ΤΟ "ΗΣΥΧΟ ΠΑΘΟΣ" ΤΗΣ ΕΜΙΛΙ ΜΤΙΚΙΝΣΟΝ

O βρετανός Terence Davies είναι από τους πιο ευαίσθητους σύγχρονους δημιουργούς, που σχεδόν πάντοτε επικεντρώνει τον φακό του σε γυναικείους χαρακτήρες. Ρομαντικός, χαμηλότονος, είναι απόλυτα φυσικό να συγκινηθεί από την περίπτωση της Έμιλι Ντίκινσον, η οποία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της αμερικάνικης ποίησης, και από τη δύσκολη, "έγκλειστη" ζωή της, γυρίζοντας το 2016 το "A Quiet Passion", την σπαρακτική βιογραφία της.
Η Ντίκινσον (1830-1886), από αμερικανική εύπορη οικογένεια, εξωτερικά σε ολόκληρη τη ζωή της παρουσίαζε την εικόνα τυπικής γεροντοκόρης, αποσυρμένης σχεδόν από τα εγκόσμια και την κοινωνική ζωή. Στην πραγματικότητα ήταν ευφυέστατη, επαναστάτρια, αντίθετη στο ανδροκρατούμενο (και συχνά θρησκόληπτο) κατεστημένο, ασυμβίβαστη, ετοιμόλογη, ρομαντική, ευαίσθητη. Σε ολόκληρη τη ζωή της περίμενε μια ανθρώπινη επαφή, έναν έρωτα, ο οποίος ωστόσο δεν ήρθε ποτέ, όπως ποτέ δεν έγινε διάσημη από τα ποιήματά της όσο ζούσε, ελάχιστα από τα οποία είχαν άλλωστε δημοσιευτεί. Το φιλμ την βρίσκει αρχικά έφηβη να κοντράρεται θαρραλέα με την υστερικά θρησκόληπτη διευθύντριά της για θρησκυτικά θέματα - ταμπού την εποχή αυτή. Στη συνέχεια, γυναίκα πλέον, ζει με την οικογένειά της (γονείς, αδελφή και αδελφός) και αρχικά συμμετέχει στην κοινωνική ζωή, αποκαλύπτοντας μάλιστα μεγάλη ευφυία και ετοιμολογία, παίρνει μέρος σε συζητήσεις, μερικές φορές ενοχλεί με την αντισυμβατικότητά ης. Παράλληλα γράφει τα ποιήματά της. Η έλλειψη ερωτικής επαφής, ο ρομαντισμός της, κάποια οικογενειακά γεγονότα και, τελικά, η αρρώστεια της, θα την κάνουν βαθμαία να αποσυρθεί απόλυτα από την κοινωνία και να μείνει για πάμπολλα χρόνια κυριολεκτικά κλεισμένη στον επάνω όροφο του σπιτιού της, έχοντας επαφή μόνο με μέλη της οικογένειάς της και, φυσικά, γράφοντας ασταμάτητα. Μέχρι το τέλος.
Το φιλμ είναι βεβαίως απόλυτα μελαγχολικό, καταθλιπτικό ίσως θα έλεγα. Στην ηρωίδα - αυτό είναι το χαρακτηριστικό - δεν συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα που ανατρέππουν τα πάντα. Είναι αυτή η ύπουλη νοσταλγία για κάτι που δεν έζησε ποτέ, η πνιγηρή ατμόσφαιρα του ασφυκτικού κατεστημένου της εποχής, η μεγάλη ευαισθησία της, ο βαθύς ρομαντισμός - αλλά και η ειλικρίνειά της - που θα την κάνουν να ζήσει στην απόλυτη μοναξιά. Ο Davies μας δείχνει με χαμηλότονο, "ύπουλο" πραγματικά τρόπο, το πώς το βαθιά συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον διαβρώνει τελικά - βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην ευαισθησία και την φύσει επαναστατικότητά της - τη ζωή της τραγικής ηρωίδας, οδηγώντας την στην απόλυτη παραίτηση.
Εξαιρετικές εικόνες άλλων εποχών, αργοί ρυθμοί, ευαισθησία πάνω απ' όλα, συνθέτουν μια ταινία που σίγουρα θα κουράσει πολλούς - και άλλους τόσους θα μελαγχολήσει απόλυτα. Πλην όμως παραμένει όμορφη, τρυφερή, συγκινητική δίχως εξάρσεις, με τη μελαγχολία που λέγαμε να την διαποτίζει βαθιά, κυρίως στο δεύτερο μισό. Δειτε το έργο ενός ευαίσθητου και ρομαντικού δημιουργού, έχοντας όμως πρώτα λάβει υπ' όψιν όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις.