2022: ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ "ΒΑΤΜΑΝ"

 

Ας σας ζαλίσω λοιπόν για μια ακόμα φορά: Σιχαίνομαι τα υπερηρωικά φιλμ και θεωρώ το γεγονός ότι παράγεται ένα τέτοιο την εβδομάδα (περίπου) ως μέγιστη παρακμή του mainstream Χόλιγουντ (ας μη ξεχνάμε ότι το mainstream επαναλαμβάνω Χόλιγουντ παλιότερα είχε δώσει αριστουργήματα). Εξαίρεση στη γενική μου αυτή άποψη ήταν οι X-Men λόγω του "διαφορετικού" concept (αλλά μετά 3-4 τέτοιους τους βαρέθηκα κι αυτούς και δεν τους βλέπω πια) και κυρίως ο Batman, η σειρά του οποίου έχει δώσει εξαιρετικές ταινίες (ως καλύτερες θεωρώ τη 2η του Burton και την επίσης 2η του Nolan). 

Δεν είναι τυχαίο. Η όλη σύλληψη του Batman ως χαρακτήρα έχει σημαντικές ιδιορρυθμίες: Η βασικότερη απ' αυτές είναι ότι, απλούστατα, δεν διαθέτει υπερδυνάμεις που να τον ωθούν προς εξαιρετικές πράξεις. Οπότε αφήνει άφθονο περιθώριο για αμφισβητήσεις κάθε είδους (του ίδιου, αλλά και του είδους γενικότερα). Διότι το να είσαι εκατομμυριούχος, αλλά να μην έχεις προσωπική ζωή (ούτε ερωτική) και να μην κοιμάσαι τη νύχτα για να κυνηγάς το έγκλημα, μάλλον προς την ψυχοπάθεια και την αρρωστημένη εμμονικότητα τείνει. Αυτά πολύ γενικά.

Όσον αφορά τώρα τον Batman του 2022 του καλού σκηνοθέτη Matt Reeves με τον... ευφάνταστο τίτλο "The Batman" (!) με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στο βασικό ρόλο... χμμμ... έχει το ενδιαφέρον του, καθώς ο μασκοφόρος ήρωας πρέπει να αντιμετωπίσει έναν πανέξυπνο σίριαλ κίλερ, ο οποίος γνωρίζει πάρα πολλά για τη βαθύτατη σαπίλα της πόλης. Και καλογυρισμένο είναι (καλά, αυτό συμβαίνει με όλα τα παρόμοια, οπότε δεν αποτελεί είδηση) και, κυρίως κάνει κριτική σε ολόκληρη τη δομή του συστήματος (της Γκόθαμ υποτίθεται και, κατ' επέκταση, του σύγχρονου συστήματος) τονίζοντας με κάθε τρόπο ότι "από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι". Η καταγγελτική διάθεση δεν διστάζει να απομυθοποιήσει ούτε τους γονείς του ήρωα, "ιερούς" και αθώα θύματα μέχρι τώρα, ο θάνατος των οποίων είναι η αιτία που ο Batman έγινε ό,τι έγινε. Εκτός αυτού, μιλάμε για μια από τις πιο σκοτεινές ταινίες που έγιναν ποτέ, τόσο σεναριακά (δεν υπάρχει τίποτα σχεδόν θετικό ούτε κάποια "νορμάλ" - ό,τι και να σημαίνει αυτό - προσωπικότητα στην ταινία και στις καταστάσεις ούτε τίποτα  βελτιώνεται στο τέλος) όσο και κυριολεκτικά. Υπάρχει πιθανότητα να είναι το πιο σκοτεινό φιλμ (κυριολεκτώ εννοώντας την ίδια την εικόνα) που έχω δει ποτέ. Όλο διαδραματίζεται νύχτα, σε ένα διαρκώς βροχερό Γκόθαμ, σε σκοτεινούς δρόμους και μαυροντυμένους ήρωες κλπ. κλπ. Να τονίσω βεβαίως ότι δεν λείπουν οι ενοχλητικές "αμερικανιές", κυρίως στις τελευταίες σκηνές, με τα παιδάκια, τον "μεσσία" ήρωα κλπ. 

Συνολικά τη βρήκα λοιπόν σχετικά καλή ταινία, δίχως βεβαίως αυτό να αναιρεί την απέχθειά μου προς το είδος. Τελικά πόσους ακόμα Batman , έστω και αρκετά καλούς, μπορώ να αντέξω μέχρι να τους βαρεθώ πλήρως κι αυτούς και να μη ξαναδώ ποτέ;

"NEON DEMON": ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΕΛΥΦΟΣ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

 

Είναι γεγονός ότι δεν πολυσυμπαθώ τον δανό Nicolas Winding Refn, ο οποίος βεβαίως δουλεύει στις ΗΠΑ. Το "Neon Demon" του 2016 επιβεβαιώνει τη κακή μου γνώμη.

Μια νεαρή, πολύ όμορφη κοπέλα, άβγαλτη από την επαρχία (Elle Fanning) πάει στο Λος Άντζελες για να κάνει την τύχη της ως μοντέλο. Η ομορφιά και η φρεσκάδα της θα ξεχωρίσουν, θα φουντώσουν όμως και τη ζήλια πολλών από τους παρεπιδημούντες στον σκληρό κόσμο της μόδας...

Εντυπωσιακή εικόνα και φωτογραφία, απόλυτα γκλαμουράτη ατμόσφαιρα, όμορφες γυναίκες, απαστράπτον περιβάλλον, διάχυτος ερωτισμός και όλα αυτά, από ένα σημείο και πέρα τουλάχιστον, δοσμένα ως θρίλερ - συχνά ως θρίλερ τρόμου μάλιστα. Και όλα αυτά γιατί; Για να μας πει ότι ο κόσμος της μόδας είναι πολύ, μα πολύ κακός και ο ένας τρώει τις σάρκες του άλλου; Προσωπικά ήμουν ήδη σίγουρος γι' αυτό και δε με πολυνοιάζει κιόλας, δικό τους πρόβλημα. 

Γενικά βρήκα το φιλμ ανούσιο και το (φριχτό) τέλος, συνειδητά overdose βεβαίως, κάπως ατσούμπαλο, ξαφνικό και αψυχολόγητο. Τι να πω; Ότι ο Refn όλο και περισσότερο μου φαίνεται σκέτη φούσκα; Θα δω και τις παλιότερες ταινίες του για να σιγουρευτώ. Του αφήνω ακόμα μια μικρή περίοδο χάρης... 

"THE ROOM" Ή ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

 

Να μια ενδιαφέρουσα ταινία του φανταστικού - ή, τουλάχιστον, ασυνήθιστη. "The Room" (2019) του γάλλου Christian Volckman, ο οποίος, όπως διαβάζω, είναι επίσης συγγραφέας και εικαστικός. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και έχει ως πρωταγωνίστρια την πολύ όμορφη Olga Kurylenko.

Ένα ζευγάρι εγκαθίσταται σε απομονωμένο μεγάλο σπίτι κάπου στην εξοχή (εκείνος είναι ζωγράφος). Πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν έκπληκτοι ότι το σπίτι (ένα δωμάτιο του σπιτιού για την ακρίβεια) μπορεί με μυστηριώδη τρόπο να εκπληρώσει κάθε υλική τους επιθυμίες. Άραγε, υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί σ΄ αυτό - και τι είδους; Και τι θα γίνει όταν η μεγαλύτερη επιθυμία της γυναίκας είναι να αποκτήσει παιδί; 

Αρκετά πρωτότυπη ιδέα, καλός ρυθμός και διαρκής πορεία προς μια όλο και πιο σκοτεινή εκδοχή της αρχικής ευφορίας. Το φιλμ, ενώ ανήκει στο χώρο του φανταστικού όντας ένα είδος παραμυθιού, είναι δοσμένο ως θρίλερ, φλερτάροντας μάλιστα με στοιχεία του σινεμά τρόμου - δίχως να είναι ακριβώς. Θεωρώ μια από τις αρετές του αυτήν ακριβώς την "υβριδική" ταυτότητα. Κι επειδή κρατά, νομίζω, τον θεατή, μου άρεσε αρκετά. Και ίσως αποτελεί και ένα είδος σχολίου για τον καταναλωτισμό και την εφήμερη ευτυχία που μπορεί να δώσουν τα υλικά και μόνο αγαθά. Πάντως, καλού κακού, προσέξτε τι εύχεστε...

"GOOD TIME";;;;;;;

 

Ο Κόνι παίρνει οργισμένος τον κάπως "καθυστερημένο" αδελφό του από μια θεραπευτική συνεδρία και οργανώνει μαζί του μια ληστεία τράπεζας, όπου τίποτα δεν πάει καλά. Θα πάρουν μεν τα λεφτά, αλλά ο αδελφός θα πανικοβληθεί και θα συλληφθεί. Από εκεί και πέρα ο Κόνι θα αποδυθεί σε μια οδύσσεια για να καταφέρει να βγάλει από τη φυλακή τον αδελφό του με κάθε τρόπο.

Αυτά συμβαίνουν στο "Good Time" του 2017, μια ταινία των αδελφών Benny  και Josh Safdie (ο πρώτος μάλιστα συμπρωταγωνιστεί υποδυόμενος τον καθυστερημένο αδελφό), με πρωταγωνιστή τον Robert Pattinson. Οι αδελφοί Safdie έχουν σκηνοθετήσει μερικές μεγάλου και αρκετές μικρού μήκους ταινίες. 

Η ταινία είναι όσο πιο αγχωτική μπορεί να γίνει μια ταινία αυτού του είδους. Είπαμε ότι από την αρχή τίποτα δεν πάει καλά, αλλά καθώς ο "μικρός" είναι στη φυλακή, ο αγώνας του μεγάλου αδελφού να τον σώσει τον οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην (κοινωνική) κόλαση. Κάθε πρόβλημα που δημιουργείται μοιάζει να δημιουργεί με τη σειρά του άλλο, ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο αδιέξοδο. Όλο αυτό, δοσμένο ρεαλιστικά, αποτελεί μια κατάδυση στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα (όχι ακριβώς σε λούμπεν, αλλά και καμία σχέση μ' αυτό που θα ονομάζαμε "εύπορα") και στην καθημερινή ανθρώπινη μιζέρια. Συγχρόνως ο ρυθμός είναι πολύ καλός (και, το ξαναείπαμε, αγχωτικός), καθώς ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο και τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται...

Ενδιαφέρον φιλμ, με έντονη κοινωνική διάσταση εκτός της δράσης, που αξίζει την προσοχή σας.

ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ "ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"

Ο γάλλος Gilles Mimouni έχει, άγνωστο γιατί, γυρίσει μία μόνο ταινία (και ελάχιστα τηλεοπτικά), της οποίας μάλιστα έγραψε και το σενάριο. Πρόκειται για το γνωστό "L'Appatrement" (Διαμέρισμα στο Κέντρο της Πόλης) του 1996. Με νεαρούς, λαμπερούς τότε πρωταγωνιστές τη Μόνικα Μπελούτσι και τον Βενσάν Κασέλ.

Ένας νέος με καλή δουλειά που σχεδιάζεινα παντρευτεί την κοπέλα του και ετοιμάζεται να φύγει για επαγγελματικό ταξίδι στο Τόκιο, βλέπει τυχαία κάπου - και τη χάνει πάλι - μια πρώην αγαπημένη του, η οποία είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς από τη ζωή του. Παρατώντας τα πάντα, δουλειά, κοπέλα κλπ., αρχίζει να ψάχνει εμμονικά τα ίχνη της και να θυμάται τι είχε συμβεί μεταξύ τους στο παρελθόν.

Το φιλμ διαθέτει πολύπλοκο σενάριο, με συνεχείς κινήσεις μπρος - πίσω στο χρόνο, δομημένο ως παζλ. Ο θεατής προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια για να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει - ή τι είχε συμβεί παλιά. Πρόκειται για ένα απολαυστικό παιχνίδι, που νομίζω ότι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα υπάρχει έντονο το ρομαντικό στοιχείο, αφού το όλο πράγμα δεν είναι μια αστυνομική ιστορία, όπως συνηθίζεται σε ταινίες με τέτοια δομή, αλλά μια καθαρά αισθηματική, όπου παλιοί ή πρόσφατοι πόθοι και έρωτες, μικρής ή μεγάλης διάρκειας, μπλέκονται αξεδιάλυτα. Ωστόσο η ιστορία είναι δοσμένη απόλυτα με τον τρόπο των ταινιών μυστηρίου. Σ' αυτό άλλωστε έγκειται και η πρωτοτυπία της ταινίας. Πέραν του ερωτικού στοιχείου, το φιλμ τονίζει την τεράστια σημασία της έννοιας του τυχαίου στη ζωή μας. Ποιος είπε ότι ορίζουμε τις ζωές μας;

Βλέπεται απνευστί και, πιθανόν, απαιτεί και δεύτερη θέαση για να ξεδιαλύνουμε σκοτεινά σημεία και να βάλουμε κάποια στοιχεία στη θέση τους.