Παρασκευή, Μαΐου 29, 2015

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ "ΕΡΕΙΠΙΑ"

Η ταινία "The Ruins" (Ερείπια) του 2008 γυρίστηκε από τον φωτογράφο και βιντεοκλιπά Carter Smith και είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του. Πρόκειται για μια τυπική ταινία τρόμου, από τις αρκετές που παράγονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ (και όχι μόνο βέβαια).
Κλασική παρέα νεαρών αμερικανών (δύο ζευγάρια) κάνουν διακοπές στο Μεξικό. Εκεί γνωρίζονται με έναν έλληνα και ένα γερμανό - νεαροί κι αυτοί, που κάνουν επίσης διακοπές. Ο τελευταίος θα τους πείσει να πάνε μια ημερήσια εκδρομή σε έναν άγνωστο στους τουρίστες, χαμένο στη ζούγκλα πυραμιδοειδή ναό των Μάγιας, στον οποίο κάνει ανασκαφές ο αρχαιολόγος αδελφός του. Η παρέα θα πάει, θα βρει τον ναό, θα συναντήσει κάποιους ντόπιους που μιλάνε μια άγνωστη γλώσσα, θα υποχρεωθούν να σκαρφαλώσουν στο ναό... και ο τρόμος αρχίζει (αλήθεια, γιατί οι μισές τουλάχιστον αμερικάνικες ταινίες τρόμου έχουν πρωταγωνιστές κλασική ανέμελη παρέα αμερικανών νεαρών, συνήθως αγόρια - κορίτσια;)
Δεν νομίζω ότι το φιλμ έχει να προσθέσει κάτι ιδιαίτερο στην μακρά σειρά των low budget ταινιών τρόμου, είδος εξαιρετικά συνηθισμένο και, βέβαια, με φανατικό δικό του κοινό. Όσο προχωράμε προς το τέλος το φιλμ γίνεται όλο και πιο σπλάτερ, με το αίμα να ρέει άφθονο και τις πληγές να προσφέρονται ολάνοιχτες στο βλέμμα του θεατή (αρκετά συνηθισμένο κι αυτό). Πάντως η συγκεκριμένη ταινία κρατά κάπως το ενδιαφέρον του θεατή, τόσο με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρά της (παρά το ότι οι ήρωες είναι παγιδευμένοι στην ηλιόλουστη, υπαίθρια κορυφή του ναού) όσο και με τη φύση της πηγής του "κακού", που αποκαλύπτεται κάπου στα μισά. Βεβαίως η επιρροή από ένα κλασικό προπολεμικό διήγημα τρόμου του Clark Ashton Smith είναι κάτι παραπάνω εμφανής, σε βαθμό που νομίζω ότι κακώς δεν ανεφέρεται το όνομα του συγγραφέα.
Ίσως οι σκληροπυρηνικοί φανς ταινιών τρόμου να διασκεδάσουν (άλλωστε σ' αυτούς μόνο απευθύνεται το φιλμ). Προσωπικά το βρήκα "ένα ακόμα απ' αυτά", αν και κάποιο κλιμακούμενο σασπένς νομίζω ότι διαθέτει.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Μαΐου 26, 2015

MAD MAX ΠΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ

Έχω επανειλημμένα γράψει για τη βαρεμάρα που νοιώθω όταν βλέπω ταινίες που βασίζονται αποκλειστικά στη δράση, στο "ξύλο" και τα διαρκή κυνηγητά. Ε, λοιπόν καιρός να γράψω και για μια λαμπρή εξαίρεση (που, υποθέτω, επιβεβαιώνει τον κανόνα): Το "Mad Max : Ο Δρόμος της Οργής" του 2015, του αυθεντικού δημιουργού βεβαίως της πρώτης τριλογίας των Mad Max, του George Miller. Ο οποίος, να σημειώσουμε, το 2015 έκλεισε αισίως τα 70!
Το Mad Max λοιπόν διαθέτει στοιχειώδες σενάριο: Μια στρατηγός ενός κτηνώδους δικτάτορα μιας πολεμοχαρούς φυλής (θυμίζω ότι βρισκόμαστε σε μια μετακαταστροφική γη, που ουσιαστικά έχει μεταβληθεί σε έρημο, με το νερό και τα καύσιμα σε διαρκή έλλειψη) το σκάει απ' αυτόν κλέβοντας ένα "πολεμικό άρμα" γεμάτο πολύτιμα καύσιμα και ένα ακόμα πιο πολύτιμο μυστικό φορτίο. Φυσικά ολόκληρη η φυλή (όπως, άθελά του, και ο Mad Max, ο οποίος είναι αιχμάλωτός τους) αρχίζει να τους κυνηγά λυσσασμένα. Ο Mad Max θα συνεργαστεί με την φυγάδα, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης. Στο δρόμο θα συναντήσουν άλλες φυλές και διάφορα εμπόδια...
Όλη η ταινία λοιπόν - σας προειδοποιώ - είναι ένα διαρκές υπερ βίαιο κυνηγητό. Και γιατί μου άρεσε τόσο; Υπάρχει ένα σινεμά που βασίζεται στην εικόνα. Εδώ αυτό επιτυγχάνεται νομίζω στον υπέρτατο βαθμό. Τα φοβερά, μεταλλαγμένα οχήματα κλέβουν την παράσταση, όπως και στο κλασικό δεύτερο Mad Max του 1981. Πέραν αυτού όμως, η φοβερή εικόνα, τα κυρίαρχα τοπία και χρώματα της ερήμου, οι λήψεις, η άφθονη αδρεναλίνη, ζαλιστική ταχύτητα κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα. Το παρακολούθησα εντυπωσιασμένος, δίχως να χαλαρώσω ούτε λεπτό. Ακριβώς αυτό θεωρώ τόσο μεγάλο επίτευγμα: Μια τόσο δυνατή ταινία με ένα σενάριο από το τίποτα!
Εκτός αυτών βεβαίως υπάρχουν και οι σαφείς και ευπρόσδεκτες φεμινιστικές νύξεις. Όχι μόνο η προσωπικότητα της στρατηγού (αγνώριστη η Σαρλίζ Θερόν) γίνεται ο χαρακτήρας που κινεί τα νήματα, αλλά υπάρχουν κι άλλα στον ίδιο φεμινιστικό άξονα. Αυτά όμως είναι ίσως "ψιλά γράμματα". Αυτό που προέχει είναι η καταιγιστική εικόνα και το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς.
Νομίζω ότι με τον Mad Max του 2015 (30 χρόνια μετά δηλαδή) η τετραλογία πλέον γίνεται η εμβληματικότερη εικόνα μετακαταστροφικής κοινωνίας ολόκληρου του κινηματογράφου. Άλλωστε από τότε ήδη τον είχε επηρεάσει πολύ...

