"RED": ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

 

Να μια ταινία παντελώς άγνωστη σε μένα, που μου βγήκκ καλή: "Red" του 2008, δύο σκηνοθετών: του άγνωστού μου Trygve Allisen Diesen και του Lucky McKee, που έχει υπογράψει μερικές ταινίες τρόμου. Το φιλμ στηρίζει πραγματικά με την ερμηνεία του ο παλαίμαχος ηθοποιός Μπράιαν Κοξ.

Κάπου στην αμερικάνικη επαρχία, ένας μοναχικός ηλικιωμένος που έχει παει για ψάρεμα με το σκύλο του δέχεται την αναίτια επίθεση τριών... αυτό που θα λέγαμε ῾῾κωλόπαιδων῾῾, τα οποία τον ληστεύουν, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στη συνέχεια θα προβούν σε μια παντελώς αναίτια σκληρή πράξη, που θα μετατρέψει τον ήσυχο ηλικιωμένο σε έναν επίμονο αναζητητή δικαιοσύνης. Το μαντεύετε: Τα αποτελέσματα θα είναι αιματηρά.

Ας τονίσουμε αρχικά ένα σηείο: Ο άνθρωπος αυτός δεν ζητά εκδίκηση, όπως κατά κόρον συμβαίνει σε αντίστοιχα αμερικάνικα και όχι μονο φιλμ. Ζητά δικαιοσύνη και απλώς διαμαρτύρεται. Όταν όμως αυτή δεν αποδοθεί, όταν θα ανακαλύψει ότι οι ένοχοι είναι καλά προστατευμένοι και όχι μόνο αυτό, αλλά θα κινδυνέψει και θα ταπεινωθεί ο ίδιος, τότε η επιμονή του θα μετατραπεί σε πάθος ή, αν θέλετε, σε μονομανία. 

Η ταινία θίγει κυρίως ένα βασικό θέμα: Τη σκοτεινή και καθόλου ειδυλιακή αμερικάνικη επαρχία : τα κωλόπαιδα που περιφέρονται άνετα με μια τεράστια καραμπίνα (βλέπε την αμερικάνικη πολιτική για την οπλοχκατοχή), η επικράτηση του δίκιου του ισχυρού, οι ῾῾μεγάλοι῾῾ που ουσιαστικά απολαμβάνουν ασυλία, το πέπλο σιωπής που καλύπτει κάθε βρωμιά (συμμετέχουν τύπος, αστυνομία κλπ.), η χυδαιότητα και η καφρίλα που επικρατούν... Όντως καθόλου κολακευτικό πορτρέτο... Και βέβαια το θέμα της απόδοσης της δικαιοσύνης, που αν εφαρμόζεται στρεβλά (αν δεν εφαρμόζεται δηλαδή) μπορεί μπορεί να δημιουργήσει αιματηρές εκρήξεις.

Πέραν αυτών όμως πρόκειται για μια ταινία με ρυθμό, ίσως επίτηδες βραδυφλεγή, που κρατά ωστόσο τον θεατή μόνιμα σε ένταση και τον κάνει να ταυτίζεται απόλυτα με τον ήρωα. Για μένα από τις ευχάριστες εκπλήξεις από το πυθενά.

ΜΑΖΟΡΕΤΕΣ - ΒΑΜΠΙΡ (ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ)

Το είδος των ταινιών τρόμου, στην σύγχρονη εποχή της παρακμής του, παράγει πολλά σκουπίδια (πιστεύω ότι το ποσοστό τους είναι υψηλότερο από παλιότερα). Η προσωπική μου άποψη είναι ότι σ’ αυτά συγκαταλέγεται και το «All Cheerleaders Die” του 2013 των Lucky McKee και Chris Silvertson. Πρόκειται βεβαίως για τον τυπικό πλέον συνδυασμό τρόμου και χαβαλέ, αλλά δεν βρισκόμαστε νομίζω στα καλύτερά του…

Σε ένα αμερικάνικο λύκειο (κλασικά) οι μαζορέτες (ηλίθιος αμερικάνικος θεσμός που ποτέ δεν κατάλαβα ή/και συμπάθησα) αποκαλούνται bitches και τα φτιάχνουν βεβαίως με τους παίκτες της ομάδας αμερικάνικου ποδοσφαίρου του σχολείου. Μετά τον θάνατο μιας απ’ αυτές, και αφού παρακολουθήσουμε διάφορα χαζοχαρούμενα αισθηματικά μπλεξίματα, η ηρωίδα αποφασίζει να εκδικηθεί αγόρια και κορίτσια για τον προαναφερθέντα θάνατο. Γίνεται λοιπόν κι αυτή μαζορέτα, για να «αλώσει» το σύστημα από τα μέσα. Κάπου στο δρόμο θα μπει και το υπερφυσικό στοιχείο με τους ρούνους μιας άλλης μαθήτριας, που εξασκεί μαγεία, και από ένα σημείο και μετά ολόκληρο το κοριτσίστικο team μετατρέπεται σε βαμπίρ και εκδικείται τα απαράδεκτα αγόρια.

 Θα μπορούσε να έχει ίσως πλάκα, αλλά νομίζω ότι αποτυγχάνει και σ’ αυτό. Γελοίο σενάριο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί φεμινιστικό της κακιάς ώρας (δεν έχω τίποτα με τα φεμινιστικά, κάθε άλλο μάλιστα, απλώς κρίνω το συγκεκριμένο), προβλέψιμες καταστάσεις, λίγο soft σεξ (και λίγο λεσβιακό για να μας γαργαλήσει), εύκολα εφέ με τους λαμπυρίζοντες σε διάφορα electric χρώματα ρούνους και άλλα τέτοια με έκαναν μάλλον να πλήξω παρά να διασκεδάσω. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες, ο Lucky McKee, είχε ξεκινήσει το 2002 με το πολύ πιο ενδιαφέρον φιλμ τρόμου «May”. Η συνέχεια, αν κρίνω από βαθμολογίες των ταινιών, δεν υπήρξε ανάλογη.

Πάντως ίσως κάποιοι διασκεδάσουν με την ταινία, πάντα με διάθεση χαβαλέ, με μπύρες και ό, τι άλλο, και έχοντας εξ αρχής πολύ χαμηλές προσδοκίες.