ΕΝΑ... ΜΑΥΡΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ ΣΤΗΝ "ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗ"

Ο Spike Lee είναι βεβαίως ένας πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης, γνωστός για την εμμονή του στα προβλήματα της φυλής του (των μαύρων δηλαδή). Και πολύ καλά κάνει. Ωστόσο το έργο του είναι συχνά άνισο, καθώς έχει κάνει και αδιάφορες ταινίες. Το 2018 πάντως φαίνεται ότι βρίσκεται ξανά σε φόρμα, αφού η "Παρείσφρηση" (BlacKkklansman) είναι κατά τη γνώμη μου μια καλή ταινία.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά πρόκειται για αληθινή ιστορία: Στα μέσα των 70ς ένας μαύρος αστυνομικός καταφέρνει να γίνει δεκτός ως μέλος της... Κου Κλουξ Κλαν! Πώς γίνεται αυτό; Τους πείθει τηλεφωνικά ότι είναι αναμφισβήτητα ρατσιστής (φανατικός μάλιστα) και όταν έρχεται η ώρα των ζωντανών συναντήσεων στέλνει στη θέση του έναν συνάδελφό του αστυνομικό (ο οποίος, για να ολοκληρωθεί η ειρωνεία, είναι εβραίος!). Έτσι καταφέρνουν να ξεσκεπάσουν πολλά μυστικά (παράνομα εννοείται) της άθλιας αυτής εγκληματικής συμμορίας.
Ο Λι έχει συνειδητά παραποιήσει κάποια γεγονότα για να δώσει περισσότερο αφηγηματικό ενδιαφέρον και να δημιουργήσει ιδιαίτερο κοινωνικό περιβάλλον. Έτσι μεταφέρει τα γεγονότα λίγο πίσω στο χρόνο, στα 1971-72 για την ακρίβεια, ώστε να συμπίπτουν με την κλιμακούμενη μαύρη εξέγερση, την ύπαρξη (ακόμα) των Μαύρων Πανθήρων, το χαρακτηριστικό λουκ, τη μουσική κλπ. Επίσης σκαρφίζεται ένα αγωνιώδες τέλος (στη σκηνή με την έκρηξη) για να προσδώσει σασπένς.
Μου άρεσε η ταινία καθώς συνδυάζει έξυπνα την αγωνιώδη αστυνομική πλοκή, το χιούμορ (κάποιες στιγμές το φιλμ ανήκει καθαρά στο χώρο της κωμωδίας) και, φυσικά, την έντονα αντιρατσιστική θέση. Στο τέλος μάλιστα, παρατίθενται αυθεντικές σκηνές από τα σύγχρονα γεγονότα της ρατσιστικής επίθεσης εναντίον διαδηλωτών (στο Τζορτζτάουν νομίζω;) και την απαράδεκτη αντίδραση του Τραμπ, προφανώς για να δειχτεί το ότι ο ρατσισμός συνεχίζεται αμείωτος (στην Αμερική του Τραμπ μάλιστα... καταλαβαίνετε...). Τέλος καταγράφει τη σταδιακή απόκτηση αντιρατσιστικής συνείδησης από τον ήρωα, πράγμα που δίνει και κάποιο ψυχολογικό ενδιαφέρον.
Εξ ορισμού συμπαθώ τα αντιρατσιστικά φιλμ. Πολύ περισσότερο αν βλέπονται τόσο ευχάριστα όπως αυτό (συμβάλλει και η νοσταλγική ατμόσφαιρα εποχής). Μακάρι ο Λι να διατηρήσει τη φόρμα του, διότι, είπαμε, είναι άνισος δημιουργός).