ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ (ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ) "ΙΕΡΗ ΑΡΑΧΝΗ"

 

Ο ιρανός Ali Abassi (που ζει στην  Ευρώπη) είναι ο σκηνοθέτης που το 2018 είχε κάνει το δυνατό - και ενοχλητικό - φιλμ "Σύνορο". Το 2022 επανέρχεται με τη επίσης δυνατή "Ιερή Αράχνη", ένα φιλμ που δεν αναφέρεται απλώς σε έναν ακόμα σίριαλ κίλερ, αλλά σε κάτι ευρύτερο και κοινωνικό.

Μεταξύ 2000-2001 στην ιερή πόλη του Ιράν Mashhad ένας σίριαλ κίλερ δολοφονεί 16 πόρνες. Μια δημοσιογράφος φτάνει στην πόλη για να καλύψει το θέμα για την εφημερίδα της. Η υποδοχή της εκεί όμως δεν είναι η καλύτερη δυνατή... Στο φιλμ παρακολουθούμε επίσης τόσο τη δράση του δολοφόνου και τη ζωή του εν γένει, όσο και το τι συνέβη μετά τη σύλληψή του.

Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Από την αρχή κιόλας γίνεται απόλυτα αντιληπτό ότι δεν πρόκειται για ταινία που ενδιαφέρεται για την ατομική περίπτωση ενός δολοφόνου, αλλά πρώτιστα για το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Όσα διαπιστώνονται στο επίπεδο αυτό είναι συγκλονιστικά και μας πάνε πολύ πίσω. Κι όμως υπάρχουν στην εποχή μας. Κατ' αρχήν δεν υπάρχει ένα μυστήριο του είδους "who done it". Από την αρχή γνωρίζουμε το δολοφόνο, τον τρόπο που δρα, τα κίνητρά του : Πρόκειται για φανατικό θρησκόληπτο, που επιθυμεί να καθαρίσει την ιερή πόλη από το "μίασμα" της πορνείας. Αυτό όμως που καταδεικνύεται ευρύτερα είναι η δεινή θέση της γυναίκας στις φανατικές ισλαμικές κοινωνίες και γενικότερα. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η δημοσιογράφος και τα εμπόδια που μπαίνουν στο έργο της επειδή είναι γυναίκα (ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει μεταξύ άλλων: "... Έχει προχωρήσει στην Ευρώπη το θέμα της γυναικείας ισότητας σε σχέση με άλλες χώρες; Νομίζω ναι. Έχουμε φτάσει σε πλήρη ισότητα; Δεν το νομίζω"). Για μένα το εφιαλτικότερο στοιχείο είναι ότι μετά τη σύλληψη του δολοφόνου μια μερίδα κοινού και τύπου εξέφρασε ανοιχτά την υποστήριξή του στο "θεάρεστο" έργο του!

Συμπεράσματα: Μια φεμινιστική ταινία που - τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο- περιγράφει το πραγματικά εφιαλτικό κοινωνικό περιβάλλον στις φανατικά ισλαμικές χώρες (το στοιχείο του θρίλερ υπάρχει, αλλά περνά σε δεύτερο επίπεδο). Και επιβεβαιώνει την άποψή μου (όχι ακριβώς δική μου, ξέρετε...) ότι "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού", αλλά και το ότι προσωπικά θεωρώ μια θρησκευτική δικτατορία (ανεξαρτήτως θρησκείας) χειρότερη από μια πολιτικά αντίστοιχη (αν πρέπει να ντε και καλά να συγκρίνουμε δύο ζοφερότητες).