ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΓΩ Σ' ΑΓΑΠΩ...

Το 1976 ο μεγάλος Serge Gainsbourg *(1928-1991) καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη σκηνοθεσία (έκτοτε γύρισε 4-5 ταινίες). Το αποτέλεσμα ήταν το "Je t'aime moi non plus" (Εγώ δεν σ' αγαπώ), όπως δηλαδή το ομώνυμο πασίγνωστο και σκανδαλώδες για την εποχή τραγούδι του. Και φυσικά η αγαπημένη του (και δική μου, μεταξύ μας) Τζέιν Μπίρκιν ήταν πρωταγωνίστρια. Το πρόβλημα ήταν ότι, κατά τη γνώμη μου, ο Σερζ ήταν μεγάλος μόνο στη μουσική. Στο σινεμά δεν άξιζε και πολλά πράγματα, πράγμα σύνηθες και απόλυτα φυσιολογικό βέβαια για τους περισσότερους απ' όσους καταπιάνονται με πράγματα που δεν ανήκουν στον βασικό χώρο δημιουργίας τους (θυμηθείτε τις ταινίες του Bilal που δεν βλέπονται, το αποτυχημένο Johnny Mnemonic του ζωγράφου Robert Longo, το Boxes της ίδιας της Τζέιν Μπίρκιν... και η λίστα θα μπορούσε να είναι πολύ μακριά).
Στο Je t'aime moi non plus ο Γκενσμπούργκ, παρακμιακός, καθόλου πολιτικά ορθός και προκλητικός ο ίδιος, εστιάζει σε ένα ασυνήθιστο ερωτικό τρίο: Δύο γκέι και ένα αγοροκόριτσο εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι έρωτα και ζήλειας, που θα πυροδοτηθεί όταν η κοπέλα ερωτεύεται τον έναν από τους δύο - που τυγχάνει και οδηγός σκουπιδιάρικου. Όλα αυτά συμβαίνουν στο απόλυτο πουθενά, σ' ένα απροσδιόριστο μέρος, ένα απομονωμένο μπαρ - βενζινάδικο που θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου στην καρδιά της Αμερικής, κοντά στην έρημο, κι όπου δουλεύει η κοπέλα πλήτοντας αφόρητα.
Στις αρετές η ωραία αισθητικά εικόνα, με τα εγκαταλειμένα τοπία, τα παρακμασμένα κτίσματα και οχήματα, τον σκουπιδότοπο... Ενδιαφερόμενος όμως μάλλον για την αισθητική και μόνο, ο Γκενσμούργκ "στήνει" σε διάφορες αφύσικες πόζες τους ηθοποιούς του, που θα χαρακτήριζα ψυχρούς, και τελικά η όλη ιστορία που αφηγείται είναι μάλλον ανούσια και άνευ λόγου. Η ενδιαφέρουσα εικόνα δεν κατάφερε να με κρατήσει όταν η πόζα και η κενότητα υπερείχαν.
Η ταινία θεωρείται καλτ για πολλούς, ίσως λόγω της μουσικής και του μύθου εν γένει του δημιουργού της, ίσως λόγω του όλου κλίματός της, ίσως λόγω των γυμνών εμφανίσεων της Μπίρκιν και του "καλτ" Τζο Νταλεσάντρο... Εμένα πάντως περισσότερο με κούρασε. Θα εξακολουθήσω να αποκαλώ "μεγάλο" τον Γκενσμπούργκ μόνο λόγω της μουσικής του.