Ετικέτες ,

Σάββατο, Μαΐου 23, 2015

ΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΟΥΝ...

Μετά την επιτυχία του πρώτου και κλασικού στο είδος του "Πλανήτη των Πιθήκων" του 1968, ακολούθησε μια σειρά συνεχειών. Η πρώτη απ' αυτές γυρίστηκε το 1970 από τον (τηλεοπτικό κυρίως) Ted Post (1918-2013) και λεγόταν "Beneath the Planet of Apes". Και, όπως γίνεται συνήθως, ήταν νομίζω κατώτερη από την πρώτη ταινία.
Εδώ ένας άλλος αστροναύτης φεύγει για αναζήτηση και σωτηρία του αγνοούμενου στη γη Τέιλορ. Ακολουθεί τα χνάρια του, πέφτει στην ίδια χρονική δίνη και, φυσικά, καταλήγει κι αυτός στον Πλανήτη των Πιθήκων, όπου θα συναντήσει τη Νόβα, την κοπέλα του Τέιλορ, θα αιχμαλωτιστεί από τους πιθήκους, θα ζήσει περιπέτειες, αλλά το κλου θα είναι η ανακάλυψη και άλλης μιας φυλής στον πλανήτη, καθώς και η εμφάνιση του Τσάρλτον Ίστον από το προηγούμενο φιλμ.! Όσο για τους πιθήκους, ας μην ξεχνάμε ότι οι γορίλες είναι οι πολεμοχαρείς και οι χιμπατζήδες οι "καλοί", ειρηνικοί επιστήμονες.
Γενικά δεν θεωρώ καλές ταινίες την πρώτη σειρά των "Πιθήκων". Η πρωτότυπη βέβαια είναι σχεδόν cult σήμερα - και λόγω της γενικής ιδέας και λόγω του σεναριακής φύσης σοκ του τέλους. Στη δεύτερη όμως το "μυστικό" αυτό είναι εξ ορισμού γνωστό από την αρχή, το περιβάλλον το ξέρουμε, οπότε, όπως και να το κάνουμε, κάπου η ιστορία αδυνατίζει. Και γενικότερα όμως νομίζω ότι οι σεναριακές αφέλειες είναι πολλές και, όπως είπαμε, το όλο σκηνικό το έχουμε ξαναδεί. Μένει, σε σεναριακό επίπεδο πάντα, η ανακάλυψη των άλλων κατοίκων του πλανήτη. Εδώ το πράγμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Η λατρεία της Βόμβας, που γίνεται με σχεδόν χριστιανικό θρησκευτικό τελετουργικό, η αποκάλυψη της μορφής τους και κάποια άλλα στοιχεία, είναι σχετικά πρωτότυπα. Το τέλος, το οποίο δεν θα αποκαλύψω φυσικά, είναι σοκαριστικό. Είναι ένα τέλος που ταιριάζει στις συνθήκες της εποχής (ο  φόβος για πυρηνικό ολοκάυτωμα ήταν τότε διάχυτος) και το οποίο πιστεύω ότι δεν θα τολμούσε το σημερινό Χόλιγουντ.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια ότι πρόκειται για καλή ταινία - το είπα. Απλώς μια περιπέτεια για να περάσουμε την ώρα μας και να δούμε ένα πρώιμο σίκουελ, πολύ πριν αυτά κατακλύσουν τις οθόνες.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Μαΐου 20, 2015

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ "ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ"

Στην αρχή υπήρχε ο αρχαιοελληνικός μύθος του γλύπτη Πυγμαλίωνα, ο οποίος ερωτεύεται την Γαλάτεια, ένα δικό του γλυπτό. Στη συνέχεια έρχεται ο πανέξυπνος και ατακαδόρος θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με το έργο του "Πυγμαλίων" (ανέβηκε το 1913), που μεταφέρει τον μύθο (κάποια στοιχεία του τέλος πάντων) στη σύγχρονη εποχή. Το σινεμά δεν θα έμενε βέβαια πίσω. Η γνωστότερη διασκευή είναι το μιόυζικαλ "Ωραία μου Κυρία" του 1964. Πολύ πριν απ' αυτό όμως ο κλασικός βρετανός σκηνοθέτης Anthony Asquith (1902-1968) είχε γυρίσει το 1938 την ταινία "Πυγμαλίων" με τον πολύ καλό Λέσλι Χάουαρντ στο βασικό ρόλο.
Στην ασπρόμαυρη αυτή "κομεντί" (πριν εμφανιστεί βέβαια ο όρος) ένας σνομπ καθηγητής ορθοφωνικής αναλαμβάνει να μεταμορφώσει μια πάμφτωχη, λαϊκή και ταπεινής καταγωγής ανθοπώλισα σε μεγάλη κυρία, με άψογους τρόπους και προφορά, η οποία θα πείσει τους πάντες στα μεγάλα σαλόνια για την αριστοκρατική καταγωγή της. Οι σχέσεις των δύο θα περάσουν από πολλά στάδια, η μεταμόρφωση της κοπέλας θα είναι πλήρης εξωτερικά, αλλά πώς θα αντιδράσει μετά ο ψηλομύτης καθηγητής;
Η ταινία λοιπόν είναι στην ουσία ένα είδος κωμωδίας καταστάσεων. Διαθέτει έξυπνες ατάκες, συνδυασμό χιούμορ και δράματος και, τελικά, νομίζω ότι αντέχει μέχρι σήμερα. Πέραν αυτών όμως - και με το χαρακτηριστικό βρετανικό φλέγμα - σατιρίζει στην ουσία τις σχέσεις των δύο φύλων, σχολιάζοντας τόσο την (κατώτερη προφανώς) θέση της γυναίκας στην κοινωνία, όσο και την διαστρωμάτωση και βαθύτατα ταξική δομή της κοινωνίας αυτής. Η αστική ηθική έρχεται συχνά σε αντιπαράθεση με την πολύ χαλαρή ηθική των κατώτερων στρωμάτων, αυτό όμως δεν είναι ένα εις βάρος τους σχόλιο. Περισσότερο μοιάζει να δικαιολογεί τη στάση αυτή. Σημαντική φιγούρα στη σάτιρα αυτή και στις περί ηθικής παρατηρήσεις και θέσεις αποτελεί ο άξεστος πατέρας της κοπέλας, ένας καρακτήρας "αντιπαθής", πλην όμως δικαιολογημένα αντιπαθής. Και, βεβαια, ο άψογος, κομψός και αριστοκρατικός καθηγητής πολλές φορές κατά τη διάρκεια του φιλμ γίνεται κι αυτός αντιπαθέστατος, άκαρδος, σκληρός.
Αν δεν σας "τρομάζουν" τα παλιά φιλμ, το θεωρώ καλή επιλογή. Θα επιμείνω ότι, αν μη τι άλλο, παραμένει μέχρι σήμερα διασκεδαστικό - σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον, εκτός δηλαδή των θεμάτων που θίγει.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Μαΐου 17, 2015

"1001 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ" : ΟΙ ΑΨΟΓΑ ΤΥΠΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΙ

"Το βαρύτερο φορτίο της ζωής είναι να μην κουβαλάει κανείς τίποτα". Αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο μότο που δεσπόζει στο νορβηγικό φιλμ του Bent Hamer "1001 Γραμμάρια" του 2014. Κι επειδή μου είχαν αρέσει οι παλιότερες "Ιστορίες Κουζίνας" του ίδιου σκηνοθέτη, έσπευσα να το δω.
Πρόκειται για ένα είδος κομεντί, καθόλου χολιγουντιανού στιλ όμως (κάθε άλλο). Μόνη, στη διαδικασία διαζυγίου η ηρωίδα, εργάζεται στη νορβηγική Υπηρεσία Μέτρων και Σταθμών και αναλαμβάνει να μεταφέρει στο Παρίσι το πρότυπο νορβηγικό χιλιόγραμμο, που φυλάσσεται στη Νορβηγία ως κόρη οφθαλμού, με σκοπό αυτό να μετρηθεί στο σχετικό παγκόσμιο συνέδριο Μέτρων και Σταθμών (!) και να επιβεβαιωθεί η ακρίβεια του βάρους του. Διάφορα θα συμβούν εκεί, αλλά και πίσω στη Νορβηγία, και βαθμιαία η Μαρίε θα αρχίσει να αναθεωρεί την άψογη, τυπική και στεγνή ζωή της.
Κάτι ανάμεσα σε Καουρισμάκι και Τατί, με αρκετή δόση μελαγχολίας και συγκίνησης, αλλά και πολύ χιούμορ, η ταινία αντιπαραθέτει σατιρίζοντας τον απόλυτα "καθαρό" και καλοζυγισμένο μέχρι χιλιοστού του γραμμαρίου βόρειο τρόπο ζωής με έναν πιο χαλαρό, ελεύθερο, ρομαντικό και πλούσιο σε συναισθήματα κόσμο - το Παρίσι βέβαια αποτελεί το κλισέ σύμβολο αυτού του κόσμου, πλην όμως το όλο πράγμα δίνεται πολύ χαριτωμένα και το συγκεκριμένο κλισέ δεν με ενόχλησε. Το χιούμορ επικεντρώνεται κυρίως στην λιτή, αλλά γεμάτη έξυπνες παρατηρήσεις σάτιρα των βορείων, με την απόλυτη clean cut καθαρότητά τους και την εξ ίσου απόλυτη κυριαρχία του "καθαρού", γεωμετρικού  σκανδιναβικού ντιζάιν. Όχι, δεν είναι ακριβώς ξεκαρδιστικό, αλλά τρυπώνει "ύπουλα" σε πολλές σκηνές του φιλμ.
Η ταινία είναι κομψή, λιτή και χαμηλότονη, ωστόσο λέει καθαρά αυτά που θέλει να πει και σίγουρα βρίσκεται πολύ μακριά (το είπαμε και στην αρχή) από το βαρετό συνήθως χολιγουντιανό πρότυπο της κομεντί. Δεν είναι το μεγάλο αριστούργημα, ωστόσο το βρήκα πολύ καλό στο συνδυασμό δράματος και χιούμορ και στην απέριτη και απλή, αλλά. το ξαναλέω, κομψή ματιά του.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Μαΐου 15, 2015

ΒΙΑΙΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΣ "LEON"

Κάποτε ο Luc Besson έκανε ενδιαφέρουσες ταινίες. Στη συνέχεια ανέλαβε το ρόλο του παραγωγού κυρίως, με πολύ λιγότερο σημαντικές σκηνοθετικές προτάσεις. Το "Λεόν" (Leon:  the Professional) του 1994 ανήκει ευτυχώς στην πρώτη περίοδό του (πιστεύω μάλιστα ότι είναι από τις καλύτερές του) και παρά το ότι είναι γαλλική παραγωγή, είναι αγγλόφωνη και γυρισμένη στη Νέα Υόρκη.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής. Βγάζει αρκετά λεφτά, ωστόσο η ζωή του είναι κάτι παραπάνω από άδεια. Αθεράπευτα μοναχικός, όχι ιδιαίτερα έξυπνος (εκτός από ό,τι αφορά το επάγγελμά του), μόνιμα "στην τσίτα" για παν ενδεχόμενο, ζει απόλυτα ασκητικά, ώσπου στη ζωή του μπαίνει μια 12χρονη, της οποίας την οικογένεια έχει δολοφονήσει ένας διεφθαρμένος και παρανοϊκός μπάτσος. Η ζωή του λοιπόν αποκτά για πρώτη φορά νόημα,  καθώς αναλαμβάνει όχι μόνο την προστασία της, αλλά και να της διδάξει την "τέχνη" του εκτελεστή, μετά από επίμονες παρακλήσεις της μικρής. Οι δυο τους θα αποτελέσουν ένα παράδοξο δίδυμο και οι συνέπειες θα είναι πολλές.
Στην αρχή η ταινία θυμίζει τον κλασικό "Σαμουράι" του Μελβίλ, με τον Αλέν Ντελόν. Η ίδια ασκητικότητα, η ίδια άδεια ζωή. Σύντομα όμως το μοτίβο αυτό εγκαταλείπεται και το φιλμ μπαίνει σε άλλα νερά. Χαρακτηριστικό του στοιχείο είναι το ότι, ενώ είναι πολύ βίαιο, με πυροβολισμούς, εκρήξεις και... ολόκληρες σφαγές, με έναν σαδιστικό και αδίστακτο "κακό" (τον Γκάρι Όλντμαν), διαθέτει συγχρόνως και μια αφοπλιστική τρυφερότητα όσον αφορά τον βασικό ήρωα, ο οποίος βεβαίως το μόνο που ψάχνει κατά βάθος είναι ένας σκοπός για τη ζωή του και κάπου να ριζώσει. Αμοραλιστής λοιπόν ο Ζαν Ρενό, αλλά ταυτόχρονα και με ένα δικό του παράξενο κώδικα ηθικής (συνηθισμένο στοιχείο βεβαίως σε ταινίες με "συμπαθητικούς κακούς") και μια εσωτερική δίψα για να γίνει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είναι. Παράλληλα, σε δεύτερο επίπεδο, ενυπάρχει και μια καλυμμένη (και εντελώς απαγορευμένη βεβαίως) ερωτική έλξη ανάμεσα στους δύο...
Ενώ λοιπόν η ταινία βλέπεται νομίζω απολαυστικά, δεν μπορώ να μην επισημάνω και κάποιες υπερβολές και αναληθοφάνειες. Γενικά νομίζω ότι η βία παραείναι εύκολη. Ολόκληρο σχεδόν αστυνομικό τμήμα στο μέσο της Νέας Υόρκης σφαγιάζεται και είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα έξω. Διαμερίσματα ή και ολόκληρο ξενοδοχείο περίπου τινάζονται στον αέρα και κάπου μετά φτάνει αργά αργά και η αστυνομία.... Και υπάρχουν και συμπτώσεις (ο τόσο ιδιαίτερος ήρωας μένει αρχικά στο διπλανό διαμέρισμα απ' αυτό όπου γίνεται η αρχική σφαγή).
Δεν γκρινιάζω πολύ ωστόσο. Όλες αυτές οι αναληθοφάνειες είναι ίσως "στο πρόγραμμα" για ένα φιλμ που στοχεύει αλλού: Στη βίαιη δράση από τη μία και σε μια παράδοξη ευαισθησία από την άλλη. Αυτό το δίπολο άλλωστε είναι και το "σήμα κατατεθέν" του. Και επειδή, ούτως ή άλλως, κρατά τον θεατή, το συνιστώ.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015

ΔΥΟ ΒΙΑΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΕΣ

Το 1998 υπήρχε βεβαίως ήδη ο Ταραντίνο, το Reservoir Dogs και το Pulp Fiction. Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε τις επιρροές του στον πρωτοεμφανιζόμενο τότε βρεττανό Guy Ritchie και τις "Δυο Καπνισμένες Κάνες" του (Lock, Stock and two Smoking Barrels). Μια κατάμαυρη δηλαδή, βίαιη, αλλά και αστεία και στιλάτη ταινία.
Στην οποία εμπλέκονται μια παρέα που ποντάρει όλα της τα λεφτά σε ένα μέλος της, ο οποίος τυγχάνει να είναι εξαιρετικός χαρτοπαίκτης, μια συμμορία αδίστακτων διακινητών ναρκωτικών και... ό, τι άλλο προκύψει, μια παρέα δεινών καλλιεργητών και καταναλωτών ινδικής κάνναβης, ένας τρομακτικός "νονός" που ελέγχει αρκετά πράγματα, δύο ηλίθιοι μικροκακοποιοί, βγαλμένοι θαρρείς από τον κόσμο των αδελφών Κοέν και κάποιοι άλλοι περιφερειακοί (ένας εκτελεστής που τριγυρνά με τον... δεκάχρονο γιο του κλπ.). Όλοι αυτοί μπλέκονται σε ένα πολύπλοκο γαϊτανάκι του στιλ "ο κλέψας του κλέψαντος", η βία πάει σύννεφο, τα πτώματα πληθαίνουν όσο περνά η ώρα, αλλά όλα αυτά, μέσα στην ηθελημένη απιθανότητά τους είναι περισσότερο διασκεδαστικά παρά επίφοβα.
Ο Ritchie χρησιμοποιεί φωτογραφία στις αποχρώσεις του σέπια, "παλιώνοντας" έτσι την εικόνα που βλέπουμε, χρησιμοποιεί διάφορα σκηνοθετικά τρικ (άλλοτε η κίνηση επιταχύνεται και άλλοτε παγώνει), ασυνήθιστες γωνίες λήψης, ένα ακαταμάχητο ροκ (κυρίως) σάουντρακ με πάμπολλα γνωστά τραγούδια και ένα "ανοιχτό" τέλος. Όλα αυτά, καθώς και το πανταχού παρόν χιούμορ που προαναφέραμε, κάνουν το φιλμ ευχάριστο στην παρακολούθησή του.
Φυσικά μην περιμένετε βαθιά νοήματα από όλη αυτή την πλούσια πινακοθήκη κάθε λογής όχι και τόσο αθώων τύπων. Στόχος είναι η καθαρή, στιλάτη διασκέδαση και τίποτα άλλο. Σ' αυτό τουλάχιστον - αν βεβαίως δεν είστε αλλεργικοί στη γραφική βία - νομίζω ότι πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του, αν μάλιστα σκεφτείτε ότι πρόκειται για το πρώτο του φιλμ. (μεταξύ μας, μου φαίνεται ότι έκτοτε μάλλον επαναλαμβάνεται).

Ετικέτες ,

Σάββατο, Μαΐου 09, 2015

ΚΙ ΑΛΛΟΙ AVENGERS...

Νομίζω ότι όλοι όσοι στοιχειωδώς παρακολουθείτε το blog γνωρίζετε την απέχθειά μου για τις σουπερ ηρωικές ταινίες, που κοντεύουν να εμφανίζονται μία φορά το μήνα στις οθόνες (σαν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα έχω πει ότι συμπαθώ τα X-Men με την ξεκάθαρη στάση τους υπέρ του διαφορετικού και μερικούς από τους Batman). Οι "Avengers: The Age of Ultron" ("Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron) του ικανού ούτως ή άλλως Joss Whendon (πολύ πετυχημένος και σαν σεναριογράφος σε διάφορα φιλμ του φανταστικού) του 2015 δεν ανήκουν στις σχετικά λίγες εξαιρέσεις: Για μια ακόμα φορά η πλοκή μου φάνηκε μία από τα ίδια, είδα ακριβώς ό,τι περίμενα να δω, δίχως καμιά έκπληξη, και γενικά βγαίνοντας από την αίθουσα είχα ξεχάσει ολον αυτόν τον σαματά που μόλις είχα παρακολουθήσει.
Εδώ η ομάδα σουπερ ηρώων Avengers απειλούνται διπλά: Από τη μία από ένα πανίσχυρο λογισμικό που κατασκεύασε με καλές προθέσεις ο αλαζόνας Iron Man, το οποίο αποκτά δική του βούληση  ως Ultron και θέλει να καταστρέψει την ομάδα και τον κόσμο και από την άλλη από ένα ζευγάρι δίδυμων με εξαιρετικές ικανότητες, τους οποίους "έφτιαξε" η κακή ΥΔΡΑ. Καταλαβαίνετε ότι μετά από όλα αυτά οι καταιγιστικές σκηνές δράσης και το ατελείωτο ξύλο (εντάξει, οι ατελείωτες μάχες) είναι απόλυτα εξασφαλισμένα.
Ναι, η ταινία περιέχει βεβαίως θεαματικά εφέ, διαθέτει non stop δράση, έχει την cool και χιουμοριστική διάθεση των πρώτων Avengers του 2012, όσο για το ατελείωτο ξύλο, τα είπαμε παραπάνω. Αλλά εδώ είναι που για μένα επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά το γεγονός ότι μία καλογυρισμένη ταινία δεν είναι υποχρεωτικά και μία καλή ταινία. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ως μη φαν των υπερηρωικών κόμικς και ταινιών, για μια ακόμα φορά βαρέθηκα και, όπως προείπα, ξέχασα μόλις βγήκα όσα είχα δει (και θα τα έχω ξεχάσει ακόμα περισσότερο αν πάω να δω και τους τρίτους Εκδικητές, που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, μετά τόσα εκατομμύρια κέρδος, βρίσκονται κιόλας στα σκαριά). Επί τέλους, πόσους υπερήρωες, που ο καθένας κάνει τις δικές του ταρζανιές και η μισή ταινία αναλώνεται σε διαρκείς μάχες, μπορεί κανείς να αντέξει;
Όλα αυτά βεβαίως είναι προσωπικά. Εννοείται ότι οι αμετανόητοι φανς των ταινιών του είδους είναι εντελώς σίγουρο ότι θα το ευχαριστηθούν και με το παραπάνω. Αν είστε λοιπόν απ' αυτούς, σας το συνιστώ.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Μαΐου 07, 2015

CLOCKWISE: Η ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΜΑΝΙΑΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ

Εκτιμώ αφάνταστα το βρετανικό χιούμορ (και θεωρώ κορωνίδα του τους Monty Python). To 1986 λοιπόν ο βετεράνος τηλεοπτικός σκηνοθέτης Christopher Morahan γυρίζει μία από τις 2-3 όλες κι όλες κινηματογραφικές ταινίες του, το ξεκαρδιστικό "Clockwise", με πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Τζον Κλιζ, ο οποίος παίρνει όλη την ταινία στις πλάτες του.
Ο ήρωας είναι ένας σοβαρός, μεσήλικας γυμνασιάρχης, μανιακός με την τάξη και την ακρίβεια στο χρόνο. Θέλει όλα να γίνονται με ακρίβεια δευτερολέπτου, κατασκοπεύει εμμονικά τους μαθητές του, διορθώνοντάς τους και το παραμικρό "παραπάτημα" και άλλα τέτοια. Κάποια στιγμή καλείται να προεδρεύσει σε συνέδριο γυμνασιαρχών, που γίνεται στο σχετικά μακρινό Νόριτς, πράγμα που αποτελεί τη δικαίωση, αλλά και το απώγειο της καριέρας του. Προετοιμάζεται άψογα, κανονίζει τα πάντα, αλλά, εξ αιτίας ενός γελοίου λάθους, παίρνει λάθος τρένο. Από εκεί και πέρα ξεκινά μια απίστευτη οδύσσεια, για να καταφέρει να βρεθεί στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα.
Η ταινία σατιρίζει ανελέητα την περίφημη βρετανική τυπικότητα και τον αντίστοιχο μικροαστικό καθωσπρεπισμό. Άλλωστε το μεγάλο ατού του περίφημου βρετανικού χιούμορ που προαναφέραμε είναι ο δίχως δισταγμό αυτοσαρκασμός. Φυσικά στο φιλμ η τυπικότητα και ο καθωσπρεπισμός πάνε από πολύ νωρίς περίπατο και όλα οδεύουν προς ένα απόλυτο μπάχαλο. Πρόκειται άραγε για την τιμωρία όλου αυτού του συσσωρευμένου συντηρητισμού, που, τελικά, γίνεται σχεδόν απάνθρωπος;
Πέρα από τις αναλύσεις όμως, η ταινία είναι απόλυτα απολαυστική. Διαθέτει μάλιστα και ένα επιπλέον ατού: Ενώ ξεκινά μάλλον χλιαρά, όσο προχωρά - και όσο τα χρονικά όρια στενεύουν για τον ήρωα - γίνεται όλο και πιο αστεία, για να καταλήξει σε ένα ξεκαρδιστικό φινάλε. Γι' αυτό λοιπόν, και για τον απίθανο Κλιζ, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να την ψάξετε. Αν μη τι άλλο, θα διασκεδάσετε.


Ετικέτες ,

Δευτέρα, Μαΐου 04, 2015

JODOROWSKY ΚΑΙ ΠΑΛΙ: ΤΟ DUNE ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Φαίνεται ότι διανύω περίοδο Jodorowsky. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Frank Pavich το 2013 με τίτλο "Jodorowsky's Dune". Η ταινία αφηγείται μια απίστευτη, μυθική σχεδόν ιστορία από το 1975, την οποία απλώς θα σας αφηγηθώ - και για την οποία ίσως να έχετε ακούσει:
Μετά τις cult "επιτυχίες" του Jodorowsky "El Topo" και "Holy Mountain", ο παραγωγός Michel Seydoux έδωσε πλήρη ελευθερία στον ιδιόρυθμο δημιουργό να γυρίσει ό,τι θέλει. Εκείνος πρότεινε αμέσως το περίφημο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert "Dune", ένα τεράστιο σε όγκο και εξαιρετικά πολύπλοκο και πολυεπίπεδο έπος. Το 1975 λοιπόν ο Jodorowsky άρχισε να δουλεύει πάνω σ' αυτό με τον δικό του αμίμητο τρόπο. Ανακάλυπτε από ποικίλες πηγές έναν - έναν τους συντελεστές που ήθελε - όσο διάσημοι και απλησίαστοι κι αν ήταν - κατάφερνε με απίστευτους τρόπους να τους προσεγγίσει και, ώ του θαύματος, όλοι δέχονταν. Αν όντως ένωναν τις δυάμεις τους όλοι αυτοί, πιθανόν θα είχαμε την σημαντικότερη ταινία ΕΦ που έγινε ποτέ. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για το τρόπους προσέγγισης και "ανέκδοτα" για τον καθένα. Απλώς θα απαριθμήσω το πραγματικά απιστευτο αυτό "συνεργείο": Στο σχεδιασμό ο θρυλικός Moebius (η σχέση του με τον Jodorowsky εδραιώθηκε μ' αυτή τη δουλειά και συνεχίστηκε μετά στα κόμικς με το περίφημο Inkal), ο Giger (δημιουργός μεταξύ άλλων του τέρατος και των σκηνικών του Alien) και ο εικονογράφος ΕΦ Chris Foss. Εφέ ο Dan O' Bannon (εφέ στο Dark Star του Κάρπεντερ, πλυγραφότατος σεναριογράφος ΕΦ στα Alien κλπ.). Ηθοποιοί; Κρατηθείτε: Μεταξύ άλλων Όρσον Ουέλες, Αμάντα Λιρ (!), Μικ Τζάγκερ, Σαλβαντόρ Νταλί (!!!) στον σύντομο ρόλο του αυτοκράτορα του σύμπαντος. Μουσική; Pink Floyd και το progressive συγκρότημα της εποχής Magma. Είπατε τίποτα; Ο "τρελός" Jodorowsky όμως σύντομα ξεπέρασε κάθε πιθανό προϋπολογισμό (σκόπευε να κάνει μια... 18ωρη ταινία) και, τελικά, μετά από άπειρη, πυρετώδη δουλειά και προς μεγάλη του απογοήτευση, έλαβε άνωθεν εντολή να εγκαταλείψει το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Τελικά το Dune γυρίστηκε από τον Lynch με εντελώς άλλους συντελεστές και, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Jodorowsky σε μια πραγματικά σπαρταριστή σκηνή, αποδείχτηκε μάλλον η χειρότερη ταινία του σημαντικού αυτού σκηνοθέτη.
Το φιλμ είναι πραγματικά απολαυστικό χάρη στον ακούραστο, αεικίνητο, παθιασμένο, γλαφυρό... και πολλά, πολλά άλλα 84χρονο το 2013 Jodorowsky (αν καταλάβετε ότι αυτός ο τύπος που βλέπετε είναι 84 χρονών να...) Ασυγκράτητο πάθος και συναίσθημα, ρέων λόγος, χιούμορ, μυστικιστική φιλοσοφία, απίθανες ιστορίες για μυθικές διασημότητες, συνθέτουν μια ολοζώντανη αφήγηση που δεν θα σας κουράσει καθόλου. Απο όλο αυτό το θαυμαστό, απόλυτα πρωτοποριακό για την εποχή του project, σήμερα απομένει μόνο ένας πραγματικά ογκωδέστατος τόμος, που ο Jodorowsky επιδεικνύει περήφανος, ο οποίος περιέχει ένα εκτενέστατο, πληρέστατο story board, κάτι σαν προσχέδιο ενός αχανούς κόμικς, απίστευτα σχεδιασμένο από τον Moebius. Ο τόμος αυτός βρίσκεται μόνο στα χέρια του Jodorowsky και μερικών μεγάλων χολιγουντιανών εταιριών παραγωγής, στις οποίες είχε μοιραστεί και απορρίφτηκε "μετά πολλών επαίνων". Κερασάκι στην τούρτα, μια μεγάλη σειρά από πασίγνωστες σκηνές ή/και σκηνικά από πλήθος μεταγενέστερων ταινιών, που βασίστηκαν (ή μάλλον ξεπατίκωσαν) ιδέες που υπάρχουν στον μυθικό αυτόν τόμο: Alien (στο οποίο μάλιστα βασικοί συντελεστές όπως ο Giger και ο O' Banon γνωρίστηκαν όταν δούλευαν με τον Jodorowsky), Star Wars, Contact, Prometheus και πολλά άλλα. Δεν θα πιστεύετε στα μάτια αν δείτε πόσο επηρέασε τη μετά το '75 ΕΦ στον κινηματογράφο το σχέδιο αυτό που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Το ντοκιμαντέρ νομίζω ότι αποτελεί must για κάθε φίλο της ΕΦ. Άλλωστε, θα συμφωνήσω: Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών που... δεν γυρίστηκε ποτέ!

Ετικέτες ,

Σάββατο, Μαΐου 02, 2015

ΠΟΙΑ "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"; ΜΑΛΛΟΝ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΦΕΥΓΑΤΟΣ JODOROWSKY!

Ελπίζω να ξέρετε τον μυθικό Alejandro Jodorowsky, μια από τις πιο πολυσχιδείς, sui generis, cult φιγούρες της παγκόσμιας τέχνης. Δεν έχει κάνει πολλές ταινίες - "Ο Χορός της Πραγματικότητας" (La Danza de la Pealidad) του 2013 είναι η 7ή του - κι αυτό γιατί ο άνθρωπος αυτός ασχολείται ταυτόχρονα με σενάρια κόμικς (η γνωστότερη ίσως ιδιότητά του), γράφει βιβλία, είναι μουσικός, παλιότερα εκανε θέατρο, υπήρξε ταχυδακτυλουργος κια μάγος και είναι και μυστικιστής φιλόσοφος. Η "Πραγματικότητα" που προαναφέραμε πάντως γυρίστηκε όταν ο δημιουργός ήταν 84 ετών (!) και δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τις παλιότερες ταινίες του.
Ο χιλιανός, ουκρανοεβραϊκής καταγωγής Jodorowsky γεννιέται στην Τοκοπίγια, μια παραθαλάσσια χιλιανή πόλη, το 1929. Ο πατέρας του είναι καταπιεστικός, παλαιών αρχών και σταλινικός, φανατικά αντίθετος προς τον τότε δικτάτορα της χώρας ντελ Κάμπο. Ο μικρός Jodorowsky είναι βέβαια διαφορετικός απ' όλους τους συνομιλήκους του. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Μα γιατί η ταινία είναι μια αυτοβιογραφία του δημιουργού, μια αυτοβιογραφία των παιδικών του χρόνων στην Τοκοπίγια για την ακρίβεια. Από κάποιο σημείο και μετά βέβαια ξεφεύγει και γίνεται η ιστορία του πατέρα του (μια πραγματική οδύσσεια) για να επανέλεθει στον μικρό Alejandro.
Αυτοβιογραφία λοιπόν. Και τώρα ξεχάστε όσα ξέρετε για τις αυτοβιογραφίες. Γιατί αυτό που θα δείτε (όπως άλλωστε και όλα τα φιλμ του) είναι κάτι απόλυτα σουρεαλιστικό (ο Jodorowsky ήταν μέλος της σουρεαλιστικής ομάδας με τον Αραμπάλ και τον Τοπόρ), παραισθητικό, φευγάτο, βίαιο και, κυρίως, γκροτέσκο. Οι εμμονές του (νάνοι, ανάπηροι, μυστικισμός, θρησκευτικά σύμβολα κ.ά.) είναι όλες παρούσες. Όπως και το χιούμορ. Όπως και αρκετά ακατανόητα στοιχεία (η μητέρα του π.χ. δεν μιλά ποτέ, αλλά διαρκώς... τραγουδά όπερα). Επίσης ο αληθινός 84χρονος Jodorowsky εμφανίζεται συχνά και συνομιλεί με τον δεκάχρονο εαυτό του. Τελικά, αυτό που μένει είναι ένα ταυτόχρονα σπαρακτικό και διασκεδαστικό παραμύθι, γεμάτο με θαύματα και μαγικές εικόνες (όλο το έργο βρίσκεται κοντά σε ένα είδος μαγικού ρεαλισμού), μυστικιστικά στοιχεία, βίαια περάσματα και, το είπαμε, πολύ σουρεαλισμό. Είναι το φιλμ όπου ο Μπουνουέλ συναντά το "Amarcord" του Φελίνι.
Προσωπικά μου άρεσε, γιατί ο κόσμος του πληθωρικού Jodorowsky με γοητεύει (και συχνά με απωθεί ταυτόχρονα). Νομίζω ότι είναι μια διαφορετική κινηματογραφική πρόταση, που δεν μοιάζει με τίποτα εκτός από τον προσωπικό κόσμο ενός "φευγάτου" δημιουργού. Δείτε το, αλλά να είστε προετοιμασμένοι για το τι θα δείτε.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker