδόν του κάθε τυχαίου ανθρώπου, που δεν μένει παρά να αποκαλυφθεί κάποια στιγμή και να αναδειχτεί το μεγαλείο του, η παντελής έλλειψη ερωτισμού ανάμεσα στον καλό Πολ Τζαμάτι (που εδώ χαραμίζεται) και την Νύμφη των Νερών, το γενικό υποτονικό και ξενέρωτο κλίμα, συντελούν στην όλη αποτυχία. Και ο ίδιος ο Shyamalan στο ρόλο του ανθρώπου που θα αλλάξει τον κόσμο τι σας λέει;
Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ιδιαίτερα καλά λόγια ούτε για τη σκηνοθεσία, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες στιγμές τρόμου (ή επικείμενου τρόμου) με το Θηρίο που καραδοκεί. Κατά τα άλλα η ταινία κυλά, όπως είπα στην αρχή, άνευρα και χωρίς ουσιαστικό σασπένς. Κρίμα...
Το μόνο καλό είναι ότι, αν ο εν λόγω σκηνοθέτης (είμαι φαν τόσο της "'Εκτης Αίσθησης" όσο και του "Σκοτεινού Χωριού" του) συνεχίσει την παράδοση που ο ίδιος δημιούργησε, η επόμενη ταινία του θα είναι από τις πολύ καλές!