'HEREDITARY" : ΠΕΡΙ ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ... ΔΙΑΔΟΧΗΣ

 

Γνώρισα τον Ari Arcer με τη δεύτερη ταινία του, το πολύ ενδιαφέρον "Midsommer". Είχε όμως ξεχωρίσει ήδη από το 2018 με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το επίσης τρόμου "Hereditary" (Η Διαδοχή), αποδεικνύοντας έτσι από την αρχή ότι δεν είναι καθόλου τυχαίος δημιουργός.

Μια οικογένεια με δύο παιδιά (έφηβος γιος και δεκα-και-κάτι κόρη) πενθούν για το θάνατο της ῾῾περίεργης῾῾ γιαγιάς. Συγχρόνως εξ ίσου περίεργα γεγονότα συμβαίνουν στους κόλπους της οικογένειας, που κορυφώνονται με κάτι φριχτό που θα συμβεί στην (καθόλου συνηθισμένη  ούτως ή άλλως) κόρη...

Ο Arcer αναμετράται με ένα παρακμασμένο στην εποχή μας είδος (παρά την πληθώρα ταινιών), τον τρόμο, και βγαίνει νικητής καταφέρνοντας να του δώσει μια προσωπική ματιά. Το φιλμ διαθέτει έναν σχετικά αργό ρυθμό, ο οποίος όμως καθόλου δεν με ενόχλησε. Αντίθετα τον θεωρώ απαραίτητο για να χτιστεί αργά αλλά σταθερά μια όλο και πιο πνιγηρή ατμόσφαιρα. Το ίδιο το σπίτι είναι πνιγηρό και παράξενο, δίχως να έχει κάτι από το κλασικό γοτθικό στοιχείο (πύργος, παλαιότητα, πόρτες που τρίζουν κλπ.). Η ίδια η οικογένεια είναι παράξενη και, γενικά, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει κάτι πραγματικά αλλόκοτο, όλα αποπνέουν έναν αέρα αποστροφής. Να σημειώσω επίσης (για το προσωπικό στοιχείο του σκηνοθέτη που λέγαμε) ότι ήδη από εδώ μοιάζει να ενδιαφέρεται  ιδιαίτερα για τη μαγεία και το μοτίβο της τελετουργίας γενικότερα. Και ίσως θέτει το ερώτημα: Πόσα από τα τυχόν ῾῾κακά῾῾ που φέρουμε μέσα μας μπορεί να είναι κληρονομικά;

Προσθέτοντας ότι η Τόνι Κολέτ είναι πολύ καλή στο ρόλο της, θα συστήσω το φιλμ στους φίλους του τρόμου ως ένα πραγματικά ευπρόσδεκτο καλό δείγμα ενός είδους που πνίγεται στη σαβούρα και την κυριαρχία ανούσιων εφέ